روسیه چه چیزی را می فروشد تا مدتی از درهم های امارات استفاده کند؟

اگر ما در روابط دوجانبه با مسکو به عامل توازن نظر می‌افکندیم، روس‌ها را وادار می‌کردیم که وارد ساحت ما نشوند و با تشکیک در حاکمیت سرزمینی‌مان در امور داخلی‌مان مداخله نکنند. افزون بر این، به آنها می‌فهماندیم که نادیده‌گرفتن این انتظارات معقول به منزله عبور از خط قرمز ما بوده که تحمل آن نمی‌تواند موضوعیت داشته باشد.

جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی پاشنه آشیل ایران نبوده و نیست؛ چراکه جز مقطع کوتاهی از تاریخ که استعمار انگلیس آنها را از مام میهن جدا کرد و البته از او هم پس گرفته شد، همواره جزء لاینفک خاک ایران بوده‌اند. ازقضا جلسه نهم دسامبر 1971 هم که به شرح پیش‌گفته برای رسیدگی به شکایت از ایران تشکیل شد، سبب خیر شد تا کشورمان عملا تأییدیه حاکمیت خود بر آن جزایر را از جامعه جهانی دریافت کند. اما جزایر کوریل، حداقل در بخش‌هایی از آن، همچنان محل نزاع است و ژاپنی‌ها ادعای محکمه‌پسندی نسبت به مالکیت آن دارند که چشم اسفندیار روس‌هاست. افزون بر این، مسئولانی که روابط کشورمان با روسیه را راهبردی می‌دانند، باید ترتیباتی اتخاذ می‌کردند تا این کشور را به رعایت هنجارهای حاکم بر چنین روابطی وادار و به پرداخت هزینه‌های مترتب بر هرگونه پیمان‌شکنی ملزم کند. بعید است که روس‌ها ندانند که با وجود پاشنه‌های آشیل واقعی که متوجه‌شان است، بازنده نهایی ورود به بازی‌های سرزمینی هستند.

خلاصه کلام، روسیه که به واسطه حمله به اوکراین خود را به جنگی فرسایشی کشانده است، گویا دچار فراموشی شده که اگر از روی استیصال یا فرصت‌طلبی یا منفعت‌جویی کاسبکارانه می‌خواهد موضعی در موضوعی فرامرزی بگیرد، لازم است قبل از آن به سوابق امر مراجعه کند و اسناد رفتار اسلاف خود در قبال آن را مورد مطالعه قرار دهد.

به علاوه، سیاست‌پیشگان روس باید بیش از نوک بینی خود را ببینند و افق بلندمدت را ذیل بازه زمانی کوتاه‌مدت قرار ندهند. عقل سلیم حکم می‌کند که نباید رضایت خاطر کشوری کوچک و موزاییکی را که حالا به برکت درآمدهای نجومی نفتی به نان و نوایی رسیده و برای مدت دو سال هم بر کرسی عضویت غیردائم شورای امنیت تکیه زده، به از دست دادن کشوری بزرگ که در بزنگاه‌ها به داد آنها رسیده، ترجیح داد. گیریم که امارات عربی متحده بتواند روس‌ها را در امر دورزدن تحریم‌ها یاری و از کیسه خلیفه درهمی به آنها هبه کند، آیا این به آن می‌ارزد که مسکو خود را از مواهب دوستی با دادرس خود محروم کند و اسباب نفرت و نفرین 89 میلیون ایرانی را به دست خود فراهم کند. از طرف دیگر، ما هم باید بدانیم که با کشوری که وارد حریم حاکمیت سرزمینی‌مان می‌شود، نمی‌توانیم روابط راهبردی داشته باشیم؛ چراکه همه راه‌ها به صیانت از این حاکمیت و منافع ملی مترتب بر آن ختم می‌شود و اگر این مهم بخواهد مخدوش شود، بهتر است که عطای چنین روابط فیکی را به لقایش بخشید.

خلاصه کلام آنکه هیچ ملاحظه‌ و تحفظی در روابط دوجانبه وجود ندارد که بتواند تکرار موضع‌گیری نابخردانه و فرصت‌طلبانه روسیه یا توضیحات سبک‌سرانه دیپلمات‌های آن‌ کشور در این خصوص را توجیه‌پذیر کند. شاید با اطمینان بتوان گفت ‌که برخوردهای منفعلانه ما نظیر دادن تذکر و فراخواندن سفیر کشور خاطی تحت عنوان دعوت و نه احضار و از این قبیل، نشانی‌های غلطی بوده که موجب شده تا روس‌ها را به این کژفهمی رهنمون کند که ورود به حریم حاکمیتی ایران چندان هزینه‌ای در برندارد و در نتیجه، تکرار آن‌هم نه‌تنها خالی از اشکال است بلکه حتی می‌تواند دل عرب‌ها را از تداوم حاتم‌بخشی آنها قرص‌تر کند و منفعتی مضاعف به بار آورد.

باید قطار روابط تهران‌-‌مسکو را به ریل خود بازگرداند و برای تحقق این مهم به توازن‌سازی بیشتر روی آورد و روس‌ها را به صرف‌نظر کردن از تنظیم روابط خود با عرب‌ها با هزینه‌کردن از جیب ما وادار کرد.

23302