تولد فیلم‌های تعاملی به سال 1967 برمی‌گردد، ژانر بخصوصی که از تماشاگر دعوت می‌کند تا طبق میل خود، بر فیلم تاثیر بگذارد. این گونه از فیلم‌های سینمایی شاید در ابتدا شروع ناامیدکننده‌ای داشتند اما رفته رفته مسیر اصلی خود را پیدا کردند، در حدی که در سال‌های اخیر می‌توان ادعا کرد این ژانر متفاوت، تجدید
فیلم مامان هم یکی دیگر از فیلم‌های ضعیف امسال جشنواره فیلم فجر برای من بود که یکبار دیگر به من ثابت کرد که سی و نهمین دوره این جشنواره، حداقل در دهه اخیر ضعیف‌ترین دوره این فستیوال فیلم بوده و ای‌کاش که آینده سینمای ایران به سمت فیلم‌هایی مانند مامان کشیده نشود. روایت فتح داستان
«محمد حسین مهدویان» فیلمساز جوانی است که تبحر خود را در سینما نشان داده و توانسته با ساخت آثاری چون ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز، برای خودش اعتبار ویژه‌ای در نسل جدید سینماگران بخرد. او اما برای آنکه تبدیل به یک «حاتمی کیا» جوان از دیدگاه مردم نشود و برچسب فیلمساز سفارشی بودن را
تا پیش از ساخته شدن چند فیلم درباره زندگی شهدا و کسانی که در جنگ ایران و عراق، سالها درگیر بودند؛ کسی درباره زندگی و کارهای آنها نمی‌دانست. این افراد نهایتا اسامی خیابان‌ها و بزرگراه‌هایی بودند که در آنها با ترافیک سر و کله می‌زدیم. «موسسه اوج» که چند سالی است رو به ساخت فیلم‌های
معمولا داستان‌هایی که ما هر روزه آنها را می‌شنویم برداشتی از واقعیت هستند یا خود از روی یک داستان واقعی ساخته شده‌اند. ستاره بازی هم از همین داستان‌ها محسوب می‌شود. این فیلم براساس داستان واقعی دختری به نام صبا است که به خاطر طلاق پدر و مادرش از یک ماده مخدر خطرناک استفاده می‌کند و
از زمان شیوع ویروس کرونا تا به امروز، تقریبا هفته‌ای نیست بازیگران پستی درباره رعایت پروتکل‌های بهداشتی و تقاضای ماسک زدن از مردم نداشته باشند. پرویز پرستویی خود یکی از سردمداران این موارد است و در همان روزهای آغازین جشنواره، در فوتوکال فیلمش، بدون زدن ماسک در کنار دیگر بازیگران قرار می‌گیرد تا عکس یادگاری
«کوروش آهاری» در آن شب به عنوان اولین فیلم بلند سینمایی‌اش روایتی از ترس، فقدان و کشف را تصویر کرده که مخاطبان گوشه گوشه کره زمین می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. آهاری درباره این فیلم گفت: «با وجود اینکه ساخت این اثر به عنوان یک فیلم ایرانی برایم اهمیت داشت اما می‌خواستم فیلمی بسازم
عادل تبریزی در نخستین تجربه جدی خود در مقام کارگردانی یک اثر بلند سینمایی به سراغ سوژه‌ای نخ‌نما به اسم «دهه شصت» و «خاطره بازی» با آن دوران رفته است. اما کاری که او با این سوژه تکراری می‌کند، متفاوت از عمده آثاری است که دیده شده و همین مساله ارزش کارش را بالا می‌برد
فیلم خط فرضی یک اثر فمنیسمی سیاه است که درباره زنان در جامعه ایران صحبت می‌کند. از ترس‌هایی که دارند و خانواده‌هایی که مثل اجل معلق بالای سر آنها هستند و برای آنها تصمیم گیرنده هستند. از دختری دبیرستانی که رابطه نامشروعش باعث بارداری‌اش شده و از ترس پدرش به خانه نمی‌رود تا زنی که
فیلم مصلحت با وجود شخصیت‌پردازی کم‌ایراد، روایت صحیح داستان، بازی‌های قابل قبول و فضاسازی باکیفیت به حدی درون شعارهای اغراق آمیز خود غرق می‌شود که در نهایت چیزی بیشتر از یک فیلم بیش از حد سفارشی به نظر نمی‌رسد. در واقع مصلحت فیلمی است محض یادآوری این حقیقت تقریبا تلخ که سازمان هنری رسانه‌ای اوج
