۱۰ تغییر که مرلین مونرو تحت فشار استانداردهای مد متحمل شد

مرلین مونرو، نامی است که زیبایی بی انتها و جذابیتی بی بدیل را در ذهن ما تداعی می‌کند. شخصیت مرموز مونرو که اغلب به عنوان “نیمه کودک، نیمه زن” توصیف می‌شود، از مرزهای دوران خود فراتر رفت و ردپایی پاک نشدنی در دنیای شهرت به جا گذاشت. درخشش او به‌عنوان یک ستاره بی‌نظیر بسیار فراتر از صفحه نقره‌ای بود و نه تنها استعداد بازیگری چشمگیر او را در بر می‌گرفت، بلکه تجسم زیبایی و سبک او را در ناب‌ترین شکل‌ها نیز شامل می‌شد.

نکته‌ای که در این نوشتار به آن خواهیم پرداخت ناامنی‌ها و چالش‌هایی است که این زن مشهور داشت. مرلین پشت لبخند خیره کننده و ظاهر پر زرق و برق مانند همه ما سنگینی تجربیات گذشته و مبارزات شخصی خود را به دوش می‌کشید. به علاوه، او متحمل آسیب‌های زیادی در مسیر هنر و حرفه خود شد.

استفاده مکرر از مواد شیمیایی منجر به ریزش شدید موهای مرلین شد

مدل موی نمادین مرلین مونرو هزینه سنگینی را به همراه داشت که شامل چندین مرحله متحول کننده و به شدت آسیب زننده بود. در ابتدا، او تحت الکترولیز خط مو قرار گرفت تا خط رویش موی روی پیشانی خود را اصلاح کند. علاوه بر این، دستیابی به رنگ بلوند پلاتینیوم، نیاز به دکلره کردن موهای تیره او داشت. او برای رسیدن به رنگ موی زیبایی که همیشه داشت، مجبور شد بارها و بارها موهایش را دکلره کند. تکرار این روش‌ها بر سلامت موهای او تأثیر به شدت منفی گذاشت.

در آن دوران، دستیابی به رنگ بلوند پلاتینی نمادین مرلین مونرو، نیازمند فرآیندهای دقیقی بود که شامل غلظت بالایی از اسید سولفوریک و پراکسید هیدروژن می‌شد. این دنبال کردن ظاهر خاص او بهای سنگینی داشت و هم موها و هم پوست سر او را سوزاند.

جالب است که این بازیگر هر 2 تا 3 هفته یک بار جلسات دکلره کردن مو را تحمل می‌کرد، که گواهی بر تعهد او به حفظ چهره متمایزش بود. علاوه بر این، مونرو برای تغییر بافت طبیعی موهایش تلاش‌های زیادی کرد. او برای صاف کردن موهای مجعد طبیعی خود هم به استفاده از مواد شیمیایی قوی متوسل شد.

عواقب این فرآیندهای شدید در نهایت ضعیف شدن و ریزش موهای مونرو آشکار شد تا جایی که به گلاه گیس روی آورد!

مرلین مونرو مچ دستش را دوست نداشت!

در میان ناامنی‌های شخصی مرلین، یکی از مواردی که او را آزار می‌داد، تصورش از مچ دست‌های خودش بود که به عقیده او پهن‌تر از حالت ایده‌آل‌اش بود. نگرانی او در مورد پهنای مچ دست‌هایش فشار شدیدی را که برای مطابقت با استانداردهای زیبایی رایج در دوران خود با آن مواجه بود، نشان می‌دهد.

مونرو در میان هنر ژست گرفتن خاصش برای عکس، به طرز ماهرانه ای از تکنیک ظریفی برای رفع این نگرانی استفاده کرد. او مچ‌هایش را طوری می‌گرفت تا توهمی ایجاد کند که باعث می‌شد مچ دست‌هایش باریک‌تر به نظر برسند.

او معتقد بود که گوش‌هایش خیلی بزرگ هستند

مرلین در واکنش به این اعتقاد خود، با انتخاب عمدی مدل موهایی که به طرز ماهرانه ای این ویژگی را پنهان می‌کرد، رویکرد زیرکانه ای را به کار گرفت. بله! یکی از دلایل مدل زیبای موهایش میل او برای پنهان کردن گوشش بود.

مرلین مونرو برای تغییر شکل چانه اش تن به عمل جراحی داد

اظهار نظری که او در یک میهمانی شنید منجر شد که تن به جراحی بدهد. او از یک نفر شنید که گفت «صورتش اصلا چانه ندارد» و همین باعث شد عمیقا به فکر تغییر این بخش از صورت خود بیفتد. این جراحی شامل پیوند غضروف بود.

این هنرپیشه از تکنیک تنفس برای غلبه بر لکنت زبان استفاده کرد

اوایل زندگی مونرو با چالش لکنت همراه بود که در دوران دبیرستان او دوباره ظاهر شد و برای مدت دو سال ادامه یافت. توصیه‌های گفتاردرمانگر متحول کننده بود. او مونرو را تشویق کرد تا از نفس گیری استفاده کند، تکنیکی که هدف آن کاهش لکنت و توانمندسازی او برای صحبت روان تر بود.

مونرو نمی دانست که این راهنمایی‌های گفتار درمانگر نه تنها زندگی او را تغییر می‌دهد، بلکه اثری پاک نشدنی در دنیای سرگرمی بر جای می‌گذارد. صدای نفس‌آلود و مهیبی که او در این سال‌های شکل‌گیری پرورش داد، بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت نمادین او به‌عنوان یک بازیگر شد.

مرلین مونرو از لنزهای رنگی استفاده می‌کرد

در دهه 1940،‌هالیوود با معرفی لنزهای تماسی رنگی شاهد ظهور یک روند تازه بود. این لنزها به بازیگران مشهوری مانند مرلین مونرو (و برخی دیگر مانند رونالد ریگان) اجازه می‌داد تا رنگ چشم‌های خود را تغییر دهند. این محصول نه تنها ظاهر آنها را روی صفحه نمایش متحول کرد، بلکه به آنها آزادی اجرای بدون عینک داد و مخاطبان را در سراسر جهان مجذوب خود کرد.

برخی معتقدند که مرلین احتمالا مشکلات بینایی داشته است و چشم‌هایش نزدیک بین بوده است. مونرو برای حفظ حضور جذاب خود روی صفحه، از لنزهای تماسی برای اصلاح دید چشم‌هایش استفاده می‌کرد.

ستاره سینما لاغر نبود و دور شکمش چین خورده بود

هیکل مرلین مونرو تحسین همه را برمی‌انگیخت. با این حال و برخلاف انتظارات مرسوم، ناحیه شکم مونرو گردی ملایمی داشت و وقتی می‌نشست خطی بین شکمش می‌افتاد.

اعتقاد بر این است که مرلین مونرو پاهای کوتاهی داشت

مرلین مونرو ظاهر فیزیکی منحصر به فردی داشت که با استانداردهای زیبایی زمان خود به طور کامل مطابقت نداشت. تناسب بدن او به این ترتیب بود: سر بزرگتر، پاهای کوتاهتر و نیم تنه بلندتر که او را کوتاهتر از آنچه بود نشان می‌داد.

اما مونرو می‌دانست چگونه از هیکل منحصر به ‌فردش بهترین استفاده را بکند. او دانش بسیار خوبی از سبک لباس پوشیدن داشت و از آن به نفع خود استفاده می‌کرد. او انتخاب‌های هوشمندانه ای داشت که باعث ایجاد تعادل در ظاهرش می‌شد. یکی از ترفندهای او بستن کمربندهای پهن بود. این کار باعث شد انحناهای بدن او بیشتر به چشم بیاید و توهم پاهای بلندتر را ایجاد کند و او را بلندتر از آنچه بود به نظر برساند.

لبخند او جذاب نبود و باید روی لبخندش کار می‌کرد

در روزهای اولیه حرفه مدلینگ مرلین مونرو در سال 1945، او با بازخوردهای تلخی مواجه شد مبنی بر این که لبخندش مطابق با انتظارات صنعت مد و زیبایی نیست. آژانس مدلینگ، در تلاش برای اصلاح ظاهر او، به این نکته اشاره کرد که لبخند او در عین شادی آور بودن زیادی بزرگ است!

این شیوه خاص لبخند زدن منجر به ایجاد خطوط برجسته در اطراف بینی او می‌شد که ناخواسته توهم دراز شدن بینی را ایجاد می‌کرد. مونرو با درک اهمیت این توصیه سازنده، سفری را برای تغییر لبخند خود آغاز کرد.

مرلین مونرو بینی اش را دوست نداشت

یکی از نگرانی‌های قابل توجه او حول بینی بیش از حد بزرگش می‌چرخید که باعث شد به فکر تغییر ظاهر آن باشد. با گذشت زمان، ناظران زیرک متوجه تغییر ظریفی در ساختار بینی او شدند که این گمانه‌زنی را در میان جراحان پلاستیک و متخصصان برانگیخت که احتمالاً او تحت عمل جراحی زیبایی بینی قرار گرفته است. جالب اینکه مونرو حتی پس از انجام تغییرات روی بینی‌اش، از ظاهر آن ناراضی بود!

با وجود همه اینها، او باز هم چهره نمادین دوران خود بود

با گذشت سال‌ها، ماهیت مسحورکننده مرلین مونرو همچنان در ذهن مخاطبان ماندگار است. جذابیت ماندگار او نتیجه یک مجموعه از عناصری است که در مجموع او را به اوج رسانده است. در حالی که زیبایی خیره کننده مرلین فریبنده بود، چیزی که او را واقعاً خاص می‌کرد، توانایی اش در برقراری ارتباط با مخاطبان در سطح احساسی بود.