سفر در ریل زمان؛ چگونه قطارها چهره سفر را دگرگون کردند؟

سفر با قطار از گذشته تا کنون مورد توجه بسیاری از افراد قرار گرفته است. از زمان سلطنت ملکه ویکتوریا تا دهه‌های میانی قرن بیستم، قطارها نه‌تنها به‌خاطر سرعت در جابه‌جایی، بلکه به‌دلیل امکانات لوکسی که ارائه می‌دادند، مورد علاقه افراد زیادی بودند. خانواده‌های سلطنتی و ثروتمندان با واگن‌های ویژه و مجهز به امکانات رفاهی، سفر می‌کردند و نخستین مخاطبان این تجمل ریلی بودند. با گسترش راه‌آهن‌ها و افزایش محبوبیت قطار، عموم مردم از این وسیله برای حمل‌ونقل بهره بردند و توانستند مسیرهای طولانی و بین‌شهری را به راحتی طی کنند. (Love Exploring)

ملکه ویکتوریا نخستین پادشاه بریتانیایی بود که با قطار سفر کرد. در دهه ۱۸۶۰ میلادی، خانواده سلطنتی بریتانیا به سفر با قطار روی آورد. در این دهه، کارخانه «وولورتون ورکس» (Wolverton Works) واگنی ویژه برای «ملکه ویکتوریا» (Queen Victoria) ساخت که با مبلمان کامل تجهیز شده بود. ملکه دو واگن ویژه سفارش داد؛ یکی برای خواب و دیگری سالن مخصوص برای نشستن. واگن سالنی محبوب‌ترین وسیله ریلی ملکه بود. این واگن اکنون در «موزه ملی راه‌آهن» (National Railway Museum) انگلستان به نمایش گذاشته شده است.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

پیش از آغاز قرن بیستم، سفر با قطار به‌ویژه در آمریکا پرهزینه بود. «جورج پولمن» (George Pullman) در سال ۱۸۶۲ میلادی در «شیکاگو» (Chicago)، «شرکت پولمن» (Pullman Company) را تاسیس کرد تا تجربه‌ای لوکس از سفر ریلی را برای مسافران رقم بزند. این شرکت مجموعه‌ای متنوع از واگن‌های مجلل از جمله واگن‌های رستوران، خواب، پذیرایی و حتی واگن‌های اختصاصی برای ثروتمندان بسیار بزرگ تولید می‌کرد. این واگن‌ها به قطارهای مسافری تجاری متصل می‌شدند و در واقع همچون عمارت‌های کوچک متحرک بودند.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

اوایل ساخت راه آهن، ساخت ریل در مناطق صعب‌العبور چالشی بزرگ بود؛ یکی از این مناطق دره «کانیون دیابلو» (Canyon Diablo) است که در ایالت «آریزونا» (Arizona) آمریکا قرار دارد. برای اولین بار در سال ۱۸۸۲ میلادی، در این دره پل ریلی ساختند. پل فعلی راه‌آهن در این دره، در سال ۱۹۰۳ میلادی به بهره‌برداری رسید. هنوز پایه‌های پل قدیمی در این منطقه دیده می‌شوند.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

در دهه ۱۸۹۰ میلادی، «راه‌آهن شیکاگو گریت وسترن» (Chicago Great Western Railway)، شرکت کوچکی در آمریکا بود که شیکاگو را به «مینیاپولیس» (Minneapolis) و «سنت پل» (Saint Paul) متصل می‌کرد. قطارهای روزانه شرکت گریت وسترن بین شیکاگو و «کانزاس‌سیتی» (Kansas City) حرکت می‌کردند و واگن‌‌های لوکس رستوران داشتند. تا اواسط دهه ۱۸۸۰ میلادی، واگن‌های غذاخوری اختصاصی به یک بخش عادی از قطارهای مسافت طولانی تبدیل شده بودند.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

در دهه ۱۹۰۰ میلادی مردم به دلیل امکانات رفاهی قطارها با این وسیله سفر می‌کردند؛ به‌همین‌خاطر راحتی قطارها برای مردم خصوصا قشر مرفه، اهمیت زیادی داشت. در آن زمان برخی واگن‌های قطار از تخت‌هایی وسیع برخوردار بودند و مسافران می‌توانستند در آن واگن‌ها خوابی راحت و لذت‌بخش را تجربه کنند.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

با محبوبیت روزافزون قطارها در سراسر جهان، بسیاری از مردم مشتاق استفاده از این وسیله برای سفر بودند تا مسافت‌ها را سریع‌تر طی کنند. در آن زمان کیفیت خدمات قطارها به کلاس سوم، دوم و اول دسته‌بندی می‌شد. راحتی مسافران کلاس سوم به هیچ وجه با خدمات کلاس اول قابل مقایسه نبود.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

یکی از مشهورترین قطارهای بریتانیا، «فلایینگ اسکاتسمن» (Flying Scotsman) بود که برای اولین بار توانست در می سال ۱۹۲۸ میلادی مسیر بین «ادینبورگ» (Edinburgh) و لندن را بدون توقف طی کند. به مناسبت این رویداد از راننده و سایر پرسنل قطار تقدیر به عمل آمد. فلایینگ اسکاتسمن به‌عنوان یک لوکوموتیو بخار موفق شد، ۶۳۰ کیلومتر را بدون توقف پشت سر بگذارد.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

در دهه ۳۰ قرن نوزدهم، گردشگری رونق فراوانی یافت. در آن زمان مناطق اطراف وین (Vienna) در بین مردم اروپا طرفداران زیادی پیدا کرد؛ خصوصا منطقه کوهستانی «شنبرگ» (Schneeberg) به یکی از مقاصد تابستانی محبوب برای ثروتمندان تبدیل شده بود. مسافران برای رسیدن به این مقصد از «راه‌آهن شنبرگ» (Schneeberg Railway) استفاده می‌کردند.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا تمایل زیادی داشت تا از فجایع گذشته عبور کند و وارد دوره‌ای جدید از سرمایه‌داری و مصرف‌گرایی شود. سفر با قطار نیز از این نگرش جدید بهره‌مند شد. در سال ۱۹۴۸ میلادی، واگن جدیدی به نام «واگن تماشا» (observation car) به قطار «توئنتی سنچری لیمیتد» (20th Century Limited) اضافه شد که به مسافران اجازه می‌داد تا در حین سفر، در بالاترین سطح از تجمل از مناظر اطراف لذت ببرند. استفاده «توئنتی سنچری لیمیتد» از فرش قرمز برای سوار کردن مسافران در ایستگاه‌ها، اصطلاح «خدمات فرش قرمز» (red carpet treatment) را در حوزه خدمات تجاری رایج کرد.

عکاس: نامشخص / سایت loveexploring.com

«قطار سان‌ست لیمیتد» (Sunset Limited) را «شرکت راه‌آهن ساوترن پاسیفیک» (Southern Pacific Railroad) اداره می‎‌کرد. این قطار مسیر بین شهرهای «نیواورلئان» (New Orleans) و لس آنجلس را پوشش می‌داد. این قطار، قدیمی‌ترین قطار نام‌گذاری‌شده در آمریکا محسوب می‌شود که از سال ۱۸۹۴ میلادی فعالیت خود را آغاز کرده بود. در آن زمان در «کانال پاناما» (Panama Canal)، مسیر آبی جهت رفت‌وآمد وجود نداشت و به‌همین‌خاطر این قطار به مردم کمک می‌کرد که با سرعت زیاد بین سواحل شرقی و غربی کشور جابه‌جا شوند. این قطار دو واگن لانژ داشت که گزینه خوبی برای وقت‌گذرانی و صرف نوشیدنی بود.

عکاس: نامشخص / bygonely.com

آیا شما تجربه سفر ریلی دارید یا علاقه‌مند به این نوع سفر هستید؟ خوشحال می‌شویم تجربه‌ها و نظرهای خود را با ما و همراهان کجارو به اشتراک بگذارید.

منبع عکس کاور: loveexploring.com؛ عکاس نامشخص