عاملی که استعداد چاقی را ۷۰ درصد افزایش می‌دهد

بر اساس مطالعه جدید محققان دانشگاه شیکاگو، مجموعه‌ای از انواع ژنتیکی بر بیان ژن‌های مرتبط با چاقی در مغز و بافت چربی تاثیر می‌گذارد. تیم تحقیقاتی دریافتند که تغییر در بیان ژن‌های مرتبط با چاقی با تغییرات متابولیکی و رفتاری ارتباط دارد که نشان می‌دهد این ژن‌ها اثرات ترکیبی ایجاد می‌کنند که خطر چاقی را افزایش می‌دهد. نتایجی که دانشمندان امیدوارند منجر به درک بهتر مکانیسم‌هایی شود که برخی افراد را مستعد چاقی می‌کند.

قوی‌ترین ارتباط ژنتیکی با چاقی در انسان مربوط به گروهی از انواع ژنتیکی درون یک ژن به نام FTO است. بیش از ۴۰ ٪ انسان‌ها یک نسخه از این گونه‌ها و ۱۶ ٪ دو نسخه دارند که خطر چاقی آن‌ها را ۷۰ ٪ افزایش می‌دهد. علیرغم تاثیر برجسته آن‌ها، سازوکارهایی که این گونه‌های رایج منجر به چاقی می‌شوند، هنوز نامشخص هستند.

مارسلو نوبرگا محقق اصلی این مطالعه گفت: گروه‌های تحقیقاتی دیگر نشان داده‌اند یک نوع ژن ممکن است بر متابولیسم سلول‌های چربی و میزان چربی آن‌ها تاثیر بگذارد، در حالی که مطالعات قبلی ما نشان می‌دهد انواع مختلف FTO بر عملکرد بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس تاثیر می‎گذارد، ما از این اختلاف متحیر شده و قصد داشتیم سازوکار این نوع FTO را کالبدشکافی کنیم.

محققان برای اولین بار دریافتند انواع ژنتیکی درون ژن FTO از نظر جسمی با دو ژن دیگر IRX۳ و IRX۵ در تعامل است که نشان می‌دهد این ژن‌ها خطر چاقی را افزایش می‌دهند.

از آنجا که قبلا گفته شده بود که انواع FTO می‌توانند بر بافت چربی یا هیپوتالاموس تاثیر بگذارند، تیم تحقیقاتی می‌خواستند درک کنند که آیا بیان IRX۳ و IRX۵ تحت تاثیر انواع FTO در هر دو بافت قرار دارد یا خیر.

دبورا آر. سوبریرا یکی دیگر از محققان مطالعه گفت: ما موشی تولید کردیم که در FTO فاقد منطقه مرتبط با چاقی بود که به ما این امکان را می‌داد رشد حیوان را با گذشت زمان دنبال کنیم و دریابیم کجا و چه زمانی این گونه‌ها به طور بالقوه بر بیان Irx۳ و Irx۵ تاثیر می‌گذارند.

محققان دریافتند که بیان Irx۳ و Irx۵ هم در بافت چربی و هم در هیپوتالاموس کاهش می‌یابد، اما فقط در مراحل جنینی نه در بافت بزرگسالان. همچنین نتایج مشابهی در آزمایش‌های نورون‌های هیپوتالاموس انسانی کشت دیده شد.

در حالی که تیم تحقیق چگونگی تاثیر انواع FTO بر بیان IRX۳ و IRX۵ را کشف کرده بودند، آن‌ها هنوز هم می‌خواستند از تاثیر تغییر بیان این ژن‌ها بدانند. IRX۳ و IRX۵ قبلا برای تنظیم متابولیسم سلول‌های چربی شناخته شده بودند و این یک مکانیسم احتمالی در ارتباط با چاقی را نشان می‌دهد. برای درک نقش این ژن‌ها در هیپوتالاموس، محققان از موش‌هایی که ساخته بودند و فاقد Irx۳ بودند، استفاده کردند تا به این سوال پاسخ دهند که آیا این موش‌ها رفتارهای مختلف تغذیه‌ای دارند یا خیر؟

نوبرگا گفت: با کمال تعجب متوجه شدیم که این موش‌ها نسبت به غذاهای شیرین که قبلا توصیف نشده بودند، علاقه کمتری دارند. ما می‌خواستیم بدانیم این برای انسان چه معنایی دارد؟

نوبرگا افزود: مرحله آخر درک عملکرد متابولیکی و رفتاری متفاوت این انواع بود. کار دبورا نشان داد که این منطقه ژنتیکی FTO در واقع شامل چندین نوع مستقل است که همه با هم به ارث می‌رسند و هر یک بر بیان IRX۳ و IRX۵ در بافت چربی و هیپوتالاموس تاثیر می‌گذارند که منجر به تفاوت در متابولیسم و ترجیح مواد غذایی می‌شود. اساسا فنوتیپ چاقی بزرگسالان تظاهراتی از اثرات ترکیبی متعدد است که در اوایل رشد ایجاد شده است.

این ژن‌ها در واقع حتی در خارج از هیپوتالاموس بیش از آنچه در هیپوتالاموس وجود دارد بیان می‌شوند. جای تعجب نخواهد بود که سایر مناطق مغز نیز درگیر شوند و ما علاقه‌مندیم که در صورت وجود موارد اضافی، مکانیسم‌های جدیدی را که انواع FTO در سایر مناطق مغز درگیر آن هستند، شناسایی کنیم.

۴۷۲۳۷