۱۱۵ سال قبل پیکرهای بی‌جان دو روزنامه‌نگار پشت دروازه‌های طهران رها شد؛ اشخاصی که این روزها از آنها با عنوان «شهدای قلم مشروطه» یاد می‌شود، اما هنوز کمتر کسی می‌داند کسانی که تلاش کردند با روایت‌هایشان جریان استبداد و پیروزی بر آن را به نسل‌های بعد منتقل کنند حالا در مقبره‌ای بی‌نام و نشان، در
داستانِ فراموش شده آرامگاه شهدای قلم دوران مشروطه آن‌هم در یکی از نقاط پرتردد تهران از اواسط دهه ۸۰ و با ثبت در فهرست آثار ملی بر سرزبان‌ها افتاد و پس از چند سال مورد مرمت قرار گرفت. آرامگاهی فراموش شده که شاید این روزها تنها مراجعین بیمارستان لقمان بتوانند از بیرون، نظاره‌گر سرستون‌های آن
