صدها افغان برای جستجوی پناهگاه در ایالات متحده در خطر سفر 11 کشوری هستند

زمینی در سراسر یک قاره

حمیرا زیواری تا زمانی که سعی می‌کرد سه پسر جوان استفراغ و خسته را در یک سفر چهار روزه با اتوبوس در سراسر پرو آرام کند، ماه‌ها با آسیب ترک خانه دست و پنجه نرم می‌کرد.

او گفت: «وضعیت روحی من خوب نبود.

در ایران، جایی که خانواده گفتند هشت ماه را در انتظار دریافت ویزای برزیل گذرانده‌اند، حمیرا مضطرب شده بود و از عکس‌های عروسی و مجالس خانوادگی روی تلفن خود گریه می‌کرد.

حمیرا یک خانه دار 31 ساله گفت که هرگز تصور زندگی در خارج از افغانستان را نداشت. مرتضی که بر اساس اسناد هویتی به اشتراک گذاشته شده با رویترز در ولایت هرات کار می کند، گفت که می ترسد شغلش – که شامل نظارت بر توزیع سوخت غیرنظامی به پمپ بنزین ها و نیروهای نظامی همسو با ایالات متحده است – او را به یک هدف تبدیل کند.

بر اساس تصاویر دوربین های امنیتی خانه که با رویترز به اشتراک گذاشته شده است، افراد مسلح در خانه خانواده مرتضی در مزارشریف حاضر شده و از او خواستند که یک روز پس از اشغال شهر توسط طالبان در اوت 2021.

طالبان به درخواست ها برای اظهار نظر در مورد اتهامات تلافی جویانه علیه مقامات سابق دولت افغانستان پاسخی ندادند. آنها مدت کوتاهی پس از تصدی مسئولیت عفو عمومی را اعلام کردند و متعهد شدند که در مورد موارد فردی تحقیق کنند.

زیواری ها با یک تعویض لباس و مقداری پول از فروش جواهرات حمیره به ایران گریختند.

در سائوپائولو، آن‌ها ماه‌ها از کف فرودگاه به انبار کلیسا رفتند و به یک فضای پیش‌نویس رویدادهای غیردولتی رفتند. مرتضی کار پیدا نکرد. بچه ها مدام از سرماخوردگی رنج می بردند.

مرتضی گفت، بنابراین در اواسط اکتبر، آنها با اتوبوس به ریو برانکو رفتند و سپس با پای پیاده، اتوبوس و تاکسی از پرو، اکوادور و کلمبیا عبور کردند.

در مرز اکوادور و کلمبیا، آنها گفتند که 80 دلار به یک قاچاقچی پرداخت کرده‌اند تا از طریق آن چوپانی شود، اما او آنها را در ایست بازرسی کلمبیا که مقامات می‌خواستند آنها را به اکوادور بازگردانند، رها کردند.

«پلیس ما را به یک سمت می‌کشید. حمیرا گفت: بچه ها فریاد می زدند. خانواده به نوعی توانستند از مرزبانان جدا شده و فرار کنند.

اداره مهاجرت کلمبیا به سؤالات مربوط به این حادثه یا نحوه برخورد با مهاجران افغان که از کلمبیا عبور می کنند، پاسخی نداد.

به زودی زیواری ها در آستانه یک مرحله وحشتناک تر از سفر قرار می گیرند: سرزمینی بین کلمبیا و پاناما.

باردار شدن در جنگل

ناهیده نبی زاده درباره دارین گپ، جنگلی متراکم و بی قانون که فقط با پای پیاده می توان از آن عبور کرد، شنیده بود. او نمی خواست برود.

این زن 29 ساله تقریباً دو ماهه باردار بود، دومین بارداری او پس از سقط جنین در پنج ماهگی.

او گفت: “من نمی خواستم این کودک را هم از دست بدهم.”

او فکر کرد: “اگر من شروع به خونریزی کنم چه اتفاقی می افتد؟ هیچ دکتری وجود ندارد. پدر و مادر من آنجا نیستند. غذای کافی وجود ندارد اگر من خیلی کند باشم، هیچ کس منتظر من نخواهد بود.

ناهیده که فارغ التحصیل دانشگاه با مدرک علوم کامپیوتر بود، زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند احساس ناامنی کرد.

بحران اقتصادی در کشور به وجود آمده است. بیش از نیمی از جمعیت به کمک های بشردوستانه متکی هستند.

ناهیده و همسرش جمشید در اواخر سال 2021 تصمیم به ترک گرفتند.

به گفته وزارت امنیت داخلی ایالات متحده (DHS)، در حالی که حدود 88500 افغان از زمان خروج نیروهای آمریکایی در ایالات متحده اسکان داده شده اند، هزاران نفر دیگر درخواست خروج از کشور را داده اند.

DHS گفت از 51,000 درخواست برای ورود اضطراری به ایالات متحده پس از تسلط طالبان، تنها حدود 600 افغان تایید شده است.

پس از رسیدن به برزیل در اواسط سال 2022، ناهیده متوجه شد که دوباره باردار است. عقب ماندن در حالی که شوهرش سعی می کرد به تنهایی به ایالات متحده برسد، می توانست به معنای سال ها جدایی باشد.

بنابراین، در اواخر سال 2022 به سمت دارین رفتند، جایی که ناهیده گفت: “هر قدم پر از خطر بود.” او چندین بار در حالی که آنها از صبح تا غروب راه می رفتند زمین خورد، در مسیرهای گلی شیب دار لیز خورد و یک بار در رودخانه افتاد.

جمشید گفت، راهنمای محلی که آنها برای 150 دلار استخدام کردند، در روز اول، در میانه راه پیاده روی 12 ساعته، آنها را ترک کرد.

شب سوم رودخانه طغیان کرد و غذا، چراغ قوه، تشک خواب و سایر وسایل آنها را شست. ناهیده گفت که آنها با بیسکویت و خرما و نوشیدن آب رودخانه زنده ماندند.

او گفت که چند روز بعد سارقان مسلح با چاقو 200 دلار پول نقد از جمشید سرقت کردند.

هنگامی که آنها از جنگل بیرون آمدند، با سربازان پانامایی روبرو شدند که آنها را به اردوگاه مهاجران بردند. سربازان به طور معمول مهاجران را به اردوگاه ها اسکورت می کنند تا به آنها غذا، آب و لباس بدهند و اطلاعات شناسایی را جمع آوری کنند.

دولت در پاسخ به سوالات رویترز گفت: پاناما تنها کشوری است که به همه مهاجرانی که از طریق دارین وارد کشور می شوند مراقبت می کند تا به مسیر خود به سمت آمریکای شمالی ادامه دهند.

پس از اقامت کوتاهی در اردوگاه، نابیزاداها در مسیر شمال آمریکای مرکزی به سمت مکزیک، با اتوبوس به کاستاریکا رفتند.

در حال فرار از پلیس در مکزیک

هنگامی که فضل خلیلی، 25 ساله، در اکتبر 2022 از قایق یک قاچاقچی در سواحل اقیانوس آرام در جنوب مکزیک خارج شد، بیش از 12 ساعت در دریا بود.

خلیلی گفت: «در داخل قایق ما آب زیادی بود. بیش از ده ها مهاجر از کشورهای دیگر.

خلیلی گفت که مهاجران از قایق به سمت یک کمپ گسترده مهاجران در ایالت جنوبی اواکساکا رفتند، جایی که در میان باران های شدید در چادرها خوابیدند و منتظر اسناد دولت مکزیک بودند که به آنها اجازه سفر در داخل کشور را بدهد.

خلیلی که در استان کنر در شمال شرق افغانستان به دنیا آمده است، گفت که در یک پایگاه نظامی ایالات متحده کار برقی انجام داده است. اسناد درخواست ویزا نشان می دهد که در اکتبر 2021، او برای SIV درخواست داد، اما تا اوت 2022 شماره پرونده به او اختصاص داده نشد. در آن زمان، او به برزیل پرواز کرده بود.

اوایل دسامبر بود که خانواده خلیلی بلیط اتوبوس تجاری را از مکزیکو سیتی به تیجوانا خریدند، و در برخی از مناطق مکزیک که توسط وزارت امور خارجه ایالات متحده به دلیل جنایات خشن و آدم ربایی خطرناک‌ترین آنها محسوب می‌شد، عبور کردند.

او گفت که در ایالت سینالوآ، مردی با کلاه بلند و تفنگی که به کمربندش بسته شده بود، سوار اتوبوس شد و درخواست پول کرد در حالی که مرد دیگری با لباس پلیس نگاه می کرد. خلیلی گفت که این افراد پس از آن از اتوبوس پیاده شدند که خانواده او 34000 پزو (1700 دلار) به مرد نقابدار پرداخت کردند.

خلیلی فیلمی از این حادثه ضبط کرد که بلافاصله پس از وقوع آن با رویترز به اشتراک گذاشت. رویترز نمی تواند پرداخت را تأیید کند.

خلیلی گفت که در ایالت مرزی سونورا، مقامات مهاجرت اتوبوس را متوقف کردند و به راننده دستور دادند که مهاجران را به یک اداره مهاجرت ببرد.

مهاجران از ترس اخراج شدنشان پراکنده شدند و ساعت ها در میان کویرهای متراکم سرگردان شدند.

موسسه ملی مهاجرت مکزیک (INM) به سوالات مربوط به تجربه خلیلی در مکزیک پاسخ نداد.

او گفت که حدود نیمه شب حدود یک هفته بعد، خلیلی و خانواده اش زیر دیوار فولادی 18 فوتی که تیجوانا را از سن دیگو جدا می کند جمع شدند و آماده شدند تا از یک نردبان سست بالا بروند و به سمت ایالات متحده بپرند.

او گفت، او با لغزش دادن پاهای او روی شانه هایش، به مادربزرگش کمک کرد تا پایین بیاید.

خلیلی گفت که ماموران مرزی مهاجران را به یک مرکز بازداشت منتقل کردند و حدود 36 ساعت بعد او با اخطاریه ای برای حضور در دادگاه مهاجرت در ماه مه به ایالات متحده آزاد شد.

وزارت امنیت داخلی ایالات متحده به سؤالات مربوط به گذرگاه های مرزی و پرونده های مهاجرتی افغان ها که در این داستان شرح داده شده است، پاسخ نداد.

خلیلی با تأمل در این سفر دلخراش گفت که به دیگر افغان‌ها توصیه می‌کند که آن را به خطر نیندازند. آنها نباید از این طرف بیایند.»

(گزارش توسط میکا روزنبرگ، کریستینا کوک و جکی باتس؛ گزارش اضافی توسط آنتونی بودل در برازیلیا، الیدا مورنو در پاناما سیتی، جولیا سیمز کاب در بوگوتا و اتاق خبر کابل؛ ویرایش توسط دانیل فلین و سوزان گلدنبرگ)