سید محمود دعایی

ما تا وقتی موضوع گفت و گو و مبانی فلسفی و معرفتی گفت و گو را نشناسیم و درک نکنیم، یک برخورد سطحی و ژورنالیستی مصطلح و حتی مبتذل با گفت و گو خواهیم داشت. وقتی گروه های ما متوجه اهمیت و فضیلت گفت و گو شدند و وجوه روانشناختی، فلسفی و معرفتی آن را

وی در خط اعتدال بود و شناخت کاملی از فضای سیاسی کشور داشت و می‌توانست با نیروهایی که کار می‌کند آنهارا مدیریت کند. فضای رسانه را می‌شناخت. در ابتدای انقلاب بسیاری از کسانی که مسئولیت گرفته بودند در عرصه سیاسی، اقتصادی و فرهنگی تجربه ای در آن فضا نداشتند و رفته رفته تجربه می اندوختند

صرف نظر ا ز رفتار شاخص حجت الاسلام والمسلمین دعایی در سلوک و سبک زندگی و اخلاق والای ایشان در احترام به دیگران ‌مخصوصا نام آوران و کار آفرینان که افراد مختلف از جناح های گوناگون به حق توصیف نموده اند ؛ شمای کلی ارزیابی عملکرد چهل ساله این پیر رسانه کشور اگرچه نابهنگام ولی

آقای دعایی از جهت خدماتی که به فرهنگ و شخصیتهای فرهنگی داشته است کم نظیر است. علاوه بر این ایشان فروتن و به دور از تکبر و خودنمایی خدمت می کرد. من که از خوانندگان همیشگی روزنامه اطلاعات بوده و هستم امیدوارم خط مشی و راه و روش مرحوم آقای دعایی همچنان ادامه یابد و

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، دلیل درگذشت حجت‌الاسلام سیدمحمود دعایی، مدیر موسسه اطلاعات و فعال سیاسی و فرهنگی کشورمان، اعلام شد. بر این اساس، زنده‌یاد دعایی، در روزهای اخیر حالت‌های سرماخوردگی داشته است که شب گذشته با تشخیص آبسه گلو و انسداد مجرای تنفسی، در بیمارستان آتیه بستری می‌شود و بعداز ظهر امروز چشم از جهان

«شربت مرگ است می باید چشید»، هر کس که روزی پا در این جهان گذاشته دیر یا زود دست از آن خواهد برید ولی مهم این است که فاصله میان آمدن و رفتن را چگونه می پیماید. خوشبخت آن کسی است که این فاصله بسیار کوتاه را که به تعبیر حضرت رسول اکرم ساعت و

مهسا بهادری: درگذشت حجت‌الاسلام سیدمحمود دعایی، مدیر موسسه اطلاعات و چهره سیاسی و فرهنگی در روز یکشنبه ۱۵ خرداد، موجی از اندوه و تاسف را برانگیخت و بسیاری از اهالی فرهنگ و سیاست را به واکنش برانگیخت. اگرچه در صدها پیام و سخن که در پی این ضایعه منتشر و گفته شد، وجوه مختلف زندگی

سال 1366 بعد از این که مسولیت انتشار روزنامه قدس به بنده واگذار شد، با توجه به اینکه من در سن 29 سالگی بودم و تجربه مدیریت مطبوعاتی نداشتم و صرفا به دلیل کاری که در حوزه نگارش کرده بودم و علاقه به حوزه های فرهنگی داشتم این مسولیت به من واگذار شد برای کسب

او به حق یکی از با شرف ترین مردان روزگار، دلسوز، علاقمند به وحدت ملی، شوخ طبع،اهل اصلاح ذات البین و بشدت دوست داشتنی،متواضع و ساده زیست بود.هنوز همان پیکانی را سوار می شد که از سالها پیش مرکبش بود. یقین دارم هیچکس حتی یکبار از او غیبت نشنیده است و اگر کسی در حضورش

یکم:نرنجاندن ونرنجیدن دو اکسیری است که در هر که تبلور یابد؛ آرامش خاطر را در وجودش می دمد. سعدی علیه الرحمه در باره نرنجاندن گفته است چگونه شکر این نعمت برآرمکه زور مردم آزاری ندارم لسان الغیب نیز گفته است:مباش در پی آزار و هر چه خواهی کنکه در شریعتِ ما غیر از این گناهی