با تور مجازی از فانوس دریایی آنیوا بازدید کنید

ساخالین بزرگ‌ترین جزیره روسیه است که ۹۴۸ کیلومتر طول و ۱۶۰ کیلومتر عرض دارد. ساخالین که در پس شرقی‌ترین مرزهای روسیه قرار گرفته است، توسط تنگه لا پروس (La perouse) از جزیره ژاپنی «هوکایدو» جدا می‌شود. در کرانه جنوبی ساخالین، بنایی برجسته وجود دارد که با عنوان «فانوس دریایی آنیوا» (Aniva lighthouse) شهرت یافته است. این سازه ناوبری در سال ۱۹۳۹ بر صخره صعب‌العبور سیووچیا (Sivuchya) ساخته شده است. با ما همراه شوید تا در تازه‌ترین قسمت از تورهای مجازی، به بازدید از این شگفتی منحصربه‌فرد بپردازیم.

قسمت جنوبی جزیره ساخالین در نیمه اول قرن بیستم تحت تسلط ژاپنی‌ها قرار داشت. این منطقه به‌دلیل وجود جریان‌های شدید، مه غلیظ و صخره‌های سر از آب برآورده، برای عبور و مرور کشتی‌ها دشواری‌های بسیاری پدید می‌آورد و به غرق شدن بسیاری از آنان می‌انجامید؛ تا اینکه مقامات استان «کارافوتو»، جهت ساخت یک فانوس دریایی در این منطقه اقدام می‌کنند.

این پروژه که توسط مهندسی ژاپنی بنام «میورا شینوبو» طراحی شد، پیچیده‌ترین ساختمان ساخالین به‌لحاظ فنی تا آن زمان به‌شمار می‌رفت و یکی از زیباترین فانوس‌های دریایی جهان نیز محسوب می‌شد. مصالح ساخت این فانوس دریایی از طریق آب‌های خروشان منتقل می‌شد و هیچ‌گونه اسکله، انبار یا امکانات رفاهی و اقامتی نیز برای کارگران وجود نداشت. از این‌رو، سرعت در ساخت این فانوس با توجه به شرایط جوی و محیطی، از اهمیت زیادی برخوردار بود. پس از پایان پروژه ساخت این فانوس، ماکتی کوچک از آن به‌نشانه پیروزی بر نیروهای طبیعی به امپراطور ژاپن اهدا شد.

فانوس دریایی آنیوا مجهز به یک باله خمیده و لنز پایه‌ای به‌طول ۵۰۰ میلی‌متر است. این لنز که هزار میلی‌متر قطر دارد، شعاعی به‌طول ۲۸٫۱۶ کیلومتر را پوشش می‌دهد. طبقه زیرین آنیوا مجهز به باتری و موتورهای دیزلی بود. طبقات فوقانی سوم، چهارم و پنجم، شامل آشپزخانه، انبار غذا، اتاق رادیو، اتاق تجهیزات و اتاق تماشا می‌شد که امکان زندگی ۱۲ نفر را فراهم می‌کرد. طبقه ششم محل قرارگیری انبار بود و دو طبقه بالای آن به مکانیسم‌های ذخیره سوخت و آژیر هشدار دریایی اختصاص داشت. طبقه نهم که بالاترین طبقه فانوس بود نیز مکانیسم چرخش لنز فانوس دریایی را در خود جای داده بود.

نور فانوس آنیوا تا ۴۰‌ متر بالاتر از سطح دریا را روشن می‌ساخت. فانوس در کاسه‌ای ۳۰۰ کیلوگرمی از جیوه قرار داشت که مانند یک یاتاقان عمل می‌کرد. چرخش این فانوس توسط یک وزنه ۲۷۰ کیلو‌گرمی انجام می‌شد که اپراتور مسئول، هر سه‌ ساعت آن را عقب می‌راند.

در سال ۱۹۹۰ و با تجهیز آنیوا به فناوری‌های مدرن با منبع انرژی هسته‌ای، این فانوس دریایی بدون دخالت انسان و به‌صورت اتوماتیک شروع به‌ کار کرد و تا سال ۲۰۰۶ فعال بود. در این سال و با پایان یافتن سوخت هسته‌ای در مکانیسم فانوس، تجهیزات با ارزش از ساختمان آنیوا تخلیه و بنای ارزشمند جزیره ساخالین برای همیشه به‌حال خود رها شد.

اکنون بیش از یک دهه است که باد و آب و سایر نیروهای طبیعی، آنیوا را به‌ آرامی از بین می‌برند‌. در سال ۲۰۱۵ انجمن جغرافیایی روسیه از پروژه مرمت و بازسازی فانوس دریایی آنیوا خبر داد؛ اما این اتفاق تا به امروز رخ نداده است. هرچند تمهیداتی فراهم شد تا از این فانوس به‌عنوان یکی از جاهای دیدنی روسیه در ساخالین استفاده شود‌.

دسترسی دشوار گردشگران به آنیوا، موضوعی غیرقابل‌انکار است. برای بازدید از فانوس‌ دریایی ساخالین باید به روستای نوویکو عزیمت کنید و از آنجا به‌وسیله قایق‌های موتوری، از طریق‌ آب‌های خروشان خود را به آنیوا برسانید؛ گرچه پنجره‌ای که در ابتدای این مطلب قرار داده شده است، به کار شما برای سفر به این منطقه سهولت می‌بخشد. کجارو روزانه مطالب مختلفی را با محوریت تورهای مجازی و سفرهای تصویری به اشتراک می‌گذارد. اگر به این دست از مطالب علاقه‌مندید، بازدید روزانه را از کجارو فراموش نکنید.