حسن بشیر

علی ای خدای دلها، تو نشان کبریاییتو کمال قدرت و علم و درایت خدایی نتوانمت خدا خواند که خود بنده ی حقینتوانمت بشر گفت که از خلق سوایی نه بهشت بی تو فردوس شود برای مؤمننه بدون تو بهشتی بشود به هر کجایی تو نمونه ی خدا، روح پیامبر، به حقیقتنَبوَد بین تو و روح

چشم بر لطف تو چون دوختم از روزِ ازل سهم من گشت تماشای تو تا وقت اجل  قسمت ما ز حقیقت به نگاهی بسته است گر چه آن یار نمی دید بجز روح عمل  دل در این حلقه ی تقدیر چه تنها مانده است گر شود چشم به هر مشکلِ ما یک ره حل  ای که از چشم