کارلوس سائورا، رهبر احیای سینمای هنری اسپانیا، در ۹۱ سالگی درگذشت

آنتونیو باندراس، بازیگر و کارگردان، یکی از مشهورترین چهره‌های اسپانیا، در توییتر نوشت: «بخش بسیار مهمی از سینمای اسپانیا با کارلوس سائورا درگذشت، که اثری ضروری برای بازتاب عمیق رفتارهای انسان از خود به جای گذاشت.»

اگرچه منتقدان او را به دلیل نگرانی مشابه با رویاها، نمادگرایی و مرگ به اینگمار برگمان سوئدی تشبیه کردند، سائورا با مضامین ذاتاً اسپانیایی سروکار داشت که اغلب تداعی کننده جنگ داخلی 1936-1939 و حکومت بعدی فرانکو بود که در سال 1975 پایان یافت.

فیلم‌های او در داخل از محبوبیت زیادی برخوردار بودند، اما تولید سال 1983 او «کارمن» – یک درام در درام شامل یک گروه رقص و بر اساس اپرای ژرژ بیزه – بود که موفقیت تجاری جهانی را برای او به ارمغان آورد.

“کارمن” جوایزی را در جشنواره های فیلم از جمله کن دریافت کرد و همکاری سائورا با طراح رقص آنتونیو گیدس را که در سال 1980 با نسخه رقص نمایشنامه “عروسی خون” فدریکو گارسیا لورکا آغاز شده بود، ادامه داد.

این فیلم‌ها همراه با «El Amor Brujo» (عشق افسون‌شده) در سال 1986، سه‌گانه فلامنکو سائورا را تشکیل می‌دهند که به‌عنوان تولید صحنه، یا حتی تمرین، با حداقل طراحی صحنه فیلم‌برداری شده است.

سائورا برای اولین بار با «کریا کوئرووس» (کلاغ‌ها را بلند کنید) در سال 1977 به شهرت بین‌المللی دست یافت، رفتاری نمادین با مرگ و جامعه اسپانیایی که از نگاه یک دختر جوان دیده می‌شود و در نقش مادرش جرالدین چاپلین، همسرش و همسرش جرالدین چاپلین بازی می‌کند.

سائورا که فیلم‌هایش مضمون مشترکی از عشق مخرب و وسواسی داشت، سه بار ازدواج کرد و 13 سال با چاپلین زندگی کرد. چاپلین روی چندین فیلمنامه با او کار کرد و در نیمی از فیلم های او بازی کرد تا اینکه در سال 1979 از هم جدا شدند.

سائورا که توسط فیلمساز آمریکایی استنلی کوبریک تحسین شده بود، انتقاد خود از فرهنگ بورژوایی و استفاده از فانتزی و فلاش بک ها را به لوئیس بونوئل سوررئالیست، هموطن بومی منطقه آراگون و دوست شخصی نزدیکش ردیابی کرد.

سائورا با عینک و درون نگر، تصویری هرمتیک را پرورش داد و بیشتر به بیان خود فکر می کرد تا سود. زمانی منتقدی گفت که او بیشتر به یک طلبه حوزه علمیه شباهت دارد تا عضوی از دنیای فیلم های شیک.

سائورا یک بار گفت: «برای من سینما یک نوع مواد مخدر است، یک وسواس. “” چیزی که من دوست دارم این است که یک لذت انفرادی است.”

سائورا در شهر شمال شرقی هوئسکا در سال 1932 به دنیا آمد و در مورسیا در جنوب خشک بزرگ شد. برادرش آنتونیو یکی از نقاشان برجسته مدرن اسپانیا شد.

سائورا در سال 1949 تحصیلات خود را در رشته مهندسی صنایع رها کرد تا عکاس شود و بعدها در رشته روزنامه نگاری و فیلمسازی تحصیل کرد. او قبل از ساختن اولین اثر بلند خود به نام «بزهکاران» در سال 1960 به تدریس سینما و کار بر روی چندین فیلم کوتاه پرداخت.

او تحت تأثیر نئورئالیست های ایتالیایی، هرگز این نگرانی اولیه را نسبت به مسائل اجتماعی از دست نداد و سانسور در دوره فرانکو را محکوم کرد، اما هرگز خود را یک هنرمند سیاسی ندانست.

سائورا هفت فرزند داشت، از جمله یک پسر از چاپلین و یک دختر از همسر سومش، بازیگر اسپانیایی، اولالیا رامون.

(گزارش توسط آندری خالیپ و دیوید کاتلر؛ ویرایش توسط گرت جونز و نیک زیمینسکی)