بنگلادش تلاش می کند جلوی خطر روهینگیا را بگیرد که جان خود را در دریا به خطر می اندازد

به گفته مقامات آژانس بلایای طبیعی اندونزی، یک قایق روز دوشنبه در ساحل استان آچه اندونزی با 174 روهینگیا که اکثر آنها کم آب، خسته و نیاز فوری به مراقبت های پزشکی داشتند، پس از هفته ها در دریا غرق شد.

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد روز دوشنبه اعلام کرد که سال 2022 می‌تواند یکی از مرگبارترین سال‌ها در دریا در تقریبا یک دهه گذشته برای روهینگیاها باشد، زیرا تعداد فزاینده‌ای از شرایط ناامیدکننده در کمپ‌های پناهندگان در بنگلادش فرار می‌کنند، علی‌رغم تلاش‌ها برای متوقف کردن آنها.

محمد میزان الرحمن، کمیسر امداد و عودت پناهندگان بنگلادش، اواخر روز دوشنبه به رویترز گفت: «ما هر کاری که ممکن است انجام می دهیم تا آنها را از سفرهای خطرناک باز داریم.

ما خانه به خانه می رویم و با رهبران جامعه در اردوگاه ها گفتگو می کنیم تا خطرات را توضیح دهیم. نیروی انتظامی، نیروی دریایی و گارد ساحلی ما در حالت آماده باش هستند. آنها در حال دستگیری کسانی هستند که در قاچاق انسان دست دارند.»

نزدیک به یک میلیون روهینگیایی از میانمار در بنگلادش زندگی می‌کنند که بیشتر آنها در کمپ‌های پناهندگان هستند، از جمله بسیاری از آنها که در سال 2017 از خانه‌های خود در میانمار با اکثریت بودایی گریختند تا از سرکوب نظامی فرار کنند.

اما از آنجایی که چشم انداز کمپ ها تیره و تار است و امید اندکی برای بازگشت به خانه، بسیاری از آنها به دنبال زندگی های جدید دورتر هستند.

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل تخمین می زند که حدود 2400 روهینگیا امسال سفر دریایی به کشورهایی مانند اندونزی و مالزی را انجام داده اند یا تلاش کرده اند که این سفر دریایی نسبت به سال قبل پنج برابر شده است.

چندین قایق مملو از مردم از نوامبر در اندونزی فرود آمده اند و نیروی دریایی سریلانکا یکی را نجات داده است. ماهیگیران تایلندی در این هفته شش روهینگیا را در دریا پیدا کردند که به یک مخزن آب چسبیده بودند.

مشخص نیست که چه چیزی باعث مهاجرت می شود، اما برخی از فعالان بر این باورند که لغو محدودیت های COVID در اطراف جنوب شرقی آسیا، مقصد مطلوب روهینگیا، می تواند یک عامل باشد.

‘مستاصل’

رحمان گفت همه روهینگیایی که به دریا می‌روند از بنگلادش چنین کاری نمی‌کنند.

او گفت: «وضعیت آنها در میانمار به مراتب بدتر است.

اکثر روهینگیاها در میانمار به عنوان مهاجران غیرقانونی از جنوب آسیا در نظر گرفته می شوند و از شهروندی آنها محروم هستند. روهینگیا در بنگلادش می گویند که می خواهند به خانه برگردند اما تنها در صورتی که شهروندی آنها تضمین شده باشد.

محمد عمران، رهبر سابق اردوگاه که توانست به مالزی سفر کند اما به بنگلادش بازگشت تا با دو خواهرش باشد، گفت: «زندگی در کمپ آسان نیست، مردم مستاصل هستند.

پدر و مادر او در عربستان سعودی زندگی می کنند.

دیل محمد، یکی از رهبران روهینگیا در بنگلادش، گفت که بسیاری از مردم حاضرند جان خود را در قایق های قاچاقچیان به خطر بیندازند.

او گفت: “مردم از زندگی پناهجویان ناامید شده اند و امیدی به بازگشت به خانه وجود ندارد.” بسیاری از آنها در نهایت می میرند اما هیچ کس اهمیتی نمی دهد.

محمد گفت که او و هموطنان روهینگیا توسط جامعه بین المللی که در مقابل ژنرال های میانمار ایستادگی نکرده بود، رها شده اند.

وی گفت: «جامعه بین‌المللی نتوانسته است بر میانمار فشار بیاورد.

(گزارش روما پل در داکا و کریشنا ان. داس در دهلی نو؛ ویرایش توسط رابرت بیرسل)