یعنی توقع داشتیم مصری جماعت بیایند و درباره یکی از فرق شیعه و یکی از جنجالی ترین چهره های تاریخ تشیع یعنی حسن صباح حقیت را معیار قرار دهند؟ اصلا یکی از جذابیت های داستان حسن صباح همان افسانه های بسیاری است که دیگران درباره او ساخته اند. یعنی اگر قرار بود دست اندرکاران این
آن قدر که با خودت می گویی ای کاش ما هم به جای این که متعلق به این مرز پُرگهر باشیم در آن جاها به دنیا می آمدیم. علتش را نمی فهمم، شاید به دلیل رسوب همان مثال قدیمی مرغ همسایه غاز است در ذهن و ضمیر مسئولان باشد. شاید هم فکر می کنند آن
عبدالجواد موسوی در هم‌میهن نوشت: اگر دردم یکی بودی چه بودی؟ اگر فقط سر و کارمان با نیروهای متحجری بود که دشمن زیبایی و آزادی‌اند تکلیف روشن‌تر بود و کارمان هم راحت‌تر، اما این روزها متجددمآبان به کمک دوستان متحجرشان آمده‌اند. دوستانی که ممکن است در ظاهر دشمن آن‌ها باشند، اما درست مثل دولبه یک
هم فستیوال ها قدر آثارشان را دانستند و هم منتقدان و مخاطبان جوان و فهیم سینما. خیلی زود مطبوعات به آن ها توجه نشان دادند و پای صحبت هایشان نشستند و آن ها را در کنار شاعران و نویسندگان و روشنفکران جدی گرفتند. با وقوع انقلاب ۵۷ نویسندگان و روشنفکران و شاعران ستاره اقبالشان رو
دعا کنید عمری باقی باشد و فراغتی که چنین کاری را به سرانجام برسانم. نشد هم فدای سرتان. جهان پُر است از حسرت های این چنینی و اصلا چه اهمیت دارد در این جنگل مولا کسی چنین چیزی بنویسد و یا ننویسد. اما آن چه می خواستم بگویم این بود که همین رسانه ای که
چندتا خرده فرمایش دیگر هم داشت که برایش انجام دادم. بی هیچ حرف و صحبتی. مشغول کار بودم که عیال از راه رسید و گفت چی کار داری می کنی؟ گفتم هیچی این آقا به کمک احتیاج داشت و من هم… که طرف دستپاچه شد و گفت: آقا تورو خدا من و ببخش من فکر
شاید بعد از آن همه حرف و حدیث یادداشت نوشتن من خیلی وجهی نداشته باشد اما گمانم بر این است آنچه این بنده کمترین می خواهم عرض کنم ربطی به حرف های دوستان ندارد. یعنی مسئله کمی ورای سیاست و این حرف هاست. ابتدا می خواستم چیزی در باره غرب و نحوه مواجه ما با
قطعا این حرف ها نه ارزش پاسخگویی دارد و نه ارزش قدری وقت صرف کردن تا بی پایه و اساس بودنشان را اثبات کنی اما متاسفانه کار به جایی رسیده است که این حرف ها و آدم ها در روزگار ما تعیین کننده شده اند. یعنی بر اساس همین قضاوت های سطحی و آبکی و
آقای قاسمیان که مدیریت کتابخانه، موزه و اسناد مجلس را عهده دار است نابودی اسرائیل را تا سه سال دیگر وعده می دهد و قاطعانه می گوید بعد از آن ما با عربستان وارد جنگ خواهیم شد و مکه را فتح خواهیم کرد. به همین صراحت. این که رئیس کتابخانه مجلس که قاعدتا باید شخصی
آقای گنجی ذوق زده از این که بهانه خوبی برای محکوم کردن دکتر زارچی پیدا کرده می نویسد: اگر این اقدام مسبوق به سابقه برای جنابعالی است(بنده بی اطلاع هستم)تبریک عرض می کنم.ارزشمند و مایه مباهات است. اما اگر همین دو سه هفته اخیر و بعد از فضا سازی مبنی بر اخراجتان اتفاق افتاده یاد
