در واقع میتوان گفت سینمای اجتماعی کنونی ضمن فاصله گرفتن از سینمای اجتماعی چند دهه گذشته و همچنین به دور از واقعیتها و معضلات اجتماعی جامعه، بیشتر از آنکه جامعهشناسانه باشد و به فکر ارائه راهحل جامعه شناختی برای برون رفت از این معضلات، درگیر مسائل سیاسی و جشنوارهای شدهاند. آنچه ذهن مخاطب سینمای اجتماعی
علی پاداش در سالهای آغازین دهه چهل شمسی به عنوان خبرنگار شهری به استخدام روزنامه «کیهان» درآمد. او که تا پیش از انقلاب خبرنگار حوزهی شهرداری تهران بود، از جمله اعضای فعال سندیکای نویسندگان و خبرنگاران «کیهان» بود که برای ساخت مجتمع کوی نویسندگان و خبرنگاران بسیار تلاش کرد. به گفته دخترش، علی پاداش مدتی
محافل غربگرا نمیخواهند ببینند رشته تحولات از دست آمریکا در رفته و خارج از نظم مطلوب او اتفاق میافتد. بنابراین انبوه تحلیلهایی از این دست را نمیبینند: «رویترز: توافق تهران- ریاض، سیلی بر صورت دولت بایدن بود»؛ «یدیعوت آحارنوت: واشنگتن، بار دیگر متحمل سیلی شد»؛ «وبسایت آمریکایی وُکس: توافق تهران-ریاض، نمایانگر خاورمیانه پسا آمریکایی است»؛
این روزنامه صهیونیستی نوشت: عجیب این نیست که رهبری عملی و اخلاقی اسرائیل، تحت دولت بنیامین نتانیاهو نخستوزیر دارد از هم میپاشد. عجیب، شتاب شدید این فروپاشی است. طغیان و شورش سراسری بر سر طرح تغییر نظام قضایی نخستوزیر، اکنون با جهش حملات فلسطینی و تندروی شهرکنشینان شدت یافته است. با این حال کل حزب
در یادداشت حسین شریعتمداری با عنوان دستور ترور دیکته دولت آلمان بود!(نکته) آمده است: ۱- وزارت خارجه آلمان در اعتراض به حکم اعدام «جمشید شارمهد»، سرکرده گروه تروریستی «تندر»، کاردار ایران در برلین را احضار و دو کارمند سفارت ایران را اخراج کرده است! جمشید شارمهد که به ارتکاب چند اقدام تروریستی و قتل عام