تحلیل-خشکسالی دلاری اقتصادهای مرزی را آزار می دهد توسط رویترز

توسط دانکن میریری و مارک جونز

نایروبی/لندن (رویترز) – در حالی که پاکستان در سال جاری وارد بحران شد، ویلسون موتائورا دولت خود را تحت فشار قرار داد تا چای تولیدی شرکت تعاونی KTDA کنیا را در 3400 مایل دورتر در فهرستی از لوازم ضروری قرار دهد که به واردکنندگان امکان دسترسی به دلارهای گرانبها را می دهد.

لابی فوری او منعکس کننده نگرانی در مورد کمبود دلار – مایه حیات تجارت جهانی – در سراسر بازارهای نوظهور و اقتصادهای در حال توسعه (EMDEs) است که مانع تجارت و فشار بر ارزهای محلی و بدهکاران دولتی می شود.

بانک جهانی تخمین می زند که از هر چهار EMDE یک نفر به طور موثر دسترسی به بازارهای اوراق قرضه بین المللی را از دست داده است، منبع اصلی ارز سخت مورد نیاز برای پرداخت نفت و کالاهایی مانند غذا.

پیش‌بینی‌های رشد برای برخی از اقتصادهایی که از فشار اعتباری آسیب دیده‌اند را به نصف کاهش داده است.

چارلی رابرتسون، رئیس استراتژی کلان در FIM Partners در لندن، گفت که کشورهای آسیب دیده نیز احتمالاً شاهد کاهش سرمایه گذاری مستقیم خارجی خواهند بود.

بدون دلارهای مشتریان KTDA در پاکستان، بزرگترین بازار آن، تعاونی که 60 درصد چای کنیا را تولید می کند، برای پرداخت قبوض خود دچار مشکل می شد.

Muthaura گفت: “ما در واقع ضربه خوردیم.”، توضیح داد که KTDA مجبور شد پس از افت فروش، فضای انبار اضافی را اجاره کند. بر اساس گزارش تنظیم کننده محلی، محموله های چای کنیا – صادرات عمده آن – در سال گذشته یک پنجم کاهش یافته است.

موتائورا گفت، در حالی که مشتریان معمولاً مبلغ را به صورت پیش پرداخت و به دلار پرداخت می‌کنند، “ما مجبور شدیم با آن خریداران از پاکستان به اعتبار اسنادی متوسل شویم.”

تلاش‌های او در اسلام‌آباد نتیجه داد، اما KTDA شاهد ظهور فشارهای مشابه در مصر، دومین بازار بزرگ آن است، جایی که سه کاهش شدید ارزش پول، نگرانی‌ها را در مورد توانایی قاهره در ارائه بدهی‌های دلاری افزایش داده است.

افزایش نرخ بهره جهانی در حال حاضر سریلانکا و غنا را به نکول سوق داده است. تونس در حال فروپاشی است. نیجریه به زودی نیمی یا بیشتر از درآمدهای دولت را صرف پرداخت بهره خواهد کرد. حتی خود کنیا نیز در معرض خطر دیده می شود.

دیوید ویلاسی، تاجر ارز در StoneX در لندن گفت: «اقتصادهای مرزی از افزایش قبوض واردات رنج می‌برند که ناشی از سخت‌تر شدن شرایط مالی جهانی و فرار عمومی به سمت امنیت است.»

بازار سیاه

اگرچه سهم دلار به عنوان ارز ذخیره جهانی از 70 درصد طی یک دهه به 59 درصد کاهش یافته است، اما همچنان بر تجارت جهانی تسلط دارد.

و از آنجا که به طور گسترده پذیرفته شده است و ارزش خود را به طور گسترده حفظ می کند، همچنان در بین شهروندان عادی در کشورهای در حال توسعه مورد توجه قرار می گیرد.

ظهور نرخ‌های ارز موازی یا بازار غیررسمی برای خرید دلار و سایر ارزهای اصلی اغلب نشانه‌ی اولیه‌ای است که کشور با مشکل مواجه شده است.

آرولووا اوجو، دانشجویی در لاگوس، پایتخت نیجریه که درس های آنلاین خود را در یک دانشگاه بریتانیا می گذراند، گفت: «اگر من دلار می خواهم، باید از بازار سیاه بخرم که گران است.

بزرگترین اقتصاد آفریقا صادرکننده بزرگ نفت است که نفت خام خود را به دلار می فروشد. اما چون ظرفیت پالایشگاهی ندارد، مجبور به واردات سوخت است، بنابراین ارز مقرون به صرفه است.

نیجریه مدت‌هاست که شبکه‌ای از نرخ‌های ارز متعدد دارد که اکنون در تلاش است تا آن‌ها را باز کند و هفته گذشته نیز دوباره ارزش پول نایرا خود را کاهش داد.

بحران‌های مکرر آرژانتین به این معناست که این کشور سال‌ها نرخ ارز موازی داشته است، در حالی که در کوبا و ونزوئلا ترکیبی از مشکلات عمیق اقتصادی و تحریم‌های ایالات متحده به این معنی است که اغلب برای خرید کالاها از دارو تا گوشت به دلار یا یورو نیاز است.

با توجه به اینکه توریسم، درآمد ارزی بزرگ کوبا، پس از همه‌گیری هنوز در حال بهبود است، شکاف بیشتر بین آن‌هایی که به ارزهای ارزی دسترسی دارند و بدون آن‌ها دسترسی دارند، به مهاجرت بی‌سابقه مهاجران از جزیره به ایالات متحده کمک می‌کند.

ذخایر می سوزند

کشوری که از طریق ذخایر ارز خارجی می سوزد یکی دیگر از نشانه های استرس شناخته شده است.

شرکت متخصص Chaucer که بیمه ریسک سیاسی را ارائه می کند، تخمین می زند که 91 کشور از 142 کشور شاهد کاهش ذخایر ارزی خود در 12 ماه گذشته بوده اند که بیش از یک سوم بیش از 10 درصد است – روندی که با افزایش دلار تقویت شده است.

سقوط حدود 70 درصدی ذخایر بولیوی باعث ایجاد صف در بانک ها و مغازه های صرافی شده است زیرا برخی از بازرگانان از پذیرش ارز محلی خودداری کردند.

رونال مامانی، فروشنده تلویزیون لاپاز، گفت: «بهتر است مشتریان ما با دلار بیایند، زیرا با بولیویانوس نمی توان آن را جمع کرد. ما دقیقا نمی دانیم نرخ ارز کجاست.

کشورهایی مانند سریلانکا، لبنان، پاکستان، اوکراین و ترکیه کنترل سرمایه را اعمال کرده‌اند، در حالی که اتیوپی که مشکلات آن به دلیل درگیری‌های داخلی تشدید شده است، واردات ده‌ها کالا از جمله خودرو را برای صرفه‌جویی در هزینه غذا و سوخت ممنوع کرده است.

برخی کشورها در تلاش برای شکستن یا دور زدن قفل دلار هستند.

از زمانی که تحریم های غرب ارتباط روسیه را با سیستم بانکی جهانی قطع کرد، چین و هند بهای نفت روسیه را به ارزهای دیگر پرداخت کردند، در حالی که غنا پول نفت را با طلا می پردازد.

رئیس جمهور برزیل، لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا، ایده یک ارز مشترک برای گروه بریکس از اقتصادهای نوظهور را مطرح کرد و در آوریل گفت: “ما به ارزی نیاز داریم که به کشورها آرامش بیشتری بدهد.”

بریکس ممکن است این پیشنهاد را در نشست ژوهانسبورگ در ماه اوت مورد بحث قرار دهد، اگرچه بعید است که به زودی به واقعیت تبدیل شود. اما این گروه به دنبال روابط نزدیکتر با کشورهایی مانند عربستان سعودی است زیرا خود را به عنوان وزنه تعادلی در مقابل غرب قرار می دهد.

تنگناهای تجاری

کمبود دلار تقریباً همیشه با بدتر شدن مشکلات بدهی مرتبط است.

جی پی مورگان (NYSE:) با تکرار بانک جهانی، محاسبه می کند که 21 کشور با مجموع 240 میلیارد دلار بدهی بین المللی در حال حاضر عملاً بازارهای سرمایه را مسدود کرده اند – رکوردی نزدیک به این.

کریستالینا جورجیوا، رئیس صندوق بین‌المللی پول، اخیراً گفت که وام‌دهنده درخواست‌های بیشتری برای کمک می‌بیند و افزود: “صندوق بین‌المللی پول منبع حمایت می‌شود.”

در آفریقا، جایی که شرایط سخت وام‌های صندوق بین‌المللی پول باعث شده است که برخی کشورها نسبت به اتکا به صندوق محتاط باشند، سیاستمدارانی از جمله ویلیام روتو، رئیس‌جمهور کنیا نیز برای سیستم پرداخت تجاری با استفاده از ارزهای محلی استدلال کرده‌اند.

چرا وسط تجارتمان دلار می آوریم؟ روتو گفت، استفاده از دلار را عامل تنگناهای تجاری دانست.

آرژانتین گفته است که هزینه واردات چین را به یوان پرداخت خواهد کرد. اما کنترل‌های سرمایه چین – و عمق بی‌رقیب بازارهای مالی ایالات متحده – به این معنی است که بعید است پول این کشور دلار را به‌عنوان یک نیروی جهانی به زودی به چالش بکشد.