به ویژه سیاستمدار جماعت که تصمیم گیری هایشان می تواند سرنوشت یک ملتی را تعیین کند. اما من الان حرفم بر سر این شکل از پاسخگویی که امر بسیار پسندیده ای است، نیست. وادار کردن دیگران به پاسخگویی، ساز و کارهای خودش را دارد. تربیت ویژه ای را می طلبد و قانونگذاری خاص خودش را.
شما حتی اگر در یک رسانه صرف فلسفی کار کنید خواسته یا ناخواسته پایتان به نزاع هایی کشیده می شود که هرجور حساب کنید بالاخره ربط و نسبتی با دوقطبی پیدا می کند اما دوقطبی داریم تا دوقطبی. از رسانه های ورزشی خاصه فوتبالی که حیات و مماتشان دامن زدن به دوقطبی های رایج است
برای آن ها که سینمای ایران و سریال های ایرانی را دنبال می کنند سعید مطلبی نامی آشناست. مردی که علیرغم پرکاری اش در حوزه سینما و سریال، کم تر از او می دانستیم. البته سکوتش در تمامی این سال ها باعث شده بود شایعات فراوانی درباره اش ساخته و پرداخته شود تا این که
قطعا امکانات و بودجه مالی هیچ سازمان و نهادی به اندازه صدا و سیما نیست. طبیعتا هیچ رسانه ای به اندازه صدا و سیما نباید بیننده داشته باشد. حداقل در روستاها و شهرهای دورافتاده که مردم به زحمت به اینترنت دسترسی دارند تلویزیون باید رسانه اول باشد. علاوه بر آن این که شبکه یک و
بنی‌اعتماد اگر فقط «روسری آبی» و «نرگس» را در کارنامه‌اش می‌داشت کافی بود تا همه عمر به داشتن او افتخار کنیم اما دریغ این جاست که هنرمندی به توانمندی و شرافت او سال‌هاست فیلم نساخته. البته او در تمامی این سال‌ها دمی از پای ننشسته، یا مستند ساخته یا به دیگران کمک کرده فیلم بسازند
البته وقتی چیزی در این حد گسترده پخش می شود و ظاهرا دیدنش از سوی سازندگان و تهیه کنندگانش هم حلال! اعلام می شود یعنی مانعی برای اظهار نظر وجود ندارد. یعنی این فقط یک فیلم نیست و حرف هایی است که شنیدنش برای همگان مجاز است و به همین ترتیب اظهار نظر از سوی
نقد و نقادی هم که خیلی وقت است صرفا یک پدیده باری به هرجهت است که فقط در سخنرانی ها و سمینارها مقامش محترم شمرده می شود. به همین دلایلی که برشمردم در حاکمیت یک دست نیاز چندانی به دروغ گفتن نیست. چون تقریبا همه می دانند چه خبر است. بابت راست گفتن هم کسی
نه این که قابل اغماض است اما در این سیستم قابل فهم است اما این که طرف در یک نشریه که با پول من و توی شهروند اداره می شود و قرار است یک رسانه حرفه ای باشد در حوزه مسائل شهری و فرهنگ شهرنشینی، بردارد زنان و دختران این شهر را هرزه خطاب کند
سعید قاسمی مثل خیلی از همفکرانش نه تنها ذره ای از اتفاقات اخیر را گردن نمی گیرد بلکه برگ تازه ای از دشمن شناسی را رو می کند تا بدانید و بدانند این گروه خشن حتی اگر حاکمیت یکدست شود بازهم از دشمن تراشی دست برنخواهند داشت. دشمن تراشی اصلی ترین شرط حکمرانی به شیوه
من در آن نامه به صراحت نوشتم علی علیزاده با همه سرسختی و پوست کلفتی اش طاقتِ این که عمری، هم از زمره عبوس، فحش نوش جان کند و هم تیر و طعنه جماعت خودارزشی پندار را تحمل کند، ندارد. بنابر این مدت هاست تصمیم گرفته است دست کم برای خودش کار را یکسره کند
