ارز دیجیتال به عنوان پول – فروشگاه ارزش یا وسیله مبادله؟ – اخبار بیت کوین Op-ed

**مقاله زیر توسط کریستوفر موستن هانسن و کاراس لامبرت نوشته شده است و در 28 سپتامبر 2022 منتشر شده است. ارز دیجیتال به عنوان پول – فروشگاه ارزش یا وسیله مبادله؟ در ابتدا در mises.org منتشر شد. نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسندگان است. Bitcoin.com مسئولیت یا مسئولیتی در قبال نظرات، محتوا، دقت یا کیفیت موجود در این نسخه ندارد.**

علاقه مندان به ارزهای دیجیتال معمولاً قدردانی زیادی از مدرسه اقتصاد اتریش دارند. این قابل درک است زیرا اقتصاددانان اتریشی همیشه بر سر شایستگی پول تولید خصوصی خارج از کنترل دولت بحث کرده اند. متأسفانه، درک نادرستی از توسعه و عملکرد پول پدیدار شده و به طور فزاینده ای در میان حداقل برخی از طرفداران بیت کوین غالب شده است – روایتی که با مبانی نظریه پولی اتریشی در تضاد است.

در این دیدگاه، که شاید بتوان آن را در مقاله نیک سابو با تأکید بر کلکسیون ردیابی کرد، کارکرد اصلی و غالب پول به‌عنوان «ذخیره‌ی ارزش» است، یا این کارکرد با عملکرد واسطه‌ی مبادله برابری می‌کند. بر اساس این دیدگاه، یک کالا ابتدا باید ارزش را در طول زمان «انتقال دهد». سپس می‌توان از آن به‌عنوان وسیله مبادله استفاده کرد تا در نهایت به عنوان یک واحد حساب ایجاد شود.

این حساب پیدایش و عملکرد پول را به صورت معکوس دریافت می کند: اولین و در واقع تنها عملکرد اساسی پول به عنوان وسیله مبادله است. وضعیت آن به عنوان یک «ذخیره ارزش» (در مورد این عبارت زیر) اتفاقی است، در حالی که عملکرد واحد حساب غیرضروری است، زیرا کالاهای پولی زیادی در طول تاریخ وجود داشته اند که هرگز به عنوان واحد حساب مورد استفاده قرار نگرفته اند.

سنت اتریشی، از کارل منگر گرفته تا لودویگ فون میزس و موری روتبارد، همیشه اصرار داشته است که پول در اصل یک وسیله مبادله است و هر کارکرد دیگری که به اصطلاح اتفاقی است و در مورد “ذخیره ارزش” استعاری است. . در ادامه به توضیح این موضع می پردازیم.

در ارزش

برای درک ماهیت پول، ابتدا نظریه ارزش را مرور می کنیم. اتریشی ها همیشه بر ماهیت ذهنی ارزش تاکید داشته اند. این چیزی ذاتی کالا نیست، بلکه همیشه به فرد بازیگر و انتخاب های بالقوه او مربوط می شود. در لحظه انتخاب، او با ترجیح دادن آن به اشیاء دیگر، به یک شی ارزش می بخشد. یک شی را می توان به دلیل سودمندی آن در دستیابی مستقیم به هدف فرد کنشگر (به عنوان کالای مصرفی)، برای کمک به تولید کالاهای مصرفی (به عنوان کالای تولیدکننده)، یا به عنوان وسیله مبادله ارزیابی کرد.

نکته کلیدی این است که ارزش یک مفهوم ذهنی است و فقط در موقعیت انتخاب معنادار است. ارزش ذهنی نمی تواند در طول زمان منتقل شود، و بنابراین چیزی به نام “ذخیره ارزش” به معنای واقعی کلمه وجود ندارد. البته یک چیز را می توان برای استفاده بعدی ذخیره کرد، اما ارزش آن را نمی توان به همان روشی که می توان یکپارچگی فیزیکی آن را حفظ کرد، ذخیره کرد. با این حال، در هر زمان معین، ارزش ذهنی نقش اصلی را در شکل‌گیری نرخ‌های ارز بازار، یعنی قیمت‌ها، ایفا می‌کند.

مبادله تنها زمانی اتفاق می افتد که طرفین مبادله هر دو آنچه را که طرف مقابل دارد بیشتر از آنچه در ازای آن از دست می دهند ترجیح دهند. در اقتصاد پولی، بیشتر مبادلات بین کالاها و خدمات پولی و غیر پولی انجام می‌شود، اما همان اصل رتبه‌بندی اولویت معکوس صادق است: فروشنده کالا مبلغی را که دریافت می‌کند به کالا ترجیح می‌دهد و خریدار کالا را به کالا ترجیح می‌دهد. مبلغی که او باید برای آن تسلیم کند.

در جامعه ای با مبادلات مداوم، یک سیستم یکپارچه از قیمت های بازار برقرار می شود. در این صورت قیمت یک چیز در بازار همان ارزش بازار آن است. نامیدن چیزی “ذخیره ارزش” در واقع راهی برای گفتن این است که انتظار می رود ارزش بازار آن ثابت بماند یا در طول زمان افزایش یابد. تفاوت بین پول و سایر کالاها در این است که ارزش بازار پول را نمی توان به صورت یک قیمت بیان کرد، بلکه باید به عنوان یک طیف کامل از قیمت ها بیان شود. این محدوده قیمت ها قدرت خرید پول است. وقتی از پول به عنوان یک ذخیره ارزش صحبت می کنیم، واقعاً منظور ما این است که انتظار داریم قدرت خرید ثابت یا افزایشی نسبت به سایر کالاها داشته باشد.

روی پول

یک استدلال کلیدی طرفداران «ذخیره ارزش» این است که پول کالایی است که به بهترین شکل به عنوان ذخیره ارزش عمل می کند و بنابراین به تدریج به عنوان رایج ترین وسیله مبادله ظاهر می شود. این ایده ارتباط بسیار کمی با روایت منگر از منشاء پول دارد. این بهترین ذخیره ارزش نیست که به عنوان پول ظاهر می شود، بلکه قابل فروش ترین کالا است.

حرکت از مبادله مستقیم به مبادله غیرمستقیم زمانی توسعه می‌یابد که بازیگران بازار متوجه می‌شوند که کالاها در میزان تقاضای آن‌ها متفاوت هستند و شروع به مبادله کالاهای خود با کالاهای پرتقاضا بیشتر – قابل فروش‌تر – به جای مبادله مستقیم می‌کنند. تعداد کمی از کالاها به تدریج بر اساس ویژگی هایی که آنها را برای این منظور مفید می کند، تبدیل به رسانه غالب مبادله می شوند: ارزش بالا در واحد وزن/حجم، تقسیم پذیری، دوام، قابلیت حمل و نقل. فلزات گرانبها تا قرن بیستم دقیقاً به‌عنوان پول مورد استفاده قرار می‌گرفتند زیرا ویژگی‌هایشان آنها را به مناسب‌ترین کالا برای این هدف تبدیل می‌کرد.

توجه داشته باشید که تاکنون در این بحث از نظریه پول منگر به پول اشاره ای نشده است. در واقع، او صریحاً استدلال کرد که نسبت دادن عملکرد ذخیره ارزش به پول به عنوان پول اشتباه است:

اما این تصور که به پول به این عنوان، کارکرد انتقال «ارزش‌ها» از زمان حال به آینده را نیز نسبت می‌دهد، باید نادرست تلقی شود. اگرچه پول فلزی به دلیل دوام و هزینه کم نگهداری، بدون شک برای این منظور نیز مناسب است، اما واضح است که کالاهای دیگر همچنان برای آن مناسب تر هستند. در واقع، تجربه می آموزد که هر جا کالاهایی که به راحتی حفظ می شوند به جای فلزات گرانبها، ویژگی پولی پیدا کرده اند، معمولاً برای اهداف گردش استفاده می شوند، اما نه برای حفظ «ارزش ها».

اینکه فلزات پولی نیز ذخایر خوبی از ارزش هستند، تنها یک ویژگی تصادفی است. برای عملکرد پولی آنها ضروری نیست. کیفیت هایی که یک کالا را به اصطلاح ذخیره ارزش می کند، احتمالاً آن را به وسیله مبادله خوبی نیز تبدیل می کند. بنابراین، دوام برای هر کالای پولی مهم است، و بدیهی است که برای هر چیزی “ذخیره ارزش” برای هر مدت زمانی ضروری است.

در واقع، همانطور که میزس توضیح داد، کارکرد ذخیره ارزش، تا آنجا که می توان گفت برای یک کالای پولی خاص وجود دارد، در کارکرد اصلی کالا به عنوان وسیله مبادله گنجانده شده است: «پول چیزی است که به عنوان یک کالا عمل می کند. وسیله مبادله ای که عموماً پذیرفته شده و رایج است. این تنها عملکرد آن است. همه کارکردهای دیگری که مردم به پول نسبت می دهند صرفا جنبه های خاصی از کارکرد اصلی و یگانه آن یعنی وسیله مبادله است.

ما نیازی به وارد شدن به بحث عمیق‌تر در مورد تقاضا برای پول نداریم – همانطور که میزس در فصل ذکر شده ادامه می‌دهد، بدیهی است که مردم ذخیره‌ای از پول را نگه می‌دارند، و همه پول‌ها همیشه توسط شخصی در جایی نگهداری می‌شود. با این حال، این نیز نشان نمی دهد که پول لزوماً به عنوان “ذخیره ارزش” عمل می کند. همانطور که ویلیام اچ. هات در یک مقاله کلاسیک توضیح داد (که بعداً توسط هانس-هرمن هوپ توضیح داده شد)، استفاده از پول در موجودی نقدی یک فرد به عنوان ذخیره قدرت خرید در برابر حوادث غیرمترقبه است.

ما پول نقد را برای مواقع اضطراری یا برای استفاده از فرصت‌های سودآور پیش‌بینی نشده نگه می‌داریم. اما حتی پول بد – یعنی پول در حال کاهش قدرت خرید و بنابراین نمی توان به طور معنی داری گفت که “ذخیره ارزش” است – به این هدف عمل می کند. نگه داشتن پول صرفاً به معنای نگه داشتن آن است تا روزی در آینده نامشخصی که انتظار دارید بتوانید آن را با چیزی که ارزش بیشتری دارید مبادله کنید.

افکار نهایی

علاقه مندان به بیت کوین که با مکتب اتریشی منگر، میزس و روتبارد همسو می شوند، وقتی اهمیت اساسی را به عملکرد «ذخیره ارزش» پول در مقابل عملکرد «وسیله مبادله»، که دومی تنها عملکرد آن است، نسبت می دهند، اشتباه می کنند. جنبه اساسی پول به همین ترتیب، کم اهمیت جلوه دادن اهمیت استفاده فعال از ارزهای دیجیتال، که مستلزم افزایش تقاضای کسب و کار است، به نفع ذهنیت «HODL forever»، در تضاد با تشخیص میزس است که «استفاده تجاری به تنهایی می تواند یک کالا را به یک وسیله مبادله مشترک تبدیل کند».

نظر شما در مورد ارز دیجیتال به عنوان پول و بحث رایج ذخیره ارزش در مقابل میانگین مبادله چیست؟ حتما در قسمت نظرات زیر به ما اطلاع دهید.

نویسنده مهمان

این یک مقاله Op-ed است. نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به خود نویسنده است. Bitcoin.com نظرات، نظرات یا نتیجه گیری های ارائه شده در این پست را تایید و پشتیبانی نمی کند. Bitcoin.com مسئول یا مسئولیتی در قبال هر گونه محتوا، دقت یا کیفیت در مقاله Op-ed نیست. خوانندگان باید قبل از هر اقدامی در رابطه با محتوا، دقت لازم را انجام دهند. Bitcoin.com به طور مستقیم یا غیرمستقیم مسئولیتی در قبال هرگونه آسیب یا ضرر ناشی از یا ادعای ناشی از استفاده یا اتکا به اطلاعات موجود در این مقاله ندارد. برای مشارکت در بخش Op-ed ما یک پیشنهاد به op-ed (at) bitcoin.com ارسال کنید.

اعتبار تصویر: Shutterstock، Pixabay، Wiki Commons