مهسا جاور: با این تورم جایزه قهرمانی آسیا کمتر شد

مرتضی رضایی: مهسا جاور قایقران روئینگ، اولین مدال‌آورکاروان ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو بود که موفق به کسب مدال نقره شد. او همچنین تنها سهمیه قایقرانی روئینگ ایران را در بازی‌های المپیک تابستانی ریو ۲۰۱۶ کسب کرد و در این مسابقات در رده بیست و هشتم قرار گرفت.

مهسا جاور به کسب اولین مدال کاروان ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو اشاره کرد و گفت: این اولین باری بود که رشته‌ ما توانست اولین مدال کاروان را بگیرد. ما این مدال را در بازی‌های جاکارتا داشتیم و توانستیم در هانگژو، با رکورد خیلی بهتر تکرارش کنیم. دریافت اولین مدال کاروان، حس خیلی خوبی بود. وقتی برگشتیم و باقی ورزشکارانمان را دیدیم، همین که شروع به مدال آوری کرده بودیم یک انگیزه‌ مضاعف برای هم کاروانی‌هایمان بود و خوشحال بودیم از این که توانستیم چراغ اولین مدال کاروان روشن کنیم.

وی با گلایه از ضعف تجهیزات این رشته، گفت: متاسفانه ما از نظر امکانات و تجهیزات، خیلی ضعیفیم. می‌شود گفت ما حتی در حد یکی از کلوپ‌های باشگاهی کشورهای آسیایی هم تجهیزات نداریم. اما ما ورزشکاران این حوزه، خودمان در شرایط انگیزه‌ای خیلی خوبی هستیم و توانسته‌ایم در مسابقاتی که شرکت می‌کنیم رو به جلو باشیم. هر بار رکوردهایمان را بهتر کرده‌ایم و نتایج بهتری کسب کرده‌ایم. گاهی هم موفق به کسب مقام قهرمانی آسیا شده‌ایم.

وی در ادامه افزود: اصلی‌ترین چیزی که لازم داریم قایق و پارو است که باید آن‌ها را وارد کنیم. متاسفانه استان‌های ما حتی شرایط تمرین را هم ندارند زیرا تجهیزات ما بسیار محدود است و آن هم برای تیم ملی استفاده می‌شود و حتی گاهی برای بچه‌های تیم ملی هم کافی نیست. با همین امکانات موجود نمی‌توانیم تمرین و پیشرفت کنیم. به هر حال ما استعدادهای خوبی داریم. وقتی در المپیک هستیم و در بازی‌های آسیایی مدال آوریم، یعنی پتانسیلش را داریم. پس وقتی برای جوانان مستعد ما این امکانات فراهم شود، نفرات بیشتر و مدال‌های بیشتری خواهیم داشت. چون رشته‌ ما رشته‌ایست که تقریبا می‌توانیم دوازده تا چهارده تا ارنج بدهیم. متاسفانه ما در کشور، پیست ۲ هزار نداریم و خیلی وقت است که در این مورد، صحبت‌هایی شده است. پیست آزادی هم هزار متر است. ولی اگر یک برنامه‌ریزی خوب باشد می‎شود که در یکی از شهرها یک پیست ۲ هزار برای تمرین بچه‌ها ایجاد شود. امیدواریم با وجود تلاش‌های ورزشکاران ما در این حوزه و تلاش رو به جلوی آن‌ها، یک برنامه‌ریزی‌ و تصمیم‌گیری خوبی انجام شود تا انشالله شرایط بهتری برای این رشته فراهم شود.

فدراسیون قایقرانی تلاشش را می‌کند که شرایط خوبی را برای ما فراهم کند، اما این مستلزم حمایت وزارت ورزش است. متاسفانه نسبت به رشته‌ ما نامهربانی‌هایی وجود دارد. برگزاری لیگ خیلی مهم است. ما همیشه اسپانسرهای ضعیفی داشته‌ایم. رقم قراردادها خیلی پایین بوده، با این که به هر حال یکی از اصلی‌ترین منبع درآمد ورزشکاران لیگ است چون هر سال که قهرمانانی آسیا نداریم که بشود جایزه گرفت. همین جایزه‌های قهرمانی آسیا هم نسبت به قبل، کمتر شده است که با این شدت تورم و گرانی که وجود دارد، ورزشکاران تحت فشار مالی قرار می‌گیرند. امیدوارم که وزارت ورزش فقط زمان‌های نزدیک به مسابقات مهم، به فکر حمایت از ورزشکاران نیوفتد. بهتر است در روزهای عادی سال، برنامه‌ریزی کنند و شرایطی را ایجاد کنند که ورزشکار بتواند بدون دغدغه یا با دغدغه کمتری تمرین کند تا نتایج خیلی بهتری را شاهد باشیم. چون به هر حال ما می‌دانیم که به دست آوردن نتیجه خوب، نیاز به تمرکز و تمرینات خوب دارد و مسائل حاشیه‌ای تمرکز ما را به هم می‌ریزد.

این ورزشکار با اشاره به نقش رسانه‌ها در پررنگ کردن مسائل حوزه ورزش، به ضرورت افزایش شبکه‌های خصوصی ورزشی و تولید برنامه‌های ورزشی اشاره کرد و افزود: تمام کاری که ما انجام می‌دهیم در نهایت از طریق رسانه ها دیده میشود و مورد توجه قرار می‌گیرد. کار ما، افتخار آفرینی ما و مشکلات ما همه و همه از طریق رسانه‌ها منعکس میشود. از آنجایی که ظرفیت تلویزیون برای پرداخت به تمام حوزه‌های ورزش، محدود است، افزایش رسانه‌های خصوصی ورزشی و تولید برنامه‌های ورزشی باعث خوشحالی و موجب دلگرمی ماست که بیشتر دیده و حمایت شویم.

جاور ورود به رشته قایقرانی را اتفاقی دانست و تشریح کرد: زمانی که رویینگ، تازه وارد ایران شده بود، یک طرح استعدادیابی در استان‌ها برگزار شد و چون رشته ما قد بلندی می‌خواهد من در این استعدادیابی که در مدرسه‌مان انجام میشد، شرکت کردم و پذیرفته شدم. شش ماه تمرین کردم و از سال ۸۹ وارد تیم ملی شدم و تا الان ملی‌پوش هستم.

این ورزشکار به مهاجرت ورزشکاران ایرانی و رقابت با پرچم سایر کشورها اشاره کرد و گفت: از نظر من، این سخت‌ترین اتفاق برای یک ورزشکار است. چون ما ورزشکارها جدا از همه‌ اتفاقات خوب و بدی که در کشور خودمان تجربه می‌کنیم، وقتی در مسابقات بین المللی، پرچم کشورمان را برافراشته می‌بینیم، با تمام وجود ذوق زده می‌شویم. ما حتی هر وعده‌ای که تمرین می‌کنیم، به آن صحنه‌ای که قرار است توسط ما پرچم کشورمان بالا برود فکر می‌کنیم و نسبت به کشورمان عرق داریم.

با این حال، من از بیرون دایره میگویم این شرایط سخت است، حالا ببنید آن کسی که خودش در این شرایط است چه حس و حال بدی را تجربه می‌کند که آن هم در سخت‌ترین و بدترین شرایط حاضر می‌شود این کار را انجام بدهد. ما از نظر درآمدی خیلی ضعیف هستیم. چه در مورد قراردادهای لیگ و چه حقوقی که از فدراسیون دریافت می‌کنیم. امیدوارم که وزارت ورزش و نهاد ریاست جمهوری و همه‌ی نهادهایی که به رشته‌هایی مثل فوتبال کمک می‌کنند به بقیه رشته‌ها هم توجه کنند تا به شرایط بهتری برسیم. مسئولان ورزش کشور باید توجه کنند که وقتی ما ورزشکاران با این امکانات خیلی کم و حتی گاهی با بی‌مهری‌ها در خاک خودمان می‌مانیم و می‌جنگیم و مدال می‌گیریم، با کمی توجه به خواسته‌های ناچیزما نسبت به فوتبال، می‌توانند همه ما را نگه دارند و کمک کنند که مثل یک خانواده‌ بزرگ، بدون دغدغه بجنگیم و برای کشور و پرچم‌مان افتخار آفرینی کنیم. امیدوارم که دیگر شاهد مهاجرت ورزشکارانمان به سایر کشورها نباشیم.

بیشتر بخوانید:

۲۵۸۲۵۸