هشتاد سال بعد، بازمانده هولوکاست تسالونیکی گاری اجساد پایمال شده را به یاد می آورد

ریوا از خانه‌اش در تسالونیکی، جایی که قرن‌ها قبل از جنگ جهانی دوم، جامعه یهودی پررونقی در آن وجود داشت، گفت: «من هرگز اسباب‌بازی نداشتم، هرگز عروسک نداشتم.

اولین خاطره‌ای که از اسباب‌بازی‌ها دارم، بعد از جنگ است، با دختری بود که با او دوست شده بودم و با گودال‌های گلی بازی می‌کردیم. از گل کلوچه و کلوچه درست می‌کردیم.»

Revah یکی از آخرین بازمانده 50000 یهودی است که قبل از جنگ در تسالونیکی زندگی می کردند، که هر ساله در مراسمی در حدود 15 مارس، زمانی که در سال 1943 اولین قطار شهر را به مقصد اردوگاه های کار اجباری ترک کرد، مورد تقدیر قرار گرفت.

روز یکشنبه، یک راهپیمایی به سمت بنای یادبود هولوکاست در شهر شمالی یونان برگزار شد و روی ریل قطار در ایستگاه گل گذاشته شد.

در کمپ، مادرش او را در تختی که مشترک بودند رها می‌کرد، اما روا بیرون می‌رفت.

«یک روز در خارج از کمپ، گاری عظیم و عمیقی را دیدم که با صفحات کناری چوبی آن را اسب‌ها می‌کشیدند. زیر آن، دو کارگر اجساد برهنه کارگران را داخل گاری می انداختند.

“در یک لحظه گاری از اجساد سرریز شد و یک افسر با چکمه های بلند مشکی بر روی آن رفت و شروع به کوبیدن اجساد کرد تا جایی برای بیشتر باز کند. نمی‌دانم یک بچه چهار ساله از چنین صحنه‌ای چه فهمید، اما یادم می‌آید که شروع به گریه کردم.

او همچنین گرسنگی را به یاد می آورد.

«یک تکه نان (من می‌رفتم) دائماً در دهانم پوسیده بود، هرگز آن را قورت نمی‌دادم و (پدرم) یک تکه نان جدید برای من می‌آورد تا جایگزین نان قدیمی شود. من نمی دانم چگونه زنده ماندم، زیرا واقعاً هرگز چیزی نخوردم.»

به گفته وب سایت انجمن، از میان تبعید شدگان، تنها 1950 نفر زنده به تسالونیکی بازگشتند، از جمله والدین روا، یک مجموعه از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و یک عمو. چند تن از بستگان دیگر او گم شدند. امروزه جمعیت یهودیان این شهر حدود 1200 نفر است.

ریوا گفت: «پس از جنگ، ما هرگز در مورد اردوگاه کار اجباری در خانه صحبت نکردیم. «این را نباید فراموش کرد. من فکر می کنم ما این را مدیون کسانی هستیم که مرده اند.»

(گزارش توسط الکساندروس اورامیدیس، نوشته دبورا کیوریکوسایوس، ویرایش توسط اد آزموند)