محمد علی دستمالی

نمی دانم تاکنون یک همکلاسی، رفیق یا همکار شش انگشتی داشته‌اید یا نه. من تاکنون دو مورد دیده‌ام. مورد اول در دوران کودکی بود. به خوبی به خاطر دارم که تصور کردم داشتن شش انگشت در هر دست، یک مزیت است! به جای این که حس کنم طرف مقابل، یک عضو زیادی دارد، تصور کردم

دی رفت و بهمن نیز فرا رسید و تنها دو ماه مانده که وارد سال ۱۴۰۴ شویم. اما شواهد نشان می‌دهد، نه ما، نه رئیس جمهور، نه فضای بین الملل، هنوز هم نمی‌دانیم و نمی‌دانند با خودمان چند چندیم و قرار است کجا برویم.  از مهر ۱۴۰۲ و طوفان الاقصی در غزه تا اردیبهشت ۱۴۰۳

بگذارید در گام اول، اندکی از یک رویای شخصی سخن بگویم: یک آدم ۴۷ ساله هستم که هیچگاه با جناب نیوتن در هیچ جایی دمخور نشده‌ام. ولی از راه عقل و مشاهده، واقعیتی به نام نیروی جاذبه را درک کرده و در برابر آن تسلیم شده‌ام. در عین حال، این را نیز قبول کرده‌ام که

ظاهرا هدف اصلی نشست مشترک قوه قضاییه و مجلس، چیزی نبود جز تلاش برای توجیه حقانیت متنی به نام «لایحه‌ی حجاب و عفاف». همان سند شگرف مصوب نمایندگانی که برخی از آنان با کمتر از ۳ درصد از آرای مردم، مثلا ردای وکیل المله بودن بر شانه انداخته‌اند! شاید توجه به اظهارات و اقدام شتابزده

چگونه می‌توان تضمین کرد؛ که اتفاقِ روی داده در دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران، در اماکنی دیگر تکرار نشود؟ پاسخ: تضمینی وجود ندارد. چرا که «با مقدمات همیشگی، نمی‌توان به نتایجی تازه و متفاوت دست یافت». ترکیبِ آرد با آب و مایه و نمک، یحتمل لواش آفرین شود ولی منجر به خلقِ فسنجان

از روزی که مصاحبه‌ی خلیل الحیه معاون دفتر سیاسی جنبش حماس منتشر شده، تمایل داشتم مطلبی درباره‌ی نگاه او به تحولات غزه بنویسم. می‌خواستم بنویسم؛ خدا کند که این مبارز محترم با این سطح از هوش و ذکاوت سیاسی که عملا در برابر سوالات دبیر سرویس بین الملل بی.بی.سی به گوشه‌ی رینگ افتاده، رهبر بعدی

رویدادهای فلسطین و لبنان، چنان بر تمام عرصه‌های زیست ما سایه انداخته که گویی هیچ موضوع مهم دیگری وجود ندارد و نمی‌توان از هیچ چیز دیگری سخن گفت. آیا این وضعیت، به نفع دولت پزشکیان است یا شرایط را برای او دشوارتر می‌کند؟ راستش را بخواهید؛ یک وضعیت بینابینی وجود دارد.  فارغ از این که

پرسش و پاسخ جناب پزشکیان با خبرنگاران، از بسیاری جهات شایان تامل بود. فعلا نمی‌دانم دقیقا باید به رییس جمهور چه نمره‌ای داد. این را هم نمی‌دانم اگر پزشکیان به جای طب و نمایندگی و سیاست، دنبال موسیقی می‌رفت، اجراهای فی البداهه را ترجیح می‌داد یا دوست داشت بر اساس برنامه‌ی از پیش تعیین شده

واژه‌ی « فردافکنی» معادل فارسی خوب و تمیزی برای (Procrastination) انگلیسی یا همان تعلل و اهمال و تسویف عربی است. یعنی کاری که قرار است امروز و در همین ساعت انجام شود، به فردا یا زمانی دورتر موکول می‌شود و آن قدر این پروسه تکرار می‌شود که با کوهی از کارهای بر زمین مانده و

سفر بن حافظ مقام اول حکومت جمهوری عربی سوریه به چین، از بسیاری نکات جالب توجه است. او چنان سرحال و باطراوت بود که گویی در سرزمین او، از پس تابستانی سوزان و آتشین، نه خزانی اندُهبار و سرد و زردی آور که بهاری باشکوه، رحل اقامت افکنده است! آنان که دستی بر آتش تحلیل