کاهش عضلات می‌تواند ریسک زوال عقل را افزایش دهد

به گزارش هوشمند نیوز و به نقل از هلث دی؛ مارلین آلبرت، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه و استاد نورولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور، می‌گوید: «ما متوجه شدیم که افراد مسن‌تری که عضلات اسکلتی کمتری دارند، حدود ۶۰٪ بیشتر احتمال دارد که دچار زوال عقل شوند.»

تیم او این یافته‌ها را در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی در شیکاگو ارائه کرد.
همانطور که محققان توضیح دادند، عضلات اسکلتی حدود یک‌سوم از وزن بدن فرد را تشکیل می‌دهند و با افزایش سن معمولاً کاهش می‌یابند.

برای بررسی چگونگی تأثیر کاهش عضلات بر سلامت مغز، آلبرت و همکارانش تمرکز خود را روی عضله تمپورالیس قرار دادند، که به حرکت فک کمک می‌کند.

مدت‌هاست که شناخته شده است که کاهش در این عضله نشان‌دهنده از دست دادن عضلات اسکلتی در سراسر بدن است.

دکتر کامیار مرادی، نویسنده اصلی این تحقیق و محقق پسا دکترا در بخش رادیولوژی دانشگاه جانز هاپکینز، گفت: «اندازه‌گیری عضله تمپورالیس به‌عنوان یک شاخص برای وضعیت کلی عضلات اسکلتی، فرصتی برای کمی‌سازی وضعیت عضلات اسکلتی فراهم می‌آورد.»

تیم تحقیقاتی توانست اندازه عضله تمپورالیس سر را با استفاده از تصاویر اسکن مغزی ۶۱۹ نفر که میانگین سنی ۷۷ سال داشتند، ارزیابی کند.

افراد به دو گروه تقسیم شدند: کسانی که عضله تمپورالیس بزرگ‌تری داشتند و کسانی که عضله کوچکتری داشتند.

مطالعه نشان داد که داشتن عضله تمپورالیس کوچکتر (و در نتیجه عضلات اسکلتی کوچکتر در سراسر بدن) با احتمال بالاتری برای تشخیص بیماری آلزایمر مرتبط است.

عضلات کوچک‌تر تمپورالیس همچنین با افزایش ریسک مشکلات حافظه، کاهش فعالیت‌های عملکردی و کاهش حجم مغز ارتباط داشت.

این مطالعه به‌منظور اثبات رابطه علت و معلولی طراحی نشده بود، بلکه تنها نشان‌دهنده ارتباط بین کاهش عضلات اسکلتی و زوال عقل است. از آنجا که این یافته‌ها در یک نشست پزشکی ارائه شده است، باید تا زمان انتشار در یک نشریه علمی معتبر به‌عنوان نتایج اولیه در نظر گرفته شوند.

اما دکتر شادپور دمهری، یکی دیگر از نویسندگان ارشد این مطالعه و استاد رادیولوژی در دانشگاه جانز هاپکینز، اظهار داشت که وقتی فرد متوجه از دست دادن عضلات خود می‌شود، می‌تواند با استفاده از تمرینات وزنه‌برداری، رژیم غذایی مناسب و دیگر روش‌ها از این کاهش جلوگیری کند.

دکتر دمهری گفت: «این مداخلات ممکن است به پیشگیری یا کند کردن از دست دادن عضلات و در نتیجه کاهش ریسک کاهش شناختی و زوال عقل کمک کنند.»