پناهجوی جنگ داخلی چین عشق به پرچم تایوان را به یک تجربه غذاخوری تبدیل می کند

چانگ 30000 پرچم را در اطراف رستوران “خانه پرچم ملی” و پارک مجاور خود قبل از تعطیلات عمومی که نشان دهنده تأسیس جمهوری چین – نام رسمی تایوان است – آویزان کرده است.

این پرچم ملی، تمام کشور باید با هم آن را دوست داشته باشند. چانگ 81 ساله در پارکی در شهر شمالی تائویوان تایوان به رویترز گفت: تنها اگر همه به طور جمعی پرچم را دوست داشته باشند، کشور آینده ای خواهد داشت.

“اگر همه این پرچم را دوست داشته باشند، کشورهای دیگر جرأت نمی کنند شما را مورد آزار و اذیت قرار دهند.”

پرچم قرمز که دارای یک خورشید سفید در برابر آسمان آبی است، برای مردم تایوان معانی متفاوتی دارد و عموماً در خارج از تایوان به اهتزاز در نمی آید زیرا سایر کشورها به دنبال جلوگیری از ناراحتی چین هستند که تایوان را قلمرو خود می داند و نه یک کشور.

بسیاری در تایوان، به ویژه در میان نسل جوان، پرچم را با دوران حکومت نظامی حزب کومین تانگ مرتبط می دانند که در سال 1949 در پایان جنگ داخلی با کمونیست های مائو تسه تونگ، با دولت شکست خورده جمهوری چین به جزیره گریخت.

برخی از تایوانی ها فکر می کنند برای اجتناب از ارتباط با چین به پرچم جدیدی نیاز است.

اما چانگ به پرچمی افتخار می کند، پرچمی که به گفته خودش به او و مادرش کمک کرد تا پس از جنگ ها پدرش را ردیابی کنند. چانگ گفت که اگر پرچم نبود، خانواده او در کنار هم نمی ماندند و در تایوان امنیت پیدا نمی کردند.

او که در استان یوننان در جنوب غربی چین به دنیا آمد، در پایان جنگ داخلی همراه با بقایای سربازان کومینتانگ پیش از رسیدن به تایوان در سال 1953 به همراه خانواده اش به میانمار گریخت.

چانگ در 37 سالگی شروع به آویختن پرچم کرد و کمتر از 100 پرچم را نصب کرد. در آن زمان، پرچم های تایوان در روز ملی فراگیر بود، اما او می گوید که امروز افراد کمی می بیند که آنها را آویزان می کنند.

هر سال، او شکایت هایی دریافت می کند و برخی پرچم ها را به عنوان «آشغال» توصیف می کنند و از او می خواهند که آنها را پایین بیاورد.

چانگ گفت، اما مراسم برافراشتن پرچم او هر سال جمعیت زیادی را به خود جلب می کند، که سال گذشته حدود 20000 نفر تخمین زده می شود.

او گفت: «در آن لحظات، خودم را فراموش می کنم. “من فکر می کنم “اوه، هنوز افراد زیادی هستند که این پرچم را دوست دارند و قلب من خیلی راحت است.”

(گزارش توسط سارا وو و آن وانگ؛ ویرایش توسط بن بلانچارد و سایمون کامرون مور)