چگونه صنعت برای اهداف آب و هوایی به فناوری جذب کربن بستگی دارد

آهن و فولاد

فرآیند ساخت آهن و فولاد به دلیل استفاده از سوخت‌های فسیلی مانند زغال سنگ برای تامین انرژی کوره‌های بلند، انرژی و کربن زیادی دارد و تولید در سال‌های اخیر افزایش یافته است.

به گفته انجمن جهانی فولاد، برای دستیابی به اهداف انتشار، 75 درصد از CO2 تولید شده در سطح جهان توسط این بخش باید جذب شود. این معادل 14 کارخانه فولاد با فناوری CCS است که هر ساله از سال 2030 تا 2070 ساخته می شود. در حال حاضر، جهان تنها یک کارخانه آهن و فولاد در مقیاس بزرگ با CCS دارد.

ArcelorMittal، یکی از بزرگترین فولادسازان جهان، سال گذشته با Air Liquide، یک شرکت گازهای صنعتی مستقر در فرانسه، یادداشت تفاهمی امضا کرد تا فناوری های جذب کربن را با هدف تولید فولاد کم کربن در سایت دانکرک خود توسعه دهد.

نفت و گاز

تا همین اواخر، جذب کربن تولید شده توسط سوخت‌های فسیلی و تزریق آن در زیر زمین تا حد زیادی وسیله‌ای برای فشرده کردن نفت بیشتر از چاه‌های قدیمی بوده است. چندین پیشنهاد برای ساخت هاب CCS وجود دارد، اما تعداد کمی از آنها از مرحله توسعه فراتر رفته اند.

اکنون، تعداد زیادی از شرکت‌های بزرگ انرژی در حال گنجاندن CCS در برنامه‌های خود برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند، اما فقدان بازارهای تجارت کربن یا مشوق‌های مالیاتی برای ارزشمند کردن سرمایه‌گذاری، توسعه ایالات متحده را متوقف کرده است.

Occidental Petroleum (OXY.N) در حال حاضر با شرکت سرمایه گذاری خصوصی Rusheen Capital Management یک مرکز جذب مستقیم هوا در تگزاس در حال توسعه است که می تواند سالانه حدود 1 میلیون تن CO2 را از هوا خارج کند.

معدن

بخش‌هایی از صنعت معدن، جذب و ذخیره کربن را راهی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در نیروگاه‌های زغال‌سنگ، منبع اصلی برق در قطب معدن استرالیا، می‌دانند.

برخی از شرکت‌های معدنی نیز در حال مطالعه راه‌هایی برای جایگزینی گاز طبیعی در عملیات با هیدروژن هستند که در هنگام سوزاندن گازهای کربنی تولید نمی‌کند.

Rio Tinto Ltd، یکی از بزرگترین شرکت های معدنی جهان، در ماه اکتبر اعلام کرد که 4 میلیون دلار در شرکت خصوصی Carbon Capture سرمایه گذاری خواهد کرد، که در حال توسعه فناوری برای مکش دی اکسید کربن از اتمسفر و اتصال شیمیایی آن – و در نتیجه ذخیره دائمی آن است. – به سنگ ها

(گزارش توسط کاساندرا گاریسون؛ ویرایش توسط مت اسکافهام و املیا سیتول ماتاریس)