دعای افتتاح به نظم – خبرآنلاین

دعای افتتاح از دعاهای شب‌های ماه رمضان که محمد بن عثمان از نایبان خاص امام زمان علیه السلام آن را نقل کرده و شامل مطالبی درباره خداشناسی، لزوم خوف و رجاء، توفیق عبادت، حکمتِ تأخیر استجابت دعا و ارزش مناجات با خدا است. بند آخر این دعا به اظهار علاقه به دولت اسلامی در پرتو ظهور امام مهدی(عج)، بیان هدف حکومت اسلامی و وظیفه شیعیان در قبال آن پرداخته است . در هر شب از ماه رمضان بخواند:

اللّهُمَّ إِنِّی أَفْتَتِحُ الثَّناءَ بِحَمْدِکَ

خدایا به حمــــدت کنم افتــتاح      ثنائی به هر قول و هر اصطــلاح

وَأَنْتَ مُسَدِّدٌ لِلصَّوابِ بِمَنِّکَ،

خـــدایا به مهرت به کار درست     مــرا رهنمــــایی، ز روز نخست

وَأَیْقَنْتُ أَنَّکَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

همـــانا برایم بود صـــد یقیــن     که بر ما تویی ارحــــم الراحمین،

فِی مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَهِ

به جائی ببخشی که جادار هست    در آن عفو و رحمت سزاوار هست

 وَأَشَدُّ الْمُعاقِبِینَ فِی مَوْضِعِ النَّکالِ وَالنَّقِمَهِ،

وگر جای کیفـــر شد و انتقــام      تویی سخت کیفر به شـأن و مقام

وَأَعْظَمُ الْمُتَجَبِّرِینَ فِی مَوْضِعِ الْکِبْرِیاءِ وَالْعَظَمَهِ

به وقت بـــزرگی و هم اقتــــدار    تویی برترین قــــدرت روزگار

اللّهُمَّ أَذِنْتَ لِی فِی دُعائِکَ وَمَسْأَلَتِکَ،

خـــدایا تو فرموده ای تا که ما     مــداوم کنیمت سؤال و دعــا

فَاسْمَعْ یَا سَمِیعُ مِدْحَتِی، وَأَجِبْ یَا رَحِیمُ دَعْوَتِی،

شنو ای سمیـــع الدعا مدحتم     اجابت بکن، مهــربان، دعوتم

وَأَقِلْ یَا غَفُورُ عَثْرَتِی

بیـــا در گذر ای تو آمرزگار    خطـــا و گنـــاه منِ نابکـــار

، فَکَمْ یَا إِلهِی مِنْ کُرْبَهٍ قَدْ فَرَّجْتَها،

گره ها گشودی تو از کار من     چه بسیار  یارب، ز رنج و محن

وَهُمُومٍ قَدْ کَشَفْتَها، وَعَثْرَهٍ قَدْ أَقَلْتَها

چه اندوه ها پس زدودی ز من      چه بسیار لغـزش به طول زمن

 وَرَحْمَهٍ قَدْ نَشَرْتَها، وَحَلْقَهِ بَلاءٍ قَدْ فَکَکْتَها،

بسا رحمتی را که گستـرده ای     چه زنجیرِ آفت که بگسسته ای

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ صاحِبَهً وَلَا وَلَداً

خدا را بگویم نهایت سپاس     که نه پور و همسر برایش چو ناس

وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ

شریکی برایش به فرمـــاندهی    نباشد، به جبــــران درماندگی

وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَ لِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً

کجــا باشد او را ز خواری، ولیّ     تو تکبیر گویش به صــوت جلیّ

 الْحَمْدُ لِلّهِ بِجَمِیعِ مَحامِدِهِ کُلِّها،

هزاران سپـاس باشد او را روا     ز نیــکی و الطــــاف بی منتهـا

عَلَی جَمِیعِ نِعَمِهِ کُلِّها

به انبـوه نعمت که داده به مــا      [ازیرو ورا هست حمد و ثنــا]

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَامُضادَّ لَهُ فِی مُلْکِهِ

بسا حمــد زانِ خدای حبیب    که در مُلک او کس نباشد رقیب

 وَ لَا مُنازِعَ لَهُ فِی أَمْرِهِ

خلل کی به امرش توان یافت راه    نشاند منـــازع به خاک سیاه

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَاشَرِیکَ لَهُ فِی خَلْقِهِ،

سپاس آن خدا کو ندارد شریک     به خلق جهان او یگانه ملیــک

وَ لَا شَبِیهَ لَهُ فِی عَظَمَتِهِ

شبیــهی برای بزرگیش نیست    [نظیری ندارد، سخن بهر چیست؟]

الْحَمْدُ لِلّهِ الْفاشِی فِی الْخَلْقِ أَمْرُهُ وَحَمْدُهُ،

سپاس مر خدایی که باری * بود    به خلق امر و حمدش جاری بود      / * خالق

الظَّاهِرِ بِالْکَرَمِ مَجْدُهُ، الْباسِطِ بِالْجُودِ یَدَهُ

شکوهش ز لطفـش بود آشکار     بگستـرده جودش به لیل و نهار

 الَّذِی لَاتَنْقُصُ خَزائِنُهُ،

خدایی که گنجینه های سخاش     محال است به وهمی رسد انتهاش

وَلَا تَزِیدُهُ کَثْرَهُ الْعَطاءِ إِلّا جُوداً وَکَرَماً

شود گر عطا بهر مخلوق، بیش       فزاید به جود و کرم ها ز خویش

إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْوَهَّابُ

که او بس عزیز است و آمرزگـار     و بسیار بخشنده به هر اهل کار

اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ قَلِیلاً مِنْ کَثِیرٍ

خدایــا تو دانی نیــازم بسی است    ولی خواهشم زان میان اندکی است

 مَعَ حاجَهٍ بِی إِلَیْهِ عَظِیمَهٍ وَغِناکَ عَنْهُ قَدِیمٌ

که من سخت محتــــاج آن اندکم     توئی بی نیــــاز از زمــــان قِدم*     /* قدیم

وَ هُوَ عِنْدِی کَثِیرٌ، وَ هُوَ عَلَیْکَ سَهْلٌ یَسِیرٌ؛

که آن کم، پیشم چو خروار هست     برای تو آن سهلِ بسیــار هست

اللّهُمَّ إِنَّ عَفْوَکَ عَنْ ذَنْبِی، وَتَجاوُزَکَ عَنْ خَطِیئَتِی

خــــدایا عفـــو تو از کـــار من     گذشتِ تو از نقص بسیـــار من

وَ صَفْحَکَ عَنْ ظُلْمِی، وَ سِتْرَکَ عَلَی قَبِیحِ عَمَلِی،

ز پوشش که بر ظلمم افکنده ای       تو ستــّـار زشتیِ هر بنــده ای

وَحِلْمَکَ عَنْ کَثِیرِ جُرْمِی عِنْدَ مَا کانَ مِنْ خَطَإی وَعَمْدِی

و حلـــم تو بر جــرم بسیارِ من     که ناشی شد از عمد و اصرارِ من

أَطْمَعَنِی فِی أَنْ أَسْأَلَکَ مَا لَاأَسْتَوْجِبُهُ مِنْکَ

مرا بر طمعکـــاری شایق نمود    که خواهد چیـزی که لایق نبود

الَّذِی رَزَقْتَنِی مِنْ رَحْمَتِکَ،

ز آنچه تو ام داده ای بی حساب     ز رحمت بدون خطاب و عتاب

وَ أَرَیْتَنِی مِنْ قُدْرَتِکَ، وَ عَرَّفْتَنِی مِنْ إِجابَتِکَ،

و از قدرتت که نمودی به من     شناساندی خود با اجابت به من

فَصِرْتُ أَدْعُوکَ آمِناً، وَ أَسْأَلُکَ مُسْتَأْنِساً

بر آن داشت من را که تا مطمئن    به میل خواهم از خالق انس و جن

لَاخائِفاً وَ لَا وَجِلاً، مُدِلّاً عَلَیْکَ

نه ترسی نه خوفی که با عشوه من    کنم ناز بر خـــالق ذوالمنــــن

فِیما قَصَدْتُ فِیهِ إِلَیْکَ

بدانچـــه به آن روی کردم به تو    [جسارت نموده به درگــــاه تو]

 فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّی عَتَبْتُ بِجَهْلِی عَلَیْکَ

جوابت به تـــأخیر گر اوفتــــاد      عتــــابت نمود جاهلِ بد نهـــاد

 وَ لَعَلَّ الَّذِی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌلی

همـــانا که شاید که تأخیـــر تو     به نفعـم بُوَد حسب تقــــدیر تو

لِعِلْمِکَ بِعاقِبَهِ الْأُمُورِ

از آنکه ســـــرانجام کل امـور   به علم  تو وابسته هر چنـــد دور

 فَلَمْ أَرَ مَوْلیً کَرِیماً أَصْبَرَ

خـــدایا ندیدم کریمی به حق     شکیبــــائیش بر تو گیرد سَبَق

عَلَی عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ

به عبـــد لئیمی به درگـــاه تو     به من کو خطــایش بود نو به نو

 یَا رَبِّ، إِنَّکَ تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ

خدایا تو می خوانیـَم دم به دم    ولیکن شوم دور من صــد قدم

 وَ تَتَحَبَّبُ إِلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَیْکَ،

تو با من محبت کنی بی شمـــار     ولی من شـــوم دشمن نابکـــار

وَ تَتَوَدَّدُ إِلَیَّ فَلَا أَقْبَلُ مِنْکَ

مودت ز تو بر من است بی حساب     پذیرش ز من نیست از آن جناب

کَأَنَّ لِیَ التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ

چنان بد بود حال و رفتــار من     که گوئی منم صــاحب جود و منّ

 فَلَمْ یَمْنَعْکَ ذلِکَ مِنَ الرَّحْمَهِ لِی وَ الْإِحْسانِ إِلَیَّ

و با این وجود کی دریغـــم کنی     ز رحمت، ز احســان و از ایمنی،

 وَ التَّفَضُّلِ عَلَیَّ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ

و از فضل و جودت بر این روسیاه     که عمر خودش را نموده تبــاه

 فَارْحَمْ عَبْدَکَ الْجاهِلَ

خــدایا به این بنده ات رحـم کن    که در جاهلی اش نبــاشد سُخُن

وَ جُدْ عَلَیْهِ بِفَضْلِ إِحْسانِکَ إِنَّکَ جَوادٌ کَرِیمٌ .

به حسن و به فضلت بر او جود کن    تو بخشنـده ای، تو کریمی ز بُن*     /* اصل

الْحَمْدُ لِلّهِ مالِکِ الْمُلْکِ،

خدا را سپــاس و بر او صد سپـاس     که فرمانروا اوست بر جن و نـاس

مُجْرِی الْفُلْکِ، مُسَخِّرِ الرِّیاحِ،

به دریــا کشتی روان کـرده است      و تسخیــــر، باد وزان کرده است

فالِقِ الْإِصْباحِ، دَیَّانِ الدِّینِ، رَبِّ الْعالَمِینَ

شکـــافنده است او همه صبـح را      معادل برش کی حَسَن قبـــح را

به روز جزا حـــاکمی در میـــان    نباشد، هموست رب هر دو جهان

الْحَمْدُ لِلّهِ عَلی حِلْمِهِ بَعْدَ عِلْمِهِ

سپـاس آن خدایی که دانا است او    که دارنده حـــــلم والاست او

 وَالْحَمْدُ لِلّهِ عَلَی عَفْوِهِ بَعْدَ قُدْرَتِهِ،

سپاس آن خدایی که بخشش کند     که عفوش ز قُدرت تراوش کند

وَالْحَمْدُ لِلّهِ عَلَی طُولِ أَناتِهِ فِی غَضَبِهِ

سپــاس آن خدایی که در خشم او     نهفته بسی حلم در چشـــم او

وَهُوَ قادِرٌ عَلَی مَا یُرِیدُ .

و او هست قادر به هر چیز خواست    [اگر عیب و نقصی بُوَد زان ماست]

الْحَمْدُ لِلّهِ خالِقِ الْخَلْقِ، باسِطِ الرِّزْقِ

خدا را سپــاس خالق خلق اوست      که برخلق خود باســط رزق اوست

 فالِقِ الْإِصْباحِ، ذِی الْجَلالِ وَالْإِکْرامِ

گشـــاینده صبح روشن همــوست      جلال و کرامت ســـزاوار اوست

وَ الْفَضْلِ وَالْإِنْعامِ

محبــت، احســـان و روزی دهی     [نگردد به غیر خـــدا منتـــهی]

 الَّذِی بَعُدَ فَلا یُری، وَقَرُبَ فَشَهِدَ النَّجْوی

چنان دور از ما که ناید به فهــم      و نزدیک که دارد به نجوات سهم

 تَبارَکَ وَ تَعالی

مبارک بود آن خدای بزرگ      علوّش بسی برتر است و سترگ

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَیْسَ لَهُ مُنازِعٌ یُعادِلُهُ

خدا را سپــاس کو ندارد رقیب    منازع نبــــاشد برایش نصیب

 وَ لَا شَبِیهٌ یُشاکِلُهُ،

شبیـــه و مثلی برایش عیـــان    نباشد، نه در ظاهر و در نهــــان

وَلَا ظَهِیرٌ یُعاضِدُهُ،

نه یاری که امری به باطـــل کند     و یا بهر او مشکـــلی حل کند

قَهَرَ بِعِزَّتِهِ الْأَعِزَّاءَ،

همه سرفــــرازان و گردنکشــان     نبـــاشد ز قدرت براشـــان نشان

وَتَواضَعَ لِعَظَمَتِهِ الْعُظَماءُ

بزرگـــان به نزدش همه خاضعند    به درگاه عــــزش همه ضایعنــد

 فَبَلَغَ بِقُدْرَتِهِ مَا یَشاءُ؛

به قدرت به هر چیــز خواهد رسید     [نبندد به غیر خدا کس امیـــــد]

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی یُجِیبُنِی حِینَ أُنادِیهِ،

خدا را سپــــاس کو جـــوابم دهد    زمــانی که تلخی به کامـــم رسد

وَ یَسْتُرُ عَلَیَّ کُلَّ عَوْرَهٍ وَ أَنَا أَعْصِیهِ،

بپوشد گنــــاهم به وقت خطـــا   به هنگام عصیــــان، زمـان گنـــاه

وَ یُعَظِّمُ النِّعْمَهَ عَلَیَّ فَلَا أُجازِیهِ

فراوان کنــــد نعمتش را به مـن    ولی ناسپـــــاسی فــــزاید ز مـن

 فَکَمْ مِنْ مَوْهِبَهٍ هَنِیئَهٍ قَدْ أَعْطانِی

بســـا موهبت هـــای ارزنده اش    بداد او فـــراوان به این بنده اش

 وَ عَظِیمَهٍ مَخُوفَهٍ قَدْ کَفانِی

بسی سهمـــگین حــادثه در ِفتَن     خدا دور کرد هر زمـــان او ز من

 وَ بَهْجَهٍ مُونِقَهٍ قَدْ أَرانِی

بسا صحنه های خوش و دلگشا     نشـــانم بداد، باد بر او ثنــــا

 فَأُثْنِی عَلَیْهِ حامِداً، وَ أَذْکُرُهُ مُسَبِّحاً

ثنــاگوی اویم، ستــــایشگرم    به تسبیـح گویی ورا ذاکـــرم

 الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَایُهْتَکُ حِجابُهُ، وَلَا یُغْلَقُ بابُهُ

خدا را سپاس بر ندارد حجـــاب    ز اعمال کس، کی کند قفل، باب

 وَ لَا یُرَدُّ سائِلُهُ، وَ لَا یُخَیَّبُ آمِلُهُ

کجــــا سائلش را ز در رد کنـد     و یا آرزومنــد خود را مردد کند

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی یُؤْمِنُ الْخائِفِینَ

خدا را سپاس کو که جان می دهد    هراسنــــدگان را امـان می دهد

 وَ یُنَجِّی الصَّالِحِینَ، وَ یَرْفَعُ الْمُسْتَضْعَفِینَ

که او می دهد صالحــان را نجات      و مستضعفان را دوباره حیـــات

 وَ یَضَعُ الْمُسْتَکْبِرِینَ، وَ یُهْلِکُ مُلُوکاً

و مستکبــران را نشاند به خـاک     کند پادشاهـــــانِ ظـالم هلاک

وَ یَسْتَخْلِفُ آخَرِینَ

از آن پس بیـــارد گروهی دگر     [شوند جانشینـــانِ موکب اثر]

وَ الْحَمْدُ لِلّهِ قاصِمِ الْجَبَّارِینَ

خدا را سپاس کو که در این جهان    بکوبد ســــر نسل گردنکشــان

مُبِیرِ الظَّالِمِینَ، مُدْرِکِ الْهارِبِینَ

ستمکــــار ظـــالم کند ناپــدید     گریزندگان را چو باشد امیـــــد

 نَکالِ الظَّالِمِینَ، صَرِیخِ الْمُسْتَصْرِخِینَ،

ستمکــــار ظـــــالم کیفـــر دهد     به فریـــــاد فریــــادگر می رسد

مَوْضِعِ حاجاتِ الطَّالِبِینَ، مُعْتَمَدِ الْمُؤْمِنِینَ

برارد حـــوائج ز خواهنــــدگان     بود تکـــیه گاهی بَرِ مؤمنــان

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی مِنْ خَشْیَتِهِ تَرْعَدُ السَّماءُ وَ سُکَّانُها

همه حمـــد بهر خدای کـــریم    که دارد جلالی به غــــایت عظیم

ز خشیت بغـــــرّند سماواتیـــان    به فریاد آیند زمیــــن و زمـــــان

 وَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَعُمَّارُها

زمین و ســــــازندگانش همـــه     ز خشمش بلـــــرزند با واهــمه

 وَ تَمُوجُ الْبِحارُ وَ مَنْ یَسْبَحُ فِی غَمَراتِها؛

به دریا و آنچه شنـــــاور در آن    گرفتـــــار امواج و تسبیـح خوان

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ مَاکُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلَا أَنْ هَدَانا اللّهُ

خدا را سپـــاس کو هدایت نمود     به این، ور نه مـــا را چیــزی نبود

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی یَخْلُقُ وَلَمْ یُخْلَقْ

سپــــاس مر خدایی که خالق بود    نه مخــلوق باشد خدای صمـــد

 وَ یَرْزُقُ وَ لَا یُرْزَقُ

و او روزی بنـــدگان می دهـــد    نه او مثل ما روزی ای می خورد

وَ یُطْعِمُ وَلَا یُطْعَمُ

همو می دهد بنــــدگان را طعام    نه محتاج باشد خودش بر طعام

 وَ یُمِیتُ الْأَحْیاءَ، وَ یُحْیِی الْمَوْتی

بمیـــراند او زندگـــان را تمــام     کند مرده زنده به روز قیـــــام

 وَهُوَ حَیٌّ لَایَمُوتُ، بِیَدِهِ الْخَیْرُ

که او زنده است و ندارد ممات    بدستش بود اصل و فصل حیـات

 وَ هُوَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ

توانا بود بر زمـــــان و مکـــــان    قدَر قدرت و راز هستی نشــان

اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبْدِکَ

خدایا درودی رســــــان بر نبی    که هست بندگی اش در او منجلی

وَرَسُولِکَ وَأَمِینِکَ وَصَفِیِّکَ وَحَبِیبِکَ وَخِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ

رسول و امیـــن و صفیــــت بُوَد   حبیب و ســــرآمد به خلقت بُوَد

 وَ حافِظِ سِرِّکَ، وَ مُبَلِّغِ رِسالاتِکَ

که او حــــافظ سرّ توست ای خدا    رساننده است او پیــــامت به ما

أَفْضَلَ وَأَحْسَنَ وَأَجْمَلَ وَأَکْمَلَ

همان برترین، بهتـــرین از درود    ز زیبا و کامل تــــرین از ســـرود

وَ أَزْکی وَ أَنْمی

نبـــاشد پاکیـــــزه تر زان سلام      ســـلامی و افـــــزایشی با دوام

وَ أَطْیَبَ وَ أَطْهَرَ وَ أَسْنی

ســـلامی که بس دلپسند و طهور    بلنـــدی از آن می نماید ظهــور

وَ أَکْثَرَ مَا صَلَّیْتَ وَ بارَکْتَ وَ تَرَحَّمْتَ وَ تَحَنَّنْتَ وَ سَلَّمْتَ

که باشد فــــزون و مبارک تـــرین    ز رحمت، سلامت، محبت، تـرین

عَلَی أَحَدٍ مِنْ عِبادِکَ وَ أَ نْبِیائِکَ وَ رُسُلِکَ وَ صِفْوَتِکَ

که تا حال بر هــــر یک از بندگان    نبی، یا رســـول، یا ز آزادگان

وَ أَهْلِ الْکَرامَهِ عَلَیْکَ مِنْ خَلْقِکَ؛

و یا هر که را مکــــرمت کرده ای    بر او نعمت خویش افــــزوده ای

اللّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَی عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ

خــدایا علی را درودی رســـــان    که باشد امیر بر همـــه مؤمنــــان

وَ وَصِیِّ رَسُولِ رَبِّ الْعالَمِینَ

وصی رســول خــدای جهــــان    [امیـــــن و بــــرادر بر مؤمنــان]

 عَبْدِکَ وَ وَ لِیِّکَ وَ أَخِی رَسُولِکَ وَ حُجَّتِکَ عَلَی خَلْقِکَ

همان بنـــده ات، دوستت، بر نبـی      بـــرادر، به خلقت امــام و وصی

 وَ آیَتِکَ الْکُبْری، وَ النَّبَاَ الْعَظِیمِ،

نشانت بود بس بزرگ و فخیــم     به تعبیـــــر مصحـف نبأِ عظیم

وَ صَلِّ عَلَی الصِّدِّیقَهِ الطَّاهِرَهِ فاطِمَهَ سَیِّدَهِ نِساءِ الْعالَمِینَ،

درودی به زهرای اطهــــر رسان    که او سروَر است بر زنـــان جهان

وَصَلِّ عَلَی سِبْطَیِ الرَّحْمَهِ، وَ إِمامَیِ الْهُدی

درودی رســـــان بر دو فرزند او   همان دو امامــــان فرخنـده خو

الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ سَیِّدَیْ شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ

حسن و حسین کو به روض جنان      دو آقای بر ســــروران جوان

وَ صَلِّ عَلَی أَئِمَّهِ الْمُسْلِمِینَ؛

درودی رســــان بر امــامان مان    یکی بعــد دیگر به مَـــــرّ زمان

عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ، وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ

علی کو بــــود زینت عـــــابدان      محمــد که علمش مدار زمان

 وَجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَمُوسَی بْنِ جَعْفَر

به جعفـــرکه صـــادق او را لقب      به موسـای درحبس شد محتجب

 وَ عَلِیِّ بْنِ مُوسی، وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ

به هشتم امـــــام کو لقب شد رضا    جوادش ملقّب به ابن الرضـــــا

 وَعَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ

به هادی و هم عسکری صـد درود    فرست ای خدا هم بر آنان سرود

وَ الْخَلَفِ الْهادِی الْمَهْدِیِّ،

و بر آخرین تحفــــه در این جهان    که هادی و مهدی بود در زمـــان

حُجَجِکَ عَلَی عِبادِکَ، وَ أُمَنائِکَ فِی بِلادِکَ

همه حجتنـــــد بر خلایق همــه    امین در زمیــن اند بی واهمـــه

صَلاهً کَثِیرَهً دائِمَهً؛

درود فـــــراوان و هـــم با دوام     ز تو بر همــــه سروران انـــام

اللّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَی وَلیِّ أَمْرِکَ الْقائِمِ الْمُؤَمَّلِ

خدایا به مهدی صـــــاحب رسـان    درودی که اوست بهترین آرمان

 وَالْعَدْلِ الْمُنْتَظَرِ،

که او دادگــر باشد و منتظـــــَـر     حمایت نمایش به هر کرّ و فرّ

وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ،

خدایــــا ملائـــک همـــه یار او    به گِردش شوند چون پرستـــار او

وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ یَا رَبَّ الْعالَمِینَ

به روح القُدُس آنجنــــاب یار باش     تو خود حافظش باش و همراه باش

اللّهُمَّ اجْعَلْهُ الدَّاعِیَ إِلی کِتابِکَ، وَالْقائِمَ بِدِینِکَ

تـــو او را داعی به قـــرآن نمــــا    که او می کند دین حق را به پا

اسْتَخْلِفْهُ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفْتَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِ

تو او را نمـــا جانشیـــن در زمین   مثــــال همانها ز پاکــان دین

مَکِّنْ لَهُ دِینَهُ الَّذِی ارْتَضَیْتَهُ لَهُ

تو دینی که خواهی بیـــــابد قرار    به دست توانای او می سپـــــار

أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً، یَعْبُدُکَ لَایُشْرِکُ بِکَ شَیْئاً

به او امنیت جــــای ترسش بده   تو اخلاص کامل به نفسش بده

اللّهُمَّ أَعِزَّهُ وَأَعْزِزْ بِهِ

خــدایا به او فوز و عـــزت بده     به دستش به یارانش نصرت بده

 وَ انْصُرْهُ وَ انْتَصِرْ بِهِ،

تو او را همـــــاره یاری نمــــا    به یاران او نصر جـــــاری نما

وَانْصُرْهُ نَصْراً عَزِیزاً، وَافْتَحْ لَهُ فَتْحاً یَسِیراً

تو یاریش کن یـــاری با شـکوه     که گویی رسد یاری از پشت کوه

وَ اجْعَلْ لَهُ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِیراً.

تو از پیش خود یـــاریش می نما    برایش نمـــــا دولتی را به پـا

اللّهُمَّ أَظْهِرْ بِهِ دِینَکَ وَسُنَّهَ نَبِیِّکَ

به او دین خود را نمـــا آشکار     شود سنت دین تو پـــــایدار

حَتَّی لَایَسْتَخْفِیَ بِشَیْءٍ مِنَ الْحَقِّ مَخافَهَ أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ

که تا چیزی از حق نگردد نهــــان    ز ترس عنــــودان یا جاهـــــلان

اللّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَهٍ کَرِیمَهٍ

خدایا دستهـــــای خود را دراز     نماییم به سویت که آری تو باز

کریمــانه دولت، بهین سرفراز     که مشتاق آن بوده ایم، دیربــــاز

تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَأَهْلَهُ

که اسلام و اهلش نمـــایی عزیز    نفـــاق و منــافق در آن ریز ریز

وَتَجْعَلُنا فِیها مِنَ الدُّعاهِ إِلَی طاعَتِکَ، وَالْقادَهِ إِلی سَبِیلِکَ

تو مــا را کنی داعی طــاعتت      شویم رهبـــــران قــویم رهت

وَ تَرْزُقُنا بِها کَرامَهَ الدُّنْیا وَالْآخِرَهِ

که روزی دهیمــان در آن روزگار   کرامت به دو نشئـــه با افتخــار

اللّهُمَّ مَا عَرَّفْتَنا مِنَ الْحَقِّ فَحَمِّلْناهُ

کنیم  آنچـــه را داده ای افتخار     تو ما را طرفدار حق برگمــــار

 وَ مَا قَصُرْنا عَنْهُ فَبَلِّغْناهُ .

ز ما غفلتی گر رود در زمــان      تا ما را به مقصود خود می رســـان

اللّهُمَّ الْمُمْ بِه شَعَثَنا ،

خــدایا پریشـــــانی ما بــــبین    به او جمع ما را نما راستـــــین

وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنا

پراکنـــدگی مـــا به او جمــع کن     چو پروانه گِردش به یک شمع کن

 وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنا، وَکَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنا

پراکندگیمـــــان تو تیمــار کن     به او اندک مـا تو بسیـــــار کن

 وَأَعْزِزْ بِهِ ذِلَّتَنا، وَأَغْنِ بِهِ عائِلَنا

به او ذلت ما به عـــــزت رســـان     تهیــــدستی ما به قدرت رســــان

وَاقْضِ بِهِ عَن  َُغْرَمِنا، وَاجْبُرْ بِهِ فَقْرَنا،

به او قــــرض ما را تو می کن ادا    مبــــدل نما فقر ما را غنــــــا

وَ سُدَّ بِهِ خَلَّتَنا، وَ یَسِّرْ بِهِ عُسْرَنا

به او تفــــرقه را ز ما دور کن     همه ناتوانی تو مقـــــدور کن

 وَ بَیِّضْ بِهِ وُجُوهَنا، وَ فُکَّ بِهِ أَسْرَنا

به او چهره هامان تو روشن نما     به او تو اسیــــران ما کن رها

وَ أَنْجِحْ بِهِ طَلِبَتَنا، وَأَنْجِزْ بِهِ مَواعِیدَنا

به او خواسته مان را اجابت نما      همه وعده هامان تو می کن روا

 وَاسْتَجِبْ بِهِ دَعْوَتَنا، وَأَعْطِنا بِهِ سُؤْلَنا

دعامان به او تا شود مستجاب     روا خواسته حق آن مستطاب

وَ بَلِّغْنا بِهِ مِنَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ آمالَنا

به دنیــــا و عقبـا رسان حق او     تو مـــا را خدا بر همــه آرزو

 وَ أَعْطِنا بِهِ فَوْقَ رَغْبَتِنا

خدایــــا به حق وصی گرام    فراتر ز رغبت بــــده با دوام

یَا خَیْرَ الْمَسْؤُولِینَ، وَأَوْسَعَ الْمُعْطِینَ

اَیا ای تو آمال پرسنـــدگان        گشاده ترین دستِ بخشندگان

 اشْفِ بِهِ صُدُورَنا، وَأَذْهِبْ بِهِ غَیْظَ قُلُوبِنا

به او سینه هــــامــان مداوا نما    به او کینــــه ها را ز دل ها زدا

وَاهْدِنا بِهِ لِمَا اخْتُلِفَ فِیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِکَ

به او اختـــلاف بین ما رفع کن     به اذنت به حق شک ما دفع کن

إِنَّکَ تَهْدِی مَنْ تَشاءُ إِلی صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ

همـــــانا تو آری به راه درست    هر آن کو بخواهی ز روز نخست

 وَانْصُرْنا بِهِ عَلَی عَدُوِّکَ وَعَدُوِّنا إِلهَ الْحَقِّ آمِینَ

خـــدایا به او یاری مان می رسان     که پیــــروز گردیم بر دشمنان

بزن دشمـــن خود و ما بر زمین     الهی به حــق خـــودت آمین

اللّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنا

خدایا کنیم شِکوه در این زمان      به تو از نبودِ نبـــــی در میان

صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَآلِهِ،

درود و ســـــلام خــــدا بر نبی      و بر اهل بیتش به نحـــو جلی

وَ غَیْبَهَ وَلِیِّنا ، وَکَثْرَهَ عَدُوِّنا،

شکــــایت کنیم از غیاب امام    و از کثــــرت دشمنـــان لئام

وَ قِلَّهَ عَدَدِنا، وَ شِدَّهَ الْفِتَنِ بِنا

و از قلّت همــــره و دوستان    و از سختی فتنـــــه های زمان

 وَ تَظاهُرَ الزَّمانِ عَلَیْنا،

که با هـم همه متحد گشته اند    به دین خدا جمله ضد گشته اند

فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ

خدایا به احمـــد ســــلام و درود    و بر آل او برتر از هر چه بود

وَأَعِنَّا عَلی ذلِکَ بِفَتْحٍ مِنْکَ تُعَجِّلُهُ

خـــــدایا تو ما را یــــاری نما    به سرعت کَنیم ظلم ظالم ز جــا

 وَ بِضُرٍّ تَکْشِفُهُ، و َنَصْرٍ تُعِزُّهُ،

به بدحـــــالیِ ما عـــلاجی بده     به پیـــــروزیِ ما رواجی بــده

وَ سُلْطانِ حَقٍّ تُظْهِرُهُ، وَ رَحْمَهٍ مِنْکَ تُجَلِّلُناها

بکن آشکـــــارا تو سلطان حق      به ما رحمتت گیـــرد آنگه سَبَق

 وَعافِیَهٍ مِنْکَ تُلْبِسُناها، بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

لبــــاس سلامت بپوشان به ما     تو ای ارحم الراحمین، ای خدا

* استاد تمام دانشگاه تهران