با درگذشت امیرهوشنگ ابتهاج – شاعر معاصر – در آلمان، نگاه‌ها به سمت خانۀ او رفت؛ خانه‌ای که تنها نشان باقی‌مانده از او را نیز در خود دارد، درخت «ارغوان» که از زمان شکوفه زدنش در باغچۀ خانه از او مراقبت می‌کرد. حالا کارخانه سیمان تهران بعد از درگذشت او درهای خانه‌اش را به روی
معاون میراث فرهنگی از درخواست‌هایی برای خاکسپاری امیرهوشنگ ابتهاج «سایه» در کنار درخت ارغوان در خانه محل زندگی‌اش در تهران خبر داد و محدودیت و تصریح قانون را مانع به خاک سپردن او، در این خانه (که ثبت ملی شده ) دانست. به گزارش ایسنا، علی دارابی در حاشیه نشست مدیران پایگاه‌هایی میراث ملی و
«سایه» رفته است، و ارغوانش حالا سایه انداخته است بر سر علاقه‌مندانی که پس از سال‌ها درهای خانه هوشنگ ابتهاج را بازتر از هر روز دیگری یافته و در آن حضور پیدا کرده‌اند. در حالی‌که روایت‌هایی از گذشته نقل می‌شود، خبرهایی نیز دربارۀ آیندۀ این خانه به گوش می‌رسد. «ارغوانم آن‌جاست ارغوانم تنهاست ارغوانم دارد
«وقتی خود آدم نمی‌ماند، حالا خانه هم نمانَد، اما خوب این خانه حیف است و یادگاری است.» این جملات، گوشه‌ای از احساسات و باور هوشنگ ابتهاج است، موقعی که چنگال‌های بولدوزر آماده بود تا به جان خانه مادریِ «سایه» فرو برود. به گزارش ایسنا، امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به «ه. ا. سایه» متولد ششم اسفند ۱۳۰۶ در شهر
