آقایان فوتبال قمه و دعوا و فحاشی نیست

سوئیس می‌رفت دوباره در یورو شگفتی‌ساز شود. وقتی بوسکتس ستاره خط میانی اسپانیا، بعد از هدر دادن ضربه پنالتی مغموم بود، هرگز تصور نمی‌کرد در ادامه اینگونه ورق به نفع‌شان بازگردد. فوتبال اما همین است. شما از یک دقیقه بعدش خبر ندارید، مخصوصا اگر ضربات پنالتی باشد. در کمال ناباوری اسپانیایی‌ها، تیم ملی سوئیس پنالتی‌هایش را یکی یکی خراب کرد تا سند حذف خود را امضا کند. بازیکنان این تیم بعد از بازی حسی شبیه به حس بوسکتس را داشتند. آنها با جام خداحافظی کردند اما حتی این لحظه تلخ هم نکته شیرینی در دل خود داشت. بازیکنان تیم‌ملی اسپانیا در لحظه ورود دسته جمعی بازیکنان سوئیس به راهروی رختکن، تونلی نصف و نیمه تشکیل دادند و به تشویق آنها پرداختند. نقطه عطف بازی شب گذشته، دقیقا همین اتفاق بود. یکی از زیبای‌های فوتبال که نمی‌توان آن را به خوبی توضیح داد. بی‌شک هر انسانی با دیدن این صحنه، دچار حس  خاصی می‌شود. تیم برنده از تیم بازنده غافل نشده. تیم برنده خودش را جای تیم بازنده قرارداده. بازیکنان اسپانیا می‌دانستند سوئیسی‌ها چه حالی دارند. شادی خود را ول کردند تا برای بدرقه آنها از جام چنین تونلی تشکیل دهند. فوتبال یعنی این. فوتبال یعنی صلح. رفاقت. فوتبال یعنی لذت طرفداران. در ایران خودمان اما به جای اینکه بیشتر از فوتبال لذت ببریم، ذهن‌مان مشغول درگیری‌هاست. همه به هم کار دارند. همه درباره هم اظهارنظر می‌کنند. فوتبالیست‌ها دشمن شده‌اند. مربیان علیه هم حرف می‌زنند. باشگاهها در کار هم دخالت می‌کنند. همه به هم می پرند. هیچکس نیست که تیم بازنده را تشویق کند بلکه ترجیح می‌دهند یک لگد هم برای بدرقه‌شان حواله کنند. طرفداران دشمنی را به جای دوستی ترجیح داده‌اند. آنها جرات می‌کنند با نارنجک به اتوبوس در حال حرکت بزنند، فارغ از اینکه فکر کنند آیا ممکن است چند انسان از بین برود یا نه؟ هواداران همدیگر را کتک می‌کنند. برای هم صندلی می‌شکنند. قمه می‌کشند. چوب می‌آورند. آجر پرت می‌کنند و ناخواسته تصویری زشت از فوتبال می سازند. فضای مجازی شده محفلی برای فحاشی به خانواده هم. 

نمی دانیم ما که دم از اخلاق و معرفت و پهلوانی و انسان دوستی می‌زنیم، در این زمانه عجیب ممکن است روزی به قبل برگردیم؟ به روزگاری که فوتبال‌مان اینقدر زشت نبود؟

252 252