پله زرق و برق و گل ها را به سیب بزرگ آورد

فوتبال در ایالات متحده در آن زمان هنوز تا حد زیادی ناشناخته بود، با لیگ نیمه حرفه ای نوپای هنوز پر از تیم های حواس پرتی متشکل از سرایداران آمریکای لاتین، دانشجویان آمریکایی و کارگران ساختمانی اروپایی.

ورود پله به نیویورک آن را تغییر داد و برای یک دوره کوتاه مدت که در آن فوتبال – و نه نسخه آمریکایی – تبدیل به داغ ترین بلیط شهر شد، طرفداران، دید و جذابیت را به ارمغان آورد.

جیمی کارتر، رئیس جمهور سابق آمریکا گفت: پله بازی فوتبال را به اوج هایی رساند که قبلاً در آمریکا به آن دست نیافته بود و تنها پله با موقعیت، استعداد بی نظیر و شفقت محبوب خود می توانست چنین ماموریتی را انجام دهد. ایالات متحده عمیقاً سپاسگزار است.»

پله در سال 1956 به باشگاه برزیلی سانتوس پیوست و تمام دوران حرفه ای خود را در آنجا گذراند تا اینکه در سال 1974 بازنشسته شد.

مذاکراتی که در سال 1971 آغاز شد در سال 1975 جدی شد، اما پله از ترس هموطنانش که او را یک مزدور بدانند تردید داشت.

او در نهایت متقاعد شد که در ژوئن 1975 قراردادی چند میلیون دلاری امضا کند، با کمک هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه وقت، که نامه ای به دولت برزیل نوشت و تاکید کرد که حضور او چقدر برای روابط دوجانبه اهمیت دارد.

این حرکت فوراً با موفقیت همراه بود و صدها روزنامه‌نگار و عکاس به معنای واقعی کلمه برای به دست آوردن نگاهی اجمالی به پله در مراسم امضای قرارداد او در کلاب مشهور 21 در منهتن مبارزه کردند.

اقامت در

مدتی طول کشید تا این مرد 35 ساله ساکن شود، اما زمانی که او این کار را کرد، کیهان نیرویی بود که باید با آن حساب کرد.

آنها در سال 1976 به پلی آف لیگ رسیدند و سپس در سال بعد قهرمان شدند و پله هر دو سال به تیم ستارگان راه یافت.

ورود او باعث افزایش جمعیت و هجوم تبلیغ کنندگان به باشگاه شد. مالکان Warner Communications با خوشحالی تماشای طرفداران مشهوری مانند رابرت ردفورد، میک جگر و اندی وارهول را دنبال می کردند، گاهی اوقات در استادیوم و اغلب در استودیو 54، کلوپ شبانه داغ که در آن مردم زیبای نیویورک جمع می شدند.

موفقیت پله، کاسموس را بر آن داشت تا نام های بزرگ دیگری از جمله جورجیو چینگلیا ایتالیایی، فرانک بکن باوئر کاپیتان آلمان غربی و کارلوس آلبرتو قهرمان جام جهانی برزیل را به خدمت بگیرد.

سایر باشگاه‌ها نیز مجبور شدند برای ادامه روند سرمایه‌گذاری کنند. بزرگان تمام دوران مانند جورج بست، یوهان کرایف، گوردون بنکس، بابی مور و گرد مولر از جمله کسانی بودند که از اقامت در لیگی لذت می بردند که به نظر می رسید پول چیزی نیست.

با این حال، پس از بازنشستگی پله در سال 1977، علاقه شروع به کاهش کرد. لیگ خیلی سریع گسترش یافت، حقوق‌هایی پرداخت کرد که توانایی پرداخت آن را نداشتند، و جمعیت و حمایت مالی کاهش یافت. آخرین فصل کامل در سال 1984 بود.

پله هرگز از حرکت خود پشیمان نشد. او گفت که وقتی ایالات متحده به عنوان میزبان مسابقات جام جهانی 1994 بسیار موفق انتخاب شد، او احساس کرد که به حق است.

(گزارش توسط اندرو داونی، ویرایش توسط روزالبا اوبراین و دایان کرافت)