تتوی الکترونیک که برای بدن فایده هم دارد

کف دست‌های ما نکات بسیاری را در مورد وضعیت عاطفی ما می‌گویند. زمانی که افراد هیجان‌زده یا عصبی هستند، کف دست‌ها خیس می‌شوند. این واکنش برای اندازه‌گیری میزان استرس و کمک کردن به افراد مبتلا به مشکلات روانی استفاده می‌شود اما دستگاه‌هایی که در حال حاضر این کار را انجام می‌دهند، حجیم و غیرقابل اعتماد هستند. همچنین، این دستگاه‌ها با داشتن حسگرهای قابل مشاهده روی قسمت‌های مشخص بدن، می‌توانند انگ اجتماعی را به همراه داشته باشند.

پژوهشگران “دانشگاه تگزاس در آستین”(UT Austin) و “دانشگاه تگزاس اِی‌اَنداِم”(Texas A&M)، فناوری تتوی الکترونیکی را برای نظارت بر “فعالیت الکترودرمال” (Electrodermal activity) یا (EDA) به کار گرفته‌اند. آنها در این پروژه، یک تتوی الکترونیکی مبتنی بر گرافین را ابداع کرده‌اند که به کف دست می‌چسبد، تقریبا نامرئی است و به ساعت هوشمند متصل می‌شود.

“نانشو لو”(Nanshu Lu)، سرپرست این پژوهش گفت: این تتو به قدری بدون ایراد است که مردم گاهی فراموش می‌کنند آن را به همراه دارند و همچنین، باعث کاهش انگ اجتماعی ناشی از داشتن آن روی قسمت‌های مشخص بدن می‌شود.

لو و همکارانش سال‌هاست که فناوری تتوی الکترونیکی را ارتقا داده‌اند. گرافین به دلیل نازک بودن و نحوه اندازه‌گیری پتانسیل الکتریکی بدن انسان، همیشه ماده‌ای محبوب بوده است که به بررسی بسیار دقیق کمک می‌کند. با وجود این، چنین مواد فوق‌العاده نازکی نمی‌توانند فشار زیادی را تحمل کنند. به طوری که استفاده از آنها در قسمت‌هایی از بدن مانند کف دست و مچ دست که شامل حرکات زیادی هستند، چالش‌برانگیز می‌شود.

مشخصه بارز این کشف جدید این است که تتوی الکترونیکی روی کف دست می‌تواند داده‌ها را با موفقیت به یک مدار سخت منتقل کند. مدار سخت در این مورد، یک ساعت هوشمند تجاری موجود در محیط‌های خارج از آزمایشگاه است. پژوهشگران از یک نوار مارپیچ استفاده کردند که در آن، دو لایه گرافین و طلا تا اندازه‌ای روی هم قرار گرفته‌اند. نوار با کشیده شدن به جلو و عقب می‌تواند فشار ناشی از حرکات دست را برای فعالیت‌های روزمره مانند نگه داشتن فرمان هنگام رانندگی، باز کردن درها، دویدن و مواردی از این دست تحمل کند.

فناوری کنونی نظارت بر کف دست، از الکترودهای حجیمی استفاده می‌کند که ممکن است بیفتند و بسیار قابل مشاهده هستند یا حسگرهای EDA اعمال‌شده روی سایر قسمت‌های بدن را به کار می‌برد که امکان بررسی دقیق‌تر را فراهم می‌کنند.

سایر پژوهشگران، روش‌های مشابهی را با استفاده از نوارهایی به ضخامت نانومتر برای اتصال خالکوبی به سیستم خوانش امتحان کرده‌اند اما نوارها نتوانسته‌اند فشار حرکت ثابت را تحمل کنند.

لو گفت که پژوهشگران در این پروژه، از واقعیت مجازی، بازی‌های رایانه‌ای و متاورس نیز الهام گرفته‌اند. واقعیت مجازی در برخی موارد برای درمان بیماری‌های روانی استفاده می‌شود. با وجود این، واقعیت مجازی از بسیاری جهات فاقد توانایی‌های انسان آگاه است.

لو اضافه کرد: حتما می‌خواهید بدانید که آیا مردم به این درمان پاسخ می‌دهند و آیا این فناوری به آنها کمک می‌کند یا خیر. در حال حاضر، پاسخ دادن به این پرسش‌ها سخت است.

۵۸۵۸