راویان سفر به جشنواره سفرنامهنویسی «اردکانگرام» فراخوانده شدند. به گزارش ایسنا، این جشنواره پس از تجربه «ماکوگرام» و «دزفولگرام» برگزاری میشود و اینبار نیز شهر کوچکی که در مسیر سفر است اما مقصد سفر نیست، برای برگزاری جشنواره سفرنامهنویسی انتخاب شده است؛ شهرستان اردکان که شامل بخشهای مرکزی، عقدا و خرانق است، در استان یزد
آثار بسیاری درباره این شهر به رشته تحریر درآمدند که مطالب ارزشمندی درباره پیشینه تاریخی این شهر ارائه میدهند، اما آنچه در این گزارش به بررسی آن پرداختهایم کتابهایی است که هریک میتوانند منبعی قابل اعتنا برای تألیف آن آثار باشند. سفرنامههای تاریخی که از سوی سیاحان و جهانگردان خارجی نوشته شدهاند که به ایران
ایسنا/یزد خرم آباد زیبا که امروز آغوش سبز و کوهستانیاش را به روی گردشگران گشوده و سرزمین باشکوه آثاری همچون فلک الافلاک است، در کور سوی مدیریت شهری، لبخند مردمان خوش خلقش را در فاضلاب، بوی تعفن، شیرابه زبالهها و زمزمه موشهای گریخته در جویهای کثیف و رودهای جاری در زبالهها حبس کرده است… این
ناصرخسرو قبادیانی، حکیم، فیلسوف، جهانگرد و شاعر مشهور ایرانی در سده پنجم هجری قمری است. مشهورترین کتاب او «سفرنامه» از منابع مهم جغرافیای تاریخی محسوب میشود. حکیم ناصرخسرو قبادیانی بلخی، متکلم، فیلسوف، و جهانگرد بلندآوازه و مشهور ایران زمین و از بزرگترین شعرای زبان فارسی در سده پنجم هجری قمری است. متکلمی برجسته، ادیبی وارسته،
سفرنامه ادوارد بکهاوس ایستویک، شرقشناس و کارمند اداره مستعمرات هند، با ترجمه شهلا طهماسبی منتشر شد. این سفرنامه با عنوان فرعی «سه سال در ایران» در ۲۹۶ صفحه و با شمارگان ۱۱۰۰ نسخه در انتشارات ایرانشناسی راهی بازار کتاب شده است. در معرفی ناشر از سفرنامه ادوارد بکهاوس ایستویک آمده است: «این سفرنامه که تصویر روشنی
ایسنا/اصفهان فرض کنیم نویسندۀ «اصفهان، نصف جهان» هنوز زنده است و در آینده، قصد سفر به اصفهان را دارد؛ به شهری که بیاعتنا به اعتراض دوستداران میراث فرهنگی آن، بین دو کوه آتشگاه و قائمیه اتصال فضایی برقرار کردند و سازههایی برای فروش بلیت و پر و خالی کردن مردم روی لایههای تاریخی آتشگاه احداث شده است؛
روزنامه خراسان: تا به حال به این فکر کردهاید که تعداد زیاد کتابهای نثر فارسی، چطور در طول تاریخ از بلایایی مانند سرقت، جعل و سند خوردن به نامِ دیگری حفظ شده و به دست ما رسیدهاند؟ یکی از خوشاقبالیهای شاعرانِ ما این بوده که میتوانستهاند با استفاده از شگردی به نام «تخلص شعری»، اثرشان
