مهدی زارع

حافظ در حدود هفت سده قبل در اندوه و حسرت گذشته می سرود: یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟ دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟ آب حیوان تیره گون شد خضر فَرُّخ پِی کجاست خون چکید از شاخِ گل بادِ بهاران را چه شد؟ و مولانا جلال الدین بلخی ندا می