به گزارش «مبلغ»، حجت‌الاسلام محمد سروش محلاتی، استاد حوزه و دانشگاه، در ادامه شرح دعای سحر به فراز «اللهم انی اسئلک من نورک بانوره و کل نورک نیّر» پرداخت. گزیده‌ای از سخنان وی به شرح زیر است: در باب نور الهی چند تفسیر ارائه شد. اشاره کردیم که این جمله اشاره به این حقیقت دارد
«اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ مِنْ نُورِکَ بِأَنْوَرِهِ وَکُلُّ نُورِکَ نَیِّرٌ، اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِنُورِکَ کُلِّهِ». در این فراز از دعای سحر چند مسئله مطرح است؛ اول اینکه نور به چه معنا است؟ مسئله دوم این است که نور خدا و نوری که به حق‌تعالی اضافه پیدا می‌کند به چه معنا است؟مسئله سوم این است که آن مرتبه
یک سخن درباره ماهیت نور است و سخن دوم درباره نور الهی و سخن سوم این است که شخصی که از خداوند درخواست نور می‌کند به چه معناست و مطلوب او کدام است. نور مفهومی است که برای همه ما روشن است و معمولا حکما نور را اینگونه تفسیر می‌کنند: حقیقتی که خود آشکار است
زبان دعا یک زبان خاص است، البته نه از این حیث که مخاطب آن با مخاطبین معمولی متفاوت است. در این زمینه بحثی نیست و انسان با خدا راز و نیاز می‌کند و در مکالمه‌های دیگر، انسان با انسان سخن می‌گوید اما در عین حال یک تفاوت جدی دیگر نیز در اینجا وجود دارد و آن
از اینرو مقداری در مورد این مسئله با نگاهی که خودم دارم صحبت می‌کنم. البته بزرگان در روزهای اخیر نظر دادهاند و نهادهای حوزوی و سازمانهای مختلف مطالبی را بیان کردهاند که بهجا بوده است. اما واقعه اتفاق افتاده چیز پیچیدهای نیست. در جمهوری اسلامی مسئولین نظام با مراجع تقلید دیدارهایی دارند و مراجع نیز
البته در روزهای اخیر در مورد شخصیت ایشان سخن بسیار بوده و قهراً در روزهای آینده نیز این بحث‌ها ادامه پیدا می‌کند که بسیار ارزشمند است. اما چیزی را که بنده مطرح می‌کنم، شاید به جهاتی متفاوت باشد. استاد حکیمی از نظر دروس حوزوی و آشنایی با معارف اسلامی در سه حوزه زحمت کشیده بوده
