عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی از شناسایی و مستندنگاری نزدیک به ۱۲۰ کتیبه فارسی در کشور بنگلادش خبر داد و گفت: این کتیبهها به دلایل مختلف اقلیمی و حفاظتی در معرض خطر جدی قرار دارند. به گزارش ایسنا به نقل از روابطعمومی پژوهشگاه میراثفرهنگی و گردشگری، مرتضی رضوانفر با بیان اینکه در دوران اسلامی،
سعید نفیسی باور داشت برانداختن واژههای تازی (عربی) به بهانۀ ایرانپرستی یکی از خیانتهای آشکار و جانفرسا نسبت به ایران است. به گزارش ایسنا، کسانی که در دو زبان فارسی و تازی دستی دارند و به زبانشناسی و اشتقاق پی بردهاند و میتوانند زبانهای ایرانی را با زبانهای سامی بسنجند، بدین نکتۀ آشکار میرسند که
نگاهی به تاریخچه زبان پهلوی نشان میدهد استعان از زبان بیگانه و آن هم زبان سامی در زبانهای ایرانی، سنتی دیرین و شالده کهنسازیست که کوتاهترین دوره استقرار آن به بیش از هزاروپانصد سال پیش برمیگردد. به گزارش ایسنا، زبان پهلوی بر دو گونه است: گونهای که آن را پهلوی شمالی یا پهلوی اشکانی مینامند
برخلاف اینکه «پارتی» در دورهای زبان یکی از اقوام شمال شرقی ایران بوده، هیچ یک از لهجههای موجود در ایران را نمیتوان دنبالۀ مستقیم این زبان شمرد. لهجههای امروزی خراسان عموماً لهجههای زبان فارسیاند و زبان اصلی این نواحی در برابر هجوم اقوام مختلف و نفوذ زبان رسمی دورۀ ساسانی از میان رفته است. به گزارش
از کتیبههای شاهان هخامنشی میتوان دریافت که زبان فارسی باستان از همان ایام رو به سادگی میرفته و اشتباهات دستوری این کتیبهها ظاهراً حاکی از این است که رعایت این قواعد از رواج افتاده بوده. پس میتوان مقدمۀ ظهور فارسی میانه (پهلوی) را از اواخر دورۀ هخامنشی دانست. به گزارش ایسنا، زبانهای میانه، فاصل بین