[ad_1] چین طی دهههای گذشته اغلب رفتاری محافظهکارانه با دیگر کشورها داشته است، چراکه باید به هر وسیلهای شده شکم جمعیت میلیاردی خود را سیر کند و هرگز فرصت ماجراجویی برایش باقی نمیماند. چینیان ابتدا به سیاست انزوای بینالمللی رو آوردند. اغلب جایی در تیترهای روزنامههای پرتیراژ جهانی نداشتند. بالاخره در دوران انزوا همه مقدمات
[ad_1] در بند ۱۲ بیانیه مشترک رئیسجمهور چین و سران شورای همکاری خلیجفارس که جمعه گذشته صادر شد، آمده بود: رهبران از تمامی تلاشهای مسالمتآمیز شامل ابتکارها و پیشنهادهای امارات برای رسیدن به راهکار صلحآمیز برای حل مساله سهجزیره تنببزرگ، تنبکوچک و ابوموسی از راه مذاکرات دوجانبه بر مبنای قوانین بینالمللی، حمایت میکنند. این بیانیه
[ad_1] در شرایطی که امکان روابط اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی با کشورهای گوناگون (حتی کشورهای کوچک) نداشته باشید، حتما بهطور طبیعی تنها یک راه باقی میماند، آن هم ظرفیت همکاری نظامی با یک قدرت منزوی که خود در باتلاقی فرو رفته و دیگران را به آن میخواند. البته ساختار نظام تصمیمگیری استراتژیک در کشور