پاپ بندیکت سابق اولین پاپی بود که پس از 600 سال استعفا داد

گاف ها

بندیکت که محافظه‌کار سازش ناپذیری در مسائل اجتماعی و الهیاتی بود، در دوران پاپی‌اش به معنای واقعی کلمه، خود را به سنت می‌پوشاند و اغلب در حضورهای عمومی خود شنل‌های خزدار و کفش‌های قرمز به تن می‌کرد – که کاملاً در تضاد با سبک متواضع‌تر و ساده‌تر اوست. جانشین

او با مسلمانان مخالفت کرد و به نظر می‌رسید که اسلام ذاتاً خشن است و با بازسازی یک منکر هولوکاست، یهودیان را خشمگین کرد. این گاف ها و اشتباهات در سال 2012 به اوج خود رسید، زمانی که اسناد فاش شده فساد، دسیسه و دشمنی در واتیکان را فاش کرد.

پرونده “Vatileaks” منجر به دستگیری پیشخدمت او، پائولو گابریله شد، که به دلیل ارائه اسناد محرمانه به یک روزنامه نگار محکوم شد. بندیکت بعداً او را عفو کرد. گابریل در یک بیمارستان متعلق به واتیکان کار کرد و در سال 2020 درگذشت.

رسانه ها حدس می زنند که این حماسه، که اتهامات آشکاری را مبنی بر فعالیت لابی روحانیون همجنس گرا علیه پاپ مطرح می کرد، ممکن است او را برای استعفا تحت فشار قرار داده باشد. بندیکت اصرار داشت که از سمت خود کناره گیری کرد زیرا دیگر نمی توانست تمام وزن پاپ را تحمل کند، از جمله سفرهای بین المللی خسته کننده ای که این شغل می طلبید.

در مصاحبه ای طولانی که در سال 2016 منتشر شد، او کاستی های خود را تصدیق کرد، اما پاپی خود را شکست تلقی نکرد.

یکی از نقاط ضعف من شاید عدم عزم در حکومت و تصمیم گیری باشد. بندیکت در کتاب «عهد آخر» نوشته روزنامه‌نگار آلمانی پیتر سیوالد می‌گوید در حقیقت من بیشتر یک پروفسور هستم، فردی که در مورد مسائل معنوی تأمل و تعمق می‌کند.

«دولت عملی نقطه قوت من نیست و این قطعاً یک نقطه ضعف است. اما نمی توانم خودم را شکست خورده ببینم.»

“روتوایلر خدا”

او در 16 آوریل 1927 در روستای مارکتل در جنوب آلمان، نزدیک به اتریش، جوزف آلویسیوس راتزینگر به دنیا آمد.

در دوران نوجوانی او در طول جنگ جهانی دوم به اجبار در گروه جوانان هیتلر ثبت نام شد و برای مدت کوتاهی توسط متفقین به عنوان اسیر جنگی بازداشت شد، اما او هرگز عضو حزب نازی نبود.

جان آلن، کارشناس برجسته کلیسا، در بیوگرافی بندیکت می نویسد: «نه راتزینگر و نه هیچ یک از اعضای خانواده او ناسیونال سوسیالیست نبودند.

راتزینگر در سال 1951 کشیش شد و به عنوان یک مشاور الهیات لیبرال در شورای دوم واتیکان، که در سال 1962 افتتاح شد و منجر به اصلاحات عمیق کلیسا شد، مورد توجه قرار گرفت.

با این حال، مارکسیسم و ​​الحاد ناشی از اعتراضات دانشجویی 1968 در سراسر اروپا، او را بر آن داشت تا محافظه‌کارتر شود تا از دین در برابر سکولاریسم رو به رشد دفاع کند.

پس از مدتی به عنوان استاد الهیات و سپس اسقف اعظم مونیخ، راتزینگر در سال 1981 به ریاست جماعت دکترین ایمان (CDF)، دفتر جانشین تفتیش عقاید منصوب شد و در آنجا لقب «روتوایلر خدا» را به دست آورد.

او و پاپ ژان پل توافق کردند که آموزه سنتی باید پس از یک دوره آزمایش در کلیسا بازسازی شود.

راتزینگر ابتدا توجه خود را به “الهیات رهایی بخش” رایج در آمریکای لاتین معطوف کرد و در سال 1985 دستور داد تا در سال 1985 راهب برزیلی لئوناردو باف، که نوشته هایش به دلیل استفاده از ایده های مارکسیستی مورد حمله قرار گرفته بود، سکوت کنند.

در دهه 1990، راتزینگر علیه الهیدانان، عمدتاً در آسیا، که ادیان غیر مسیحی را بخشی از برنامه خداوند برای بشریت می دانستند، فشار وارد کرد.

سندی در سال 2004 توسط دفتر راتزینگر، “فمینیسم رادیکال” را به عنوان ایدئولوژی که خانواده را تضعیف می کند و تفاوت های طبیعی بین زن و مرد را پنهان می کند، محکوم می کند.

بندیکت به عنوان پاپ از سال 2005، سعی کرد جنبه ملایم‌تر ماهیت خود را به جهان نشان دهد، اما هرگز به جایگاه “ستاره راک” جان پل نرسید یا در این کار راحت ظاهر شد.

رسوایی ها

رسوایی های کودک آزاری بیشتر دوران پاپ او را تحت الشعاع قرار داد. او دستور داد تا تحقیقات رسمی در مورد سوء استفاده در ایرلند انجام شود که منجر به استعفای چندین اسقف شد. اما روابط واتیکان با ایرلند که زمانی کاتولیک مذهبی بود، در دوران پاپی او به شدت کاهش یافت. دوبلین در سال 2011 سفارت خود را در مقر مقدس بست.

قربانیان خواستار بازجویی از وی توسط دادگاه کیفری بین المللی شدند. واتیکان گفت که او نمی تواند مسئول جنایات دیگران باشد و دادگاه تصمیم گرفت به این پرونده رسیدگی نکند.

در سپتامبر 2013، او رد این رسوایی ها را رد کرد. «تا آنجا که شما به آزار اخلاقی کشیش ها از کودکان خردسال اشاره کردید، همانطور که می دانید فقط می توانم آن را با تعجب عمیق تصدیق کنم. اما من هرگز سعی نکردم این چیزها را پنهان کنم.

بندیکت سه بار به عنوان پاپ از وطن خود دیدن کرد و زمانی که از اردوگاه مرگ نازی ها در آشویتس در لهستان بازدید کرد، با گذشته تاریک آن روبرو شد. او که خود را “پسر آلمان” می خواند، دعا کرد و پرسید که چرا وقتی 1.5 میلیون قربانی که بیشتر آنها یهودی بودند، در طول جنگ جهانی دوم در آنجا جان باختند، خدا سکوت کرد.

یک سفر به آلمان نیز اولین بحران بزرگ پاپ او را به همراه داشت. او در یک سخنرانی دانشگاهی در سال 2006 به نقل از یک امپراتور بیزانس قرن چهاردهمی گفت که اسلام فقط شر را به جهان آورده است و آن را با شمشیر گسترش داده است.

پس از تظاهراتی که شامل حمله به کلیساها در خاورمیانه و کشتن یک راهبه در سومالی بود، پاپ گفت که از هرگونه سوءتفاهم ناشی از این سخنرانی متاسف است.

در اقدامی که به طور گسترده به عنوان مصالحه تلقی می شود، او در اواخر همان سال سفری تاریخی به ترکیه عمدتاً مسلمان کرد و در مسجد آبی استانبول با مفتی اعظم شهر نماز خواند.

پاپ در سال 2008 سفری به ایالات متحده داشت و در آنجا بابت رسوایی آزار جنسی عذرخواهی کرد و قول داد که کشیش های پدوفیل باید بروند و قربانیان آزار را تسکین دهند.

اما بندیکت در سال 2009 اشتباهات را یکی پس از دیگری انجام داد.

جهان یهود و بسیاری از کاتولیک ها پس از لغو تکفیر چهار اسقف سنت گرا که یکی از آنها منکر بدنام هولوکاست بود، خشمگین شدند. بندیکت بعداً گفت واتیکان باید در مورد او بهتر تحقیق می کرد.

یهودیان بار دیگر در دسامبر 2009 آزرده شدند، زمانی که او روند بازگرداندن سلف دوران جنگ خود پیوس دوازدهم را که توسط برخی یهودیان متهم به بستن چشم بر هولوکاست شده بود، پس از یک مکث دو ساله برای تأمل دوباره در مسیر تقدس قرار داد.

پاپ در مارس 2009 باعث ناامیدی بین‌المللی شد و به خبرنگاران در هواپیمایی که او را به آفریقا می‌برد گفت که استفاده از کاندوم در مبارزه با ایدز فقط مشکل را بدتر می‌کند.

قرار ملاقات ها

در واتیکان، او ترجیح داد مردان مورد اعتماد خود را منصوب کند و برخی از انتصابات اولیه او زیر سؤال رفت.

او کاردینال تارسیزیو برتونه را که سال ها با او در دفتر دکترینال واتیکان کار کرده بود، به عنوان وزیر امور خارجه انتخاب کرد، هرچند برتونه هیچ تجربه دیپلماتیکی نداشت. برتونه بعداً درگیر یک رسوایی مالی در مورد بازسازی آپارتمانش در واتیکان شد.

بندیکت از وحدت مسیحیت حمایت کرد، اما ادیان دیگر در سال 2007 از او انتقاد کردند، زمانی که سندی را تأیید کرد که موضع واتیکان را مجدداً تأیید می کرد که فرقه های مسیحی غیر کاتولیک کلیساهای کامل عیسی مسیح نیستند.

منتقدان حکومت پاپ را به عنوان یک حرکت هماهنگ برای برگرداندن ساعت به عقب در اصلاحات شورای دوم واتیکان در سال های 1962-1965 می دانستند که کلیسا را ​​به شیوه های گاه آشفته مدرنیزه کرد.

بندیکت برخی از تصمیمات شورا را برای تطبیق بیشتر آنها با شیوه های سنتی مانند مراسم توده های لاتین و حکومت بسیار متمرکز واتیکان بازنویسی کرد.

یکی از موضوعاتی که او اغلب به آن باز می گشت، تهدید نسبی گرایی بود، و این مفهوم را رد می کرد که ارزش های اخلاقی مطلق نیستند، بلکه نسبت به کسانی که آن ها را دارند و زمانی که در آن زندگی می کردند، هستند.

بندیکت سه بخشنامه نوشت که مهمترین شکل سند پاپی است، از جمله “Spe Salvi” (نجات یافته توسط امید) در سال 2007، حمله ای به الحاد. در سال 2009 “Caritas in Veritate” (خیریه در حقیقت) خواستار بازنگری در نحوه اداره اقتصاد جهانی شد.

علیرغم مشکلاتی که از حضور دو مرد سفید پوش در واتیکان به وجود آمد، فرانسیس با مردی که زمانی به «کاردینال پانزر» ملقب بود، رابطه گرمی برقرار کرد و گفت که مانند داشتن یک پدربزرگ در خانه است.

فرانسیس یک بار گفت: “او کم صحبت می کند … اما با همان ژرفای قبلی.”

(ویرایش توسط فرانسیس کری و گرت جونز)