«ریچارد نیکسون» رئیس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا در ابتدای سال ۱۹۷۰ و در پی کلافگی از جنگ کشدار با ویتنام شمالی، فرضیه «دیوانگان» را به عنوان برگ برنده خود نزد ویتنامیها مطرح کرد. او گفت:« میخواهم ویتنام شمالیها باورکنند که من به جایی رسیدهام که برای پایان دادن به جنگ آماده هرکاری هستم. میخواهم
جنگ حماس _ اسرائیل و حمایت معنوی تهران از محور مقاومت اکنون بهانهای شده که نه تنها اسرائیلیها بلکه جریانهای مخالف در ساختار سیاسی ایالات متحده با جمهوری اسلامی، آن را فرصتی برای تخریب همه آنچه بخوانند که تا پیش از جنگ کنونی، میان تهران _ واشنگتن و در گفتوگوهایشان جریان داشت. وجود و فعالیت
عملیات روانی، یکی ازاصلیترین ابزار سیاست و سیاستمداران است. این عملیات، تأثیرگذاری بر تصورات؛ ارزشها و هنجارهای رفتاری رهبران و جامعه هدف؛ به ویژه بخش خاکستری آن را در دستور کار دارد. به عبارت دیگر، عملیات روانی، نوعی اقدام برای فریب جامعه هدف است. اکنون به نظر میرسد غرب و خاصه ایالات متحده به کمک
جنگ قرهباغ اگر به گونهای نابرابر مدیریت شد و امتیازهایی را برای باکو به همراه آورد، در زمین، زمان و شرایطی متفاوت رخ داد که هرگز با بلند گوییهای کنونی علیاف در قبال ایران، همسنگ و برابر نیست و نخواهد بود. مقامهای جمهوری آذربایجان خوب است از لفاظیهای توخالی که فقر تدبیر را در خود
اندک زمانی پس تیره شدن آسمان روابط تهران – پکن پس از سفر پر حاشیه رئیس جمهوری چین به عربستان؛ قوت گرفتن این احتمال که پکن و تهران در حال بازنگری در روابط خود هستند؛ بالاگرفتن تنش روابط تهران و غرب در پی انجماد در مذاکرات هستهای؛ هشدارهای تهران در واکنش به تهدیدهای امریکا و
آنان متن ارائه شده را حاصل توافق جمعی دانسته و سرانجام آن را به قبول یا رد تهران گره زدهاند. این یکصدایی و دیدگاه مشترک به اندازه برگزاری یکباره نشست اخیر وین غافلگیر کننده است؛ به ویژه هنگامی که نمایندگان روسیه و چین نیز بر متن یاد شده مهر تائید زدهاند. اگرچه «میخائیل اولیانوف» نماینده
صدر و آنچه جریان او خوانده میشود، تنها یکی از بازیگران صحنه بلاتکلیف عراق هستند که هنوز میان آنچه هست؛ آنچه میخواهد و آنچه به درستی باید باشد، راه گم کردهاند. مسئله اصلی امروز عراق نه رقابت طایفهها، اقوام و پیروان مذاهب، بلکه نداشتن پاسخ برای مطالبات فزایندهای است که چهار سوی این کشور را
حضور «ولادیمیر پوتین» و «رجبطیب اردوغان» در تهران از دو بابت میتواند دارای اهمیت باشد؛ نخست جنبه نمادین آن پس از اجلاس ریاض و دوم؛ ماهیت حضور دو مقام کلیدی و تأثیرگذار در تحولاتی که اکنون نه تنها منطقه خاورمیانه، بلکه اروپا و جامعه جهانی را تأثیر پذیر از خود کرده است. حضور- به ویژه-
او که این روزها به دلیل ریاست هیئت مذاکره کننده برجامی ایران در کانون توجه رسانههای جهان قرار دارد و با سفر غیر مترقبهاش به مسکو ؛ آنهم بلافاصله پس از گفتوگوهای ناتمام در دوحه، پرسشهای بیپاسخی را برانگیخته، در برنامه افق گفته بود « … وقتی میگوییم من فقط میخواهم تنش را از بین
در این مراسم که اصحاب رسانه و فرهنگ و هنر به نمایندگی از همه اقشار و نحلههای فکری و سیاسی حضور داشتند، برخی از آنان نیز به ایراد سخن پرداختند، یک ترجیع بند مشترک، جذاب؛ زنگدار و در اینحال در فضای خط کشی شده سیاسی کشور بوی تازگی میداد. همه حاضران در این مراسم از
