ناسا اولین زن و اولین فضانورد سیاهپوست را برای پرواز با ماه آرتمیس دوم معرفی کرد

کریستینا کخ، مهندس که قبلاً رکورد طولانی‌ترین پرواز فضایی پیوسته توسط یک زن را در اختیار دارد و بخشی از سه راهپیمایی فضایی اول ناسا بود، به عنوان متخصص مأموریت برای پرواز در ماه Artemis II که انتظار می‌رود در اوایل سال آینده معرفی شود.

ویکتور گلاور، یک هوانورد نیروی دریایی ایالات متحده و کهنه کار چهار راهپیمایی فضایی که ناسا به عنوان خلبان آرتمیس دوم تعیین کرده است، به او خواهد پیوست. او اولین فضانورد سیاه پوستی خواهد بود که به یک ماموریت ماه فرستاده می شود.

خدمه چهار نفره عبارتند از جرمی هانسن، سرهنگ نیروی هوایی سلطنتی کانادا و اولین کانادایی که برای پرواز به ماه، به عنوان متخصص مأموریت انتخاب شده است، و رید وایزمن، یکی دیگر از خلبانان جنگنده سابق نیروی دریایی ایالات متحده، به نام ماموریت آرتمیس دوم. فرمانده

هر سه فضانورد ناسا که برای ماموریت آرتمیس ۲ انتخاب شده اند، از کهنه سربازان اکسپدیشن های قبلی در ایستگاه فضایی بین المللی هستند. هانسن یک تازه کار در پروازهای فضایی است.

گروه چهارگانه Artemis II در یک رویداد شبیه رالی با حضور خبرنگاران، دانش‌آموزان مدارس ابتدایی محلی و رهبران صنعت فضایی که از هیوستون در مرکز فضایی جانسون، پایگاه کنترل ماموریت ناسا از تلویزیون پخش شد، معرفی شدند.

بیل نلسون، مدیر ناسا، روی صحنه گفت: «خدمه آرتمیس ۲ نماینده هزاران نفر هستند که خستگی ناپذیر برای رساندن ما به ستاره ها تلاش می کنند. “این خدمه بشریت است.”

Artemis II اولین پرواز خدمه – اما نه اولین فرود ماه – برنامه جانشین آپولو را با هدف بازگرداندن فضانوردان به سطح ماه در اواخر این دهه و در نهایت ایجاد یک پایگاه پایدار در آنجا به عنوان پله ای برای اکتشافات انسانی در آینده در مریخ، رقم خواهد زد.

ماموریت آغازین آرتمیس I در دسامبر 2022 با موفقیت به پایان رسید و پرتاب پرتاب موشک قدرتمند نسل بعدی ناسا و فضاپیمای تازه ساخته Orion آن در یک پرواز آزمایشی بدون خدمه که 25 روز به طول انجامید را محدود کرد.

هدف از سفر 10 روزه 1.4 میلیون مایلی (2.3 میلیون کیلومتری) Artemis II به دور ماه و بازگشت، نشان دادن این است که تمام دستگاه های پشتیبانی حیات و سایر سیستم های Orion همانطور که با فضانوردان سرنشین طراحی شده است عمل می کنند. در فضای عمیق

آرتمیس دوم قبل از بازگشت، حدود 6400 مایل (10300 کیلومتر) از سمت دور ماه دورتر خواهد رفت و این نزدیک‌ترین گذری است که انسان‌ها به ماهواره طبیعی زمین از زمان آپولو 17 انجام داده‌اند که ژن سرنان و هریسون اشمیت را در دسامبر 1972 به سطح ماه برد. .

آنها آخرین 12 فضانورد ناسا – که همگی مرد سفیدپوستی بودند – بودند که طی شش ماموریت آپولو که در سال 1969 با نیل آرمسترانگ و ادوین “باز” ​​آلدرین آغاز شد، روی ماه قدم زدند.

طرح فرود در ماه

انتظار می رود آرتمیس دوم در دورترین فاصله خود از زمین به نقطه ای بیش از 230000 مایلی (370000 کیلومتری) برسد. ارتفاع معمولی ایستگاه فضایی بین‌المللی در مدار پایین زمین حدود 250 مایل (420 کیلومتر) بالاتر از سیاره است.

خدمه Artemis II که به مدار زمین بر فراز موشک سیستم پرتاب فضایی دو مرحله‌ای ناسا (SLS) منتقل می‌شود، مانورهای دستی را با فضاپیمای اوریون قبل از بازگرداندن به کنترل زمینی برای آزمایش‌های بیشتر و بخش پرواز بر روی ماه از ماموریت تمرین خواهند کرد.

سفر خروجی با چرخش شکارچی به دور ماه به اوج خود می‌رسد و سپس از گرانش زمین و ماه استفاده می‌کند تا فضاپیما را به یک پرواز برگشت بدون پیشرانه بفرستد که حدوداً چهار روز دیگر طول می‌کشد و به سقوط در دریا ختم می‌شود.

اگر Artemis II موفقیت آمیز باشد، ناسا قصد دارد چند سال بعد برنامه اولین فرود ماه را برای فضانوردان، یکی از آنها زن، در Artemis III دنبال کند، سپس به ماموریت های خدمه اضافی حدود یک بار در سال ادامه دهد.

آرتمیس در مقایسه با برنامه آپولو، زاده مسابقه فضایی ایالات متحده و شوروی در دوران جنگ سرد، پایگاه گسترده‌تری دارد و از شرکای تجاری مانند SpaceX ایلان ماسک و آژانس‌های فضایی دولتی کانادا، اروپا و ژاپن استفاده می‌کند.

همچنین نشان‌دهنده تغییر جهت اصلی جاه‌طلبی‌های ناسا برای پروازهای فضایی انسانی به فراسوی مدار پایین زمین پس از دهه‌ها تمرکز بر شاتل‌های فضایی و ایستگاه فضایی بین‌المللی است.

(گزارش توسط استیو گورمن در لس آنجلس؛ ویرایش توسط گری دویل و بیل برکروت)