
میدانی، ما انگار منتظر بودیم آنها بمیرند؛ آنجا در آن اتاق شیشهای وقتی دستهایشان را برای کمک به دیوارههایِ اتاق میکشیدند. آن آدمهای خاکستریپوشِ مندرس، با آن صورتهای تکیده که از دل تاریخ فراخوانده شده بودند تا تکرار ناریخ را یادآوری کنند. آنها زنده زنده سوزانده شدند. راستش را بخواهید نه اینکه فقط ما کاری