تاریخ اسلام

تشریح انگیزه های واقعه عاشورا، در حقیقت مبین مبانی فکری این اقدام الهی توسط امام حسین(ع) است. استاد «عادل ادیب» درباره‌ی موضع امام حسین(ع) در قبال یزید و پس از مرگ معاویه ، نوشته است که امام(ع) چهار راه زیر را جهت انتخاب به شرح زیر در پیش روی داشت: 1. نخست بیعت با یزید،

پس از فاجعه کربلا که امامت به آن حضرت رسید، همراه دیگر اسیران اردوگاه حسینی به کوفه و شام برده شد و در این سفر سرپرست و تکیه گاه اسیران در کوران مصیبت ها و گرفتاری ها بود. ایشان در این سفر با سخنرانی های روشنگرانه خود، حکومت یزید را رسوا ساخت و پس از

شفقنا نوشت: قسمت هایی از این کتاب را به صورت برگزیده تقدیم شده است. در این بخش وقایع پس از عاشورا کوفه پس از جنایت کربلا، از قیام مختار تا دوران حجاج ابن یوسف را می خوانیم: یَوْمُ آلْمَظْلُومِ عَلَی الظَّالِمِ أَشَدُّ مِنْ یَوْمِ الظَّالِمِ عَلَی آلْمَظْلُومِ علی (ع) زمان جنایتکار است، اما جنایت پیشه

هم چهره عباس زیبا بود، هم اخلاق و روحیاتش. ظاهر و باطن عباس نورانی بود و چشمگیر و پر جاذبه. ظاهرش هم آیینه باطنش بود. سیمای پر فروغ و تابنده‎‏اش او را همچون ماه، درخشان نشان می‏داد و در میان بنی‎هاشم، که همه ستارگانِ کمال و جمال بودند، اباالفضل همچون ماه بود؛ از این رو

رخ‌دادهای روز عاشورا را واقعاً نمی‌توان نوشت و زبان از گفتنش شرم دارد و دل هر انسان آزاده‌ای را می لرزاند و هر جوانمردی را بی‌تاب می‌کند. قیام امام حسین(ع) از منظرهای مختلفی مورد تحلیل واقع شده است. خبرآنلاین در یادداشت‌های متعددی علل و ریشه های عاشورا را از نگاه کارشناسان تحلیل کرده است: –

فقهای شیعه در این باره چه گفته اند و چه نظراتی دارند؟ در این مقاله تطور بحث فقهی درباره عاشورا مرور و بررسی مختصر شده است. نخستین پرسش این است که، آیا کربلا یک حرکت فقهی است یا فرا فقهی؟ اگر عاشورا موضوعی فقهی باشد، یعنی امکان بررسی رسیدگی فقهی به آن باشد، طبعا قابل

فرا رسیدن ایام ماه محرم و حماسه جاوید عاشورای حسینی فرصت ارزنده و ذی قیمتی برای همه انسان های علاقمند و به ویژه مسلمانان جهت بررسی و مطالعه عظیم ترین رخداد تلخ ، غم انگیز و در عین حال شورآفرین و عزت بخش تاریخ بشر است. از زمان وقوع حماسه تأثر برانگیز طف تاکنون مطالب

اینها تنها وقایع تاریخی نیستند، بلکه در خود “رمز” و”نمادی” نهفته دارند که اگر به خوبی بازگشایی شوند، انسان را به سوی “حیات طیبه”، رهنمون می شوند. جالب است هرچهار وهله تاریخی، در بهترین زمان توسط اولیاء پاک خدا بروز یافته و می یابند؛ وآن زمانی است که دین خدا در “خطر درونی وبیرونی” و

روزی که رسول خدا(ص)در «حرای حق‏» به نبوت مبعوث شد، فرمان‏ هدایت و سعادت انسان‏ها را در کف داشت. آن روز هم در «پهنه غدیر» و در جمع حاجیان برگشته از زیارت‏خانه خدا به خطبه خوانی پرداخت، باز در اندیشه نجات امت وتضمین سعادت آنان بود. این است که «غدیر» را حلقه میانی «رسالت‏» و

چنان که روایات تاریخی گزارش کرده اند، طی آن، رسول خدا (ص) در حالی که پس از انجام تنها حج تمتع خود به مدینه باز می گشت، مردم را در این نقطه نگاه داشت، و علی علیه السلام را با تعبیری که در احادیث آمده «من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه » به عنوان «ولیّ