سلام مرا به سفال ها برسان

چندسالی است «امین باقری» و «جانان نوذری» با ذوق و دقت و البته مرارتی طاقت فرسا، صفحه به صفحه هنر معماری گیلان را از پشت خروارها بی مهری و رهاشدگی بیرون می کشند تا به ما یادآور شوند که پشت هر سفال، لای ملات ساروج دیوارها، میان شیرسرهای بام، آجرچینی دندان موشی حاشیه دیوار، زیر قلوه سنگ های مدفون شده کف حیاط، حتی در فضای تنگ و تاریک پیچاروهای کف خانه، هنر و دانش نیاکان ما خوابیده و کافی است همچون مرقعی صفحات را باز کنید تا ببنید این خانه چه پیشکشی برای آیندگان دارد.

 
جلوی درب خانه که می رسم، نقش برجسته گل که به صورت سنتی بر طرفین چارچوب و پای ستونها اجرا شده، یاد هنر سیمان بُری خانه های رشت قدیم را زنده می کند. تصویر گل های کاغذی بر آئینه هایی که لای سیمان خوش نشسته، ذوق طبیعت دوستی بانوی خانه را متذکر می شود.
 
از گذشته خانه گلشنی، تنها کاشی سر در دست نخورده مانده که عدد ۱۲ بر کاشی لاجورد دست ساز از اواخر دوره قاجار به جامانده و مرا یاد پلاک کوبی خانه ها و نامگذاری کوچه ها توسط بلدیه رشت می اندازد که در سال ۱۲۸۸ خورشیدی صورت گرفت و بار دیگر این نامگذاری در سال ۱۳۰۷ و با کاشی های لاجوردی تجدید شد.
 
از لمبه ها، سفالها و چوب های زیر بام می توان فهمید که بنا به تازگی مرمت شده است. «امین باقری» هنرمند طراح، درب خانه را باز می کند و چشم ما به آجرچینی دندان موشی بر رخ بام دیوار سالخورده می افتد که از معماران خوش ذوقِ در خاک خفته به یادگار مانده است.
 
امین باقری درباره خودشان می گوید: هردوی ما دانش آموخته نقاشی و هنرهای تجسمی هستیم. سالها در تهران کار کردیم ولی نفس جانان در تهران به شماره افتاده بود و هوای آلوده آسم او را تشدید می کرد. من زاده رشت هستم، بوی باران زنده ام می کند و همسرم زاده شیراز، شهر شعر و ادب و به همین خاطر قرارمان شد بازگشت به سرزمین گیلان که جانان نیز ریشه هایش در همین خاک بود.

سال ۱۳۹۹ این خانه نقلی و جمع و جور را از خانواده پورسعید برای کار و زندگی خریدیم و از همان زمان تاکنون در حال مرمت و احیای آن هستیم. تلاش ما این بود که اصالت گذشته این خانه حفظ شود.

از دید ما مرمت یک خانه تاریخی، باستان شناسی زمان حال است. ما نیز همچون خانه های تاریخی، در حال تحمل رنجی مداوم هستیم. مرحله به مرحله خانه را حفاری کردیم. گربه روی این خانه کاملا پر شده بود و زمانی که مهرداد منفرد، استاد مرمت خواست که گربه روها را باز کنیم فکر نمی کردیم مجبور باشیم کامیونها خاک و نخاله را فرغون فرغون از کوچه بن بست به بیرون خانه منتقل کنیم.
 
اگر پارسال می آمدید، سنگ فرش حیاط زیر ۱۰ سانت سیمان دفن شده بود و من به جای آنکه نمادین از نو حیاط را سنگفرش کنم، همان بافت سنگفرش قدیم را از زیر بتن بیرون کشیدم سنگها را شستم و دوباره یک دانه یک دانه سنگ های قدیمی را با طرحی نو با همان شیوه کهن چیدم. انگار صد هزار سفال بسازی.

در ظاهر مکرر و مشابه اما هرکدام بدیع و یگانه این کار نوعی تکرار ساده در خود دارد. کار طاقت فرسا و در عین حال لذت بخشی بود. چنین چیدمانی به نوعی مرتب سازی و پالایش ذهن نیز هست. سنگفرش این حیاط شد یک نمونه ممتاز از این مهارت فراموش شده.
 
بناهای تاریخی مانند اقوام پیر، نیاز به تیمار مداوم دارند. یک نوع جادو در ارتباط با تیمار چنین خانه هایی وجود دارد، مرمت اصولی بناهای تاریخی رنجی را به آدم تحمیل می کند که وصف شدنی نیست اما درمانگر هم هست.
 
جای خوشوقتی است که مرمت این خانه ما را با استادکاران و انسانهای فرهیخته و روشهای کهن معماری آشنا کرد که قبل از خانه ما چند خانه تاریخی دیگر را مرمت کرده بودند.

 
وقتی چنین کاری را شروع کردیم، نمی دانستیم ممکن است سالها طول بکشد و تمام سرمایه جوانی و منابع مالی ما را ببلعد ولی لذت و شعف مرمت این خانه ها، نیروی محرک برای ادامه زندگی می شود.

دوباره جان گرفتن یک خانه تاریخی نوعی بازگشت به زندگی است. همه ما دیر یا زود می فهمیم که مراقبت کردن باید بخشی از اعمال روزانه ما شود.
 
امین باقری حتی مراقب درختی است که منحنی رشد کرده، مراقب نارنج حیاط، گلهای خانه و حتی گربه های محله پیرسرا. انگار این خانه تیمارخانه ای برای طبیعت زبان بسته شده است.
 
او که یک بار جانوری را از دست گربه های شکم سیر حیاط نجات داده، می گوید: فکر می کردند موش گرفته اند اما زبان بسته، یک نوع جانور کمیاب به نام حشره خوار اتروسکی بود.

می گوید تکیه کلام پدرم این است: سلام مرا به درخت ها، گل ها، گنجشک ها، مارمولک ها، مورچه ها، گربه ها، سفال ها برسان من نیز در این خانه به همه شان سلام می گویم و با لبخندی ادامه می دهد: تفاوت ما با یکدیگر در فلسفه است نه احساس. گواهش هم همین حسی است که به طبیعت، اشیا و خانه های قدیمی داریم اگرچه ممکن است گاهی جویای زرق و برق باشیم و در سودای مال و مکنت، هنر فاخر گذشته را لگدمال کنیم اما اغلب در تحسین زیبایی یک خانه قدیمی هم‌نظریم.

به نظرم زیبایی بیش از پیش به مخاطره افتاده درست مثل سرنوشت انسان ایرانی و به آپارتمان های بی قواره ای اشاره می کند که ناجور قد کشیده اند و بر حیاط خانه سایه انداخته است.

 به ما آدم های عمیقا تنها کسی گفته است که زندگی ارزش جنگیدن دارد و سلاح به ما فروخته است، اما نگفته برای چه و چطوری بجنگیم؛ ما باید بفهمیم که در «سفینه» خودمان هستیم و باید آن را به «گلشن» بدل کنیم.
 
و او جای جای خانه ای را به من نشان می دهد که نامش را گذاشته «سفینه گلشن». بارانداز ته حیاط را نشان می دهد که حالا سقفش شیشه بند شده، گلخانه ای برای خانه و کارگاه هنری برای زوج هنرمند.

از شومینه خانه می گوید که زیر تلی از گچ مدفون شده بود. از رنگ های لایه لایه ای که بر درب های چوبی خورده بود، از چوب بلوطی که گام نخست پله ورودی شده است. از پنجره چوبی قدیمی که حالا شده درب کابینت آشپزخانه اش و حذف درب و پنجره آلومینیومی که جای درهای چوبی را تنگ کرده بود.
 
حوض حیاط تغییر زیادی نکرده، مرمت شده و تنها تراز کف آن تغییر داده شده و با کف حیاط میزان شده تا تخلیه آب آسان شود این سبب می شود تا او به یاد بیاورد که در دوران کودکی اش در هرخانه یک چاه آب بود و کنار هر چاه یک دلو و یک کردخاله برای کشیدن آب. می گوید؛ حالا را نبینید که کفگیر چاه ها و رودها و دریا به کف دیگ خورده است.
 
از او می پرسم، چطور شد نام این خانه را سفینه گلشن گذاشتید؟ پاسخ می دهد: خیلی اتفاقی فهمیدم نخستین مالکان، خانواده گلشنی بودند. دکتر عبدالکریم گلشنی، یکی از فرزندان خانواده سال ۱۳۰۷ در این خانه متولد شده است. او پژوهشگر، نویسنده و استاد دانشگاه تهران بود. انتشار مجله سیاسی انتقادی هفگز، گلشن تاریخ، فرهنگ ایران در قلمرو ترکان و… برخی از آثار اوست.

 گلشنی در سن ۹۲ سالگی و آبان ماه سال ۱۳۹۹ در آلمان فوت کرد تقریبا زمانیکه ما خانه پدری او را خریدیم، گمان میکنم صدای خنده و گریه کودکی های او در خشت خشت این خانه به جامانده است.

پدر عبدالکریم گلشنی در کاروانسرای «شیشه کوچک» حجره داشت و پیشه او تجارت انواع کاغذ و مقوا بود. در حریق بازار رشت در سال ۱۲۹۸ خورشیدی حجره او می سوزد و او حجره اش را به سرایی می برد که بعدها به سرای گلشن معروف می شود.
 
البته این خانه بسیار بزرگتر بوده، تمام واحدهای تجاری روبه خیابان، جزو همین ملک بوده است و بنای مسکونی باقیمانده می شود همین خانه که ما خریدیم.
 
مرقع نوعی پیشکشی فاخر در تاریخ فرهنگ و هنر ایران بوده است به این نحو که صفحاتی از کاغذ به صورت رقعه رقعه به انواع هنرهای ایرانی به دست هنرمندان متعدد آراسته می شدند که میتوانست شامل تذهیب، تشعیر، ترصیع، تصویر، تحریر، تجلید، و خوشنویسی باشد و در نهایت جملگی به هم شیرازه می‌شدند و به صورت یکپارچه در می‌آمدند.

«مرقع گلشن»، مجموعه‌ای از هنرهای ظریف نقاشی و خوشنویسی از مکتب هند و ایرانی است و یکی از نمونه‌های ممتاز این ابداع هنری بشمار می‌رود.

امین باقری می گوید سفینه گلشن با اشاره‌ ضمنی به تنوع هنرهای ظریف به کار رفته در مرقع گلشن به طور اتفاقی به نام خانواده گلشنی نیز اشاره دارد همچنین معرف کار و پیشه هر دوی ماست باید یادآوری کنم که سفینه در یک معنا مترادفی برای مرقع است همچنین به معنی کشتی است که میتواند نمادی از مأمن ما در آشوب و طوفان دریای پرتلاطم زندگی امروز باشد.

 از آنجا که من و همسرم قصد داریم این خانه را به محل زندگی و کار هنر تبدیل کنیم و با توجه به پیشه ساکنان نخست این خانه که در کار کاغذ بودند و با احترام به دکتر عبدالکریم گلشنی، نام سفینه گلشن را انتخاب کردیم که مجازا هم به حرفه ما یعنی ترسیم و تحریر اشاره دارد، نیز تلویحا خاطره خانواده گلشنی را زنده نگه می دارد.

فارغ از اینها فی الواقع اینجا مانند گلشنی آرام در قلب پرازدحام بازار صنایع دستی رشت است. به نظرم این حسن اتفاق است که اهالی این خانه همیشه اهل کاغذ و قلم و شعر و شور و تصویر بودند.

نسلهای پیشین ساکن این خانه دیگر نیستند که ببینند سرانجام اینجا چه خواهد شد. حال این خانه هست، ایشان نیستند و ما نیز نخواهیم ماند.

 
خیلی ها به ما گفتند این خانه را تبدیل به کافه و رستوران سنتی کنید، ولی ما نمی خواهیم آرامش ساکنان کوچه ای که به نام گلشنی است، به هم بریزد.

آرامش این کوچه مرهون صفای وجود همسایه مهربان و یگانه ماست. این درست است که معماری مهم است اما آنچه یک بنا را ممتاز و خواستنی میکند همسایه و فرهنگ متعالی محله است. من فکر میکنم همسایه خوب از معماری خوب مهمتر است و اینجا ما از دو سو بخت‌یار بوده‌ایم.
 
به نظرم یک خانه با هر قواره ای می تواند یک گلشن باشد. همانطور که یک شخص می تواند سالک و مبارزی صلح جو و نرم خو در کارزار پرماجرای زندگی باشد. باید درون خود و خانه را زیبا و معطر نگاه داریم و به یاد داشته باشیم که زیبا بودن نوعی مبارزه با زشتی فزاینده در جهان امروز است.
 
نیاکان ما همچون این خانه های استوار، سفال سر، خشت پیکر و آهنین جان بودند افسوس که ما به آپارتمانهای امروزی مانند شده‌ایم، چشممان کم سو، دلمان افگار، ستون فقراتمان کج و استخوانهامان سست شده و با کوچکترین بادی به مخاطره می افتیم.
 
او در پایان مرا به صرف چای دعوت می کند و می گوید: زندگی در یک خانه تاریخی به طور پیوسته پاسخی به این سوال است که آیا آثار به جامانده از هنر و فنون کهن درخور نگهداری در موزه اند یا بهتر است در زندگی روزمره همراه ما باشند؟ ما زندگی را انتخاب کردیم، زندگی در موزه!

انتهای پیام