داستان “مسجد آدم کش” در شهر ری

همانطور که می دانید در زمان‌های قدیم، مسافران وقتی در مسیر راه به شهری می رسیدند، شب را در مسافرخانه و اکثر اوقات در مساجد سپری می کردند، اما مسافران و مهمانانی که برای گذارندن شب وارد مسجدی در شهر ری می شدند، صبح روز بعد، ساکنین محل جنازه شان را از مسجد بیرون می کشیدند. از این رو این مسجد که در آن آرامگاه ابن بابویه شهر ری قرار داشت، به نام مسجد آدم کش یا مهمان کش معروف بود.

وقتی مردم دیدند که هیچ کس نمی تواند شب را صحیح و سالم در مسجد سپری کنند، تصمیم گرفتند مسافران را از ورود به مسجد منع کنند. برخی می‌گفتند این مسجد جن دارد و اجنه هرکسی را که در این مسجد بخوابد، می‌کشند. به همین دلیل آن ها تصمیم گرفتند شب درب مسجد را ببندند و یک تابلو به در آویزان کنند تا کسی وارد آن نشود. یک شب دو دوست وارد شهر شدند و به مسجد رسیدند که درب آن بسته بود وقتی تابلو را خواندند یکی گفت من وارد مسجد می شوم تا ببینم چرا مسافرین این مسجد می میرند. دوستش که ترسیده بود سعی در منصرف کردن او داشت اما مرد مصمم بود که این کار را انجام دهد. به همین دلیل به همراش گفت اگر فردا زنده آمدم که هیچ اگر هم مردم خبرش را به خانواده ام بده.

مرد که ماشاءالله نام داشت برای رازگشایی این موضوع وارد مسجد شد و هرچقدر دیگران سعی کردند او را منصرف کنند، راه به جایی نبرد. ماشاالله وارد مسجد شد و خوابید.

نیمه‌های شب بود که صدا‌های عجیب و خوفناک درون مسجد ماشاالله را از خواب بیدار کرد و او را تا مرز مرگ ترساند. با این حال ماشاالله متوجه شد این صدای ترسناک از روزنه‌ روی دیوار به می آید، وقتی جلو رفت متوجه شد که در واقع این صدای وزن باد است که توسط روزنه تولید می شود و پی برد که بدون شک عامل ترس، سکته و مرگ افرادی که شب در مسجد می خوابیدند نیز همین است. از این رو با تیشه و کلنگ به جان روزنه افتاد تا آن را خراب کند، اما به ‌یکباره مقدار زیادی سکه بیرون ریخت. او از آن پس ثروتمند شد و به همه داستان‌های عجیب و غریبی که مردم از این مسجد می‌گفتند پایان داد.

پس از آن، این مکان مذهبی به مسجد ماشاءالله معروف شد. این مسجد اکنون بخشی از بقعه امامزاده هادی (ع) است.

درباره قدمت این مسجد برخی بر این باورند که مسجد آدم کش مربوط به دوره قاجار است، اما باور «احمد ابوحمزه» ری‌شناس این است که مسجد نام برده در دوران صفویه ساخته شده است. با این حال با توجه به شعری که مولانا درباره این مسجد در مثنوی معنوی سروده، می‌توان گفت که قدمت آن به قرن ششم تا هفتم بر می گردد.