چگونه سدهای ساخته شده توسط چین دلتای رودخانه مکونگ را از رسوبات حیاتی محروم می کند

تنها 15 سال پیش، طولانی‌ترین رودخانه آسیای جنوب شرقی هر سال حدود 143 میلیون تن رسوب را به دلتای رودخانه مکونگ منتقل می‌کرد – به وزن حدود 430 ساختمان امپایر استیت – و مواد مغذی را در امتداد سواحل رودخانه تخلیه می‌کرد که برای سالم ماندن ده‌ها هزار مزرعه مانند کونگ ضروری است. و مولد.

تجزیه و تحلیل داده های ماهواره ای توسط شرکت سنجش از دور آبزیان مستقر در آلمان EOMAP و رویترز نشان می دهد که از آنجایی که سدهای برق آبی ساخته شده توسط چین به صورت قارچ گونه رشد کرده اند، بسیاری از این رسوبات مسدود شده است. (گرافیک – گرسنگی دادن به مکونگ: )

این تجزیه و تحلیل تخمین کمیسیون رودخانه مکونگ را که در سال 1995 توسط کشورهای همسایه رودخانه ایجاد شد، تقویت می کند که در سال 2020 تنها حدود یک سوم از آن خاک های ناشی از رودخانه به دشت های سیلابی ویتنام می رسد. کمیسیون تخمین زد که با نرخ فعلی کاهش، تا سال 2040 هر سال کمتر از پنج میلیون تن رسوب به دلتا می رسد.

مکونگ که نزدیک به 5000 کیلومتر از فلات تبت تا دریای چین جنوبی امتداد دارد، یک راه حیاتی برای کشاورزی و ماهیگیری برای ده ها میلیون نفر است، زیرا در چین، لائوس، میانمار، تایلند و کامبوج پیش از رسیدن به ویتنام می چرخد.

کونگ 60 ساله که بیش از 40 سال است در مزرعه 10 هکتاری خانواده خود برنج می کارد، گفت: “رودخانه رسوب نمی آورد، خاک شور شده است.”

او گفت: «بدون رسوب، کار ما تمام شده است. کاهش برداشت او اکنون به سختی نیمی از 250 میلیون دونگ (10636 دلار) سالانه را که تنها چند سال پیش به دست می آورد، به ارمغان می آورد و دو فرزند و چندین همسایه او منطقه را ترک کرده اند تا به دنبال کار پایدارتر و پردرآمدتر در جای دیگری باشند.

سدها رسوبات را به دام می اندازند

طبق برآورد WWF، رویترز، برای دهه‌ها، دانشمندان و متخصصان محیط‌زیست هشدار داده‌اند که پروژه‌های سدهای بالادستی معیشت منطقه‌ای با 18 میلیون نفر و بازار سالانه 10.5 میلیارد دلار برنج را که منبع اصلی غذا برای 200 میلیون نفر در سراسر آسیا است، به خطر می‌اندازد. محاسبات و اتاق بازرگانی و صنعت ویتنام.

طبق گفته مانیتور سد مکونگ، یک پلتفرم آنلاین که داده‌های بی‌درنگ درباره سدها و تأثیرات زیست‌محیطی آن‌ها را ارائه می‌کند، نگرانی مشترک کشورهای مکونگ پایین، کامبوج را به توقف برنامه‌های دو سد بر روی رودخانه سوق داده است.

اما در چین و لائوس، سدسازی ادامه دارد. بر اساس داده های مانیتور سد مکونگ، از هفت سد جدید برنامه ریزی شده در لائوس، حداقل چهار سد توسط شرکت های چینی تامین مالی می شوند.

وزارت خارجه چین گفت که این کشور تنها یک پنجم از کل مساحت حوضه مکونگ و تنها 13.5 درصد از آب جاری از خور مکونگ را به خود اختصاص داده است و افزود که قبلاً “اجماع علمی” در مورد تأثیر سدهای بالادست چین وجود دارد. این وزارتخانه به لغزش سطح رسوبات یا نقش سدهای چینی در این کاهش اشاره نکرد.

EOMAP و رویترز با استفاده از داده های به دست آمده از هزاران تصویر ماهواره ای، سطوح رسوب را در اطراف چهار سد بزرگ در مکونگ، دو سد در چین و دو سد در لائوس تجزیه و تحلیل کردند. تجزیه و تحلیل نشان داد که هر سد به طور چشمگیری رسوبی را که در غیر این صورت باید در آن مکان ها جاری می شد – به طور متوسط ​​81٪ از بار رسوب در چهار سد کاهش داد.

مارک گویچوت، متخصص رودخانه WWF در ویتنام که در تجزیه و تحلیل نقش نداشت، اما نتایج را بررسی کرد، گفت: «سدها رسوب را به دام می اندازند… هر یک مقدار مشخصی را به دام می اندازد، بنابراین به اندازه کافی برای رسیدن به دشت های سیلابی وجود ندارد.

او گفت: “رسوبات و دلتاها باید بتوانند خود را بازسازی و بازسازی کنند.” اما سرعتی که تعادل طبیعی در مکونگ مجبور به تغییر می‌شود برای رسوب‌ها بسیار سریع است.

“بیداری زنگ”

کشاورزان در منطقه دلتای رودخانه مکونگ ویتنامی برای سرعت تغییر چشم انداز – و ثروت – آماده نبودند.

سطح زیر کشت برنج تنها در پنج سال گذشته 5 درصد کاهش یافته است و بسیاری مجبور به استفاده از پرورش میگو در آب شور دریا به عنوان جایگزین شده اند.

درآمد در این منطقه که زمانی پررونق بود، اکنون در میان کمترین میزان ویتنام قرار دارد، حتی با وجود رشد پیش‌بینی شده اقتصاد ملی در سال 2022 به میزان 8 درصد. به گفته اتاق بازرگانی و صنعت ویتنام، این منطقه از سال 2009 بیش از هر منطقه دیگری در ویتنام شاهد مهاجرت خارجی بوده است. .

کمیسیون رودخانه مکونگ در سال 2018 تخمین زد که مجموع جریان رسوب تا کنون حدود 47 میلیون تن در سال است. طبق مطالعات علمی در دهه گذشته از جمله مطالعه منتشر شده در ژوئیه 2021 در مجله Nature Communications، ممکن است بسیار کمتر باشد – تخمین زده می شود فقط 32 میلیون تن در سال باشد.

آنولاک کیتیخون، رئیس این کمیسیون، از لائوس، گفت: «در سه یا چهار سال گذشته زنگ خطری در مورد رسوب وجود داشته است. ما قطعاً نمی‌توانیم به سطوح رسوبی که در گذشته دیده شده بود برگردیم. ما باید آنچه را که داریم حفظ کنیم.»

در همین حال، چین، مشتاق افزایش ظرفیت انرژی های تجدیدپذیر برای کاهش وابستگی خود به زغال سنگ، در حال حاضر حداقل 95 سد برق آبی بر روی شاخه هایی که به مکونگ می ریزند، به نام Lancang در چین ساخته است.

11 سد دیگر از سال 1995 بر روی رودخانه اصلی خود در چین بالا رفته است – از جمله پنج سد بزرگ که هر کدام بیش از 100 متر ارتفاع دارند – در حالی که چین به ساخت دو سد در لائوس کمک کرده است.

ده ها مورد دیگر برنامه ریزی شده است. یوان شیانگ‌هوا، رئیس این شرکت به رویترز گفت که شرکت دولتی Huaneng Lancang River Hydropower که وظیفه توسعه منابع را بر عهده دارد، قصد دارد تا سال 2025 ظرفیت 21.3 گیگاواتی شبکه را دو برابر کند.