مرتضی رضایی

خوشحال بود و خندان؛از همان خنده های تصنعی.نمی دانم اما سرمست بود.در بی مدالی و در ناکامی مطلق این سال های وزنه برداری مدالی که علی داوودی گرفت ارزش این را دارد که تا مدت ها پشت آن پنهان شود. برنامه تلویزیونی و حضور علی مرادی و محسن بیرانوند را دیدم.بابک پورعالی هم به عنوان

چون در مدار نبود حذفش کردند؛اگر می ماند ممکن بود بقیه را هم از مدار خارج کند.این خلاصه حرف های فروغی رییس شبکه سوم صداوسیما برای کنار گذاشتن عادل فردوسی پور بود.آن هم در بحبوحه ای که خیلی ها می گفتند یک شوخی بیش نیست،برنامه 90 بدون عادل نمی شود،دوشنبه ها بدون عادل نمی شود

4 سال پیش وقتی زهرا اینچه درگاهی رای آورد و رییس فدراسیون ژیمناستیک شد خیلی ها توی سرشان می زدند.از مصاحبه هایی که می کردند مشخص بود.روزی نبود برای او حاشیه نسازند.یک روز می گفتند:«زن را چه به ریاست فدراسیون؟»روز دیگر از ناتوانی اش حرف می زدند و فردایش می گفتند:«خودش استعفا می دهد و

عزیزی خادم را می‌شناسم؛چند سالی می شود.به همین دلیل است که می‌گویم وعده‌هایی که داد و حرف‌هایی که پس از انتخابش به عنوان رییس فدراسیون فوتبال زد پوپولیستی بود! از اینجا شروع می کنم.دکتر؛واقعا هدف شما رسیدن تیم ملی به جام جهانی است؟ما فرض را بر این گذاشته ایم که خانه از پای بست ویران

نشد یا شاید نگذاشتند که نیما نکیسا حرف آخر را اول بزند،به همین دلیل هم بود که آخرین نفر،زمانی که داشت از سالن بیرون می آمد خطاب به خبرنگاران گفت:«هیات فوتبال تهران آدم فوتبالی نمی خواهد.»یک جمله کوتاه اما خیلی عمیق! سال هاست خیلی از فوتبالی ها خواسته اند خودشان بیایند کار را در دست

مهرداد میناوند درگذشت.دلیلش را همه می دانیم،ویروس کرونا.مهرداد چند روز با این ویروس جنگید،به خواب مصنوعی رفت و زیر دستگاه اما نشد.او به لقاءالله پیوست و غم بزرگی را روی سینه مردم ایران،به خصوص فوتبالی ها و به خصوص پرسپولیسی ها گذاشت.روی سخنم با کسانی است که بلافاصله پس از شنیدن فوت میناوند راهی بیمارستان