هی آکادمی داوران! واقعا لازم نیست پیکسار هر سال اسکار ببرد

اگر پیش‌بینی‌ها درست باشد، مراسم اسکار امسال احتمالا جذابیت و هیجان خاصی ندارد چراکه تکلیف بیشتر جوایز اصلی و مهم مشخص است و داوران در نظر خود هیچ تردیدی ندارند. اما یک مورد که می‌تواند برخی از اهالی هنر، بخصوص طرفداران آثار مستقل را عصبانی کند، پیروزی دوباره پیکسار در مقابل یکی از بهترین انیمیشن‌های مستقل تاریخ یعنی Wolfwalkers خواهد بود.

Soul اصلا اثری بدی نیست؛ این انیمیشن در واقع بسیار جذاب، نوآورانه و تاثیرگذار است و واقعا یک اثر سینمایی خوب تلقی می‌شود اما خب نمی‌توان از سیاست‌های تازه هالیوودی که با تعصب خاصی در آن به نمایش درآمده به راحتی عبور کرد. شاید آن صحنه خاص در سلمانی سیاه‌پوستان یکی از نقاط مهم در صنعت سینمایی و انیمیشن هالیوود باشد. با تمام این اوصاف Soul با بهترین آثار پیکسار فاصله بسیاری دارد و کاندید شدن آن به همراه Onward – که حتی در نقطه پایین‌تری نسبت به Soul قرار می‌گیرد – حاصل یک تصمیم محتاطانه است.

در مقابل، Wolfwalkers در هر سطحی یک دستاورد شگفت‌انگیز و محسورکننده است که زیبایی بصری و روایت متفاوت آن از افسانه‌های باستانی هر مخاطبی را مجذوب می‌کند. این انیمیشن نقطه اوج سه‌گانه‌ای است که به گفته تام موور از داستان‌های مردمی ایرلند الهام گرفته. حال دادن جایزه اسکار به این انیمیشن به همه می‌فهماند داوران آکادمی ارزش کار موور و همکارانش (کارتون سالون، پاول یانگ، و نورا توامی) را به خوبی درک کرده‌اند.

این استودیو که در شهری کوچک در ایرلند واقع شده در عرض کمتر از دو دهه خود را به عنوان یک قدرت هنری مطرح نموده و شایسته یک تقدیر واقعی از سوی آکادمی بین‌المللی است (شاید حتی بتوان آن را در کنار «آردمن انیمیشن» یا «استودیو جیبوری» قرار داد).

هیچکس تردید ندارد که Soul انیمیشن بد لیست اسکار امسال نیست – این مورد فعلا به Over the Moon از نتفلیکس تعلق دارد – و حتی لقب «جزو بدترین انیمیشن پیکسار» را نیز یدک نمی‌کشد اما با وجود یک نامزد قدرتمند مثل Wolfwalkers انتخاب Soul یا دیگر آثار می‌توان یک انتخاب خسته‌کننده، تکراری و غیرمنصفانه باشد.

Wolfwalkers به کارگردانی موور و استوارت یک نامه عاشقانه و ادای احترام به انیمیشن‌های دست‌ساز است؛ المانی که اپل تی‌وی پلاس طی کمپین‌های گذشته پافشاری زیادی روی آن داشته. در حالی که آرت بوک Soul از پیکسار – که حالا یک مولفه کلیدی برای بردن جوایز آکادمی است – به یک کلکسیون پرزرق و برق از طرح‌های اولیه تولید شباهت دارد، کتاب The Art of Wolfwalkers یک مطالعه مفصل توسط مورخ انیمیشن یعنی چالز سالامون است. او Wolfwalkers را شبیه به بزرگ‌ترین انیمیشن‌های تاریخ دیزنی می‌داند که توسط بزرگان و استادان کمپانی ساخته می‌شد.

بیشتر بخوانید:

• نقد انیمیشن Wolfwalkers – با تماشای یکی از بهترین انیمیشن‌های ۲۰۲۰ کیف کنید
• بهترین انیمیشن‌های سال ۲۰۲۰

و این‌ها بدان معنا نیست که سازندگان Wolfwalkers صرفا قدم‌هایی رو به عقب برداشته‌اند تا خود را به آثار قدیمی شبیه کنند؛ آن‌ها در واقع از جدیدترین و منحصر به فردترین متودها جهت ساخت انیمیشن بهره برده‌اند. یک نمونه این مورد نحوه طراحی جنگل ایرلند در قرن ۱۷ میلادی است. سازندگان در ابتدا این جنگل را به عنوان یک محیط سه‌بعدی در کامپیوتر خلق کردند و سپس روی آن طرح، هر فریم را با دست کشیدند.

اگر طرفدار انیمیشن‌های سنتی باشید، Wolfwalkers حسابی شما را به هیجان وامی‌دارد. این انیمیشن با تمام وجود عقبه و طراحی اصیل خود را به رخ مخاطب می‌کشد، به گونه‌ای که شخصیت‌های آن – مخصوصا گرگ‌ها و انسان‌های وحشی که خارج از دیوار شهر کیلکنی (Kilkenny) زندگی می‌کنند – هنوز خطوط مداد طراحی را با خود یدک می‌کشند!

برخی از صحنه‌های انیمیشن با الهام از چوب‌تراشی‌های بسیار قدیمی و باستانی خلق شده و اینجاست که حتی ترفندهای بُعد سوم کاملا محو می‌شود و شما با یک سری تصویر نفس‌گیر سر و کار دارید. اما بله، همه می‌دانیم که اسکار صرفا مخصوص دستاورهای هنری نیست. آن‌ها جوایزی هستند که صنعت فیلم‌سازی به خودش می‌دهد و بستگی دارد این صنعت در زمان حال و آینده چگونه خودش را ببیند و چه سیاست‌هایی در پیش بگیرد.

برخی از برندگان اسکار واقعا الهام‌بخش و قابل تقدیر هستند (مثل Parasite و Moonlight) اما وقتی آثاری چون Argo و Green Book برنده می‌شوند، احساس می‌کنید این صنعت قصد دارد نوع خاصی از فیلم را مورد توجه قرار دهد – فیلم‌هایی که توجه عوام را جلب می‌کند، حواسش به یک سری از مشکلات اجتماعی هست اما حرف تند سیاسی هم نمی‌زند تا درگیری یا تنش خاصی به‌وجود آید. در این میان باید از یک سری نژاد یا جنسیت خاص هم به طور ویژه پشتیبانی شود تا شاهد یک پکیج بی‌نقص برای اسکار باشیم.

بیشتر بخوانید:

• نقد انیمیشن Soul – کلاس فلسفه پیکسار
• انیمیشن Soul: نمایش دقیق زندگی سیاه‌پوستان یا یک ادعای بزرگ؟
• انیمیشن Soul؛ پیکسار چگونه موسیقی جاز را به تصویر کشید؟
• مروری بر انیمیشن Soul – بزرگسالانه‌ترین اثر هنری پیکسار

در مورد بخش انیمیشن، اسکار حتی فراتر هم می‌رود. داوران آکادمی طی سال‌های اخیر نشان داده‌اند که توجه به استودیوهای شناخته‌شده کار راحت‌تری است و هیچکس مایل نیست جوایز مهم و کلیدی را به یک استودیو کوچک و مستقل بدهد. در پاره‌ای از موارد مشاهده کرده‌ایم که اسکار به خاطر کنار گذاشتن چنین آثاری دست به تغییر قانون هم زده.

نمونه بارز این مسئله زمانی است که انیمیشن Waking Life هنگام اکران با استقبال شگفت‌انگیزی رو به رو شد و بسیاری از منتقدان آن را «بهترین انیمیشن سال» خواندند. با این حال زمان معرفی نامزدهای اسکار این انیمیشن «غیرواقعی» خوانده شد چراکه سازندگان روی ویدیو لایو اکشن بازیگران دست به کشیدن نقاشی زده بودند (فرض کنید که آن سال تنها سه نامزد وجود داشت که یکی از آن‌ها Jimmy Neutron: Boy Genius بود!).

در سال ۲۰۱۰ شاخه انیمیشن آکادمی قانونی خاص اضافه کرد و اعلام نمود کارهای موشن کپچر (چه در قالب انیمیشن و چه در قالب‌های دیگر) به خودی خود در پخش انیمیشن قرار نمی‌گیرند. و خب از آنجایی که برخی از مشهورترین چهره‌های صنعت مثل Brad Bird مدام بین ساخت فیلم (Mission Impossible) و انیمیشن موشن کپچر (The Incredibles) در حرکت هستند، بسیاری از تصمیم گیرندگان آکادمی به شکل دوره‌ای تصمیمات خود را دستخوش تغییر می‌کنند.

و نکته قابل ذکر دیگر آن است که آکادمی اکنون نسبت به فیلم‌های خارجی و مستقل واکنش خیلی خوبی نشان می‌دهد، با این حال به نظر می‌رسد چنین موردی در بخش انیمیشن به وقوع نپیوسته و داوران به صورت تکرارشونده آثار استودیوهای مشهور را به عنوان انیمیشن برگزیده سال معرفی می‌کنند.

حالا هم طی چند سال اخیر پیکسار تمام جوایز مهم را درو کرده و اگر پیش‌بینی‌ها درست باشد، داوران امسال Soul را بهترین انیمیشن سال انتخاب خواهند کرد. در هر حال امید است اسکار امسال به شکل متفاوتی پیش برود و اهالی آکادمی دست از برخی عقاید متعصبانه خود بکشند و آثاری که واقعا شایسته هستند را برگزینند.

نظر شما در رابطه با نحوه انتخاب انیمیشن سال و عدم توجه به آثار مستقل چیست؟

نقد فیلم‌های نامزد اسکار ۲۰۲۱ را در ویجیاتو بخوانید:

• نقد فیلم The Trial of the Chicago 7‎ – افتتاح آثار اسکار پسند با نمایش فیلم جدید نتفلیکس
• نقد فیلم Judas and the Black Messiah – ضِد پلیس‌ترین درام سالیان اخیر
• نقد فیلم Sound of Metal – نوازنده‌ای که باید از سکوت لذت ببرد
• نقد فیلم Promising Young Woman – انتقامی با طعم آب نبات
• نقد فیلم Better Days – یک ملودرام جنایی عالی از سینمای چین
• نقد فیلم News Of The World – در جاده سینمای وسترن
• نقد فیلم The Father – درامی دلخراش پیرامون زوال عقل
• نقد فیلم The White Tiger – او را زاغه نشین صدا نکنید
• نقد فیلم Nomadland – کشور زرق و برق دار آواره‌ها
• نقد فیلم Mank – دوران نچندان طلایی
• نقد فیلم Minari – بذرهای امید