نقد فیلم Tom And Jerry – تام و جری به نیویورک می‌روند

هشتاد سال از عمر تام و جری می‌گذرد و حالا این دو کاراکتر دوست داشتنی با تمامی نسل‌های زنده روی کره زمین خاطره سازی کرده‌اند. موهای تام و جری در تاریخ انیمیشن سفید شده و زمانی که بدون هیچ دیالوگی رو به روی هم قرار می‌گیرند، نشان می‌دهند که دود از کنده بلند می‌شود. اما آیا فیلم سینمایی لایو اکشن جدید آنها توانسته عظمت و ابهت این فرنچایز را حفظ کند؟ با نقد فیلم Tom And Jerry همراه ویجیاتو باشید.

همانطور که گفته شد، تام و جری بی‌صدا هستند که رو به روی هم کولاک می‌کنند، هم شد که استودیو سازنده عنوان سینمایی جدید تام و جری تصمیم گرفت مانند انیمیشن سینمایی سال ۱۹۹۲ اشتباهی را مجددا تکرار کند، در این انیمیشن سینمایی تام و جری برای اولین بار و احتمالا آخرین بار به صحبت در آمدند و پس از شکست تجاری آن، هرچه انیمیشن سینمایی ساخته شد به سکوت این دو کاراکتر احترام گذاشت.

تام و جری کمدی دیالوگ و موقعیت نیست بلکه دقیقا یک کمدی خالص از نوع اسلپ استیک است. کوبیدن همه اشیا به همدیگر و داغون کردن تمام محیط و در هم لولیده شدن و به فنا دادن لوکیشن و خندیدن از بلاهایی که سر تام می‌آید (که تقریبا همگی آنها بی‌رحمانه هستند) جنس کمدی تام و جری است. سازندگان لایو اکشن جدید تام و جری نسبت به این مساله آگاهی داشته‌اند چرا که چند سکانس ناب از این موارد در اثر خود گنجانده‌اند و گاهی مواقع ادای دین بزرگی به کمدی انیمیشن آن سالها می‌کنند.

لایو اکشن تام و جری از تصاویر نیویورکی شروع می‌شود که با یک آهنگ پس زمینه سالهای دور همراه است. ما در این حین هم جری و هم تام را می‌بینیم که زندگی جدیدی را در این شهر بزرگ شروع کرده‌اند و هر یک به طور مستقل به دنبال سر و سامان دادن به خود هستند. ترکیب این موسیقی کلاسیک و فضای مدرن نیویورک نشان می‌دهد که تام و جری با قدمتی بسیار زیاد حالا قصد دارند در شهر مدرن نیویورک ماجراهای تازه‌ای رقم بزنند. نیویورک کلانشهر بسیار بزرگی است و اینکه تام و جری مسیر زندگی‌شان در اینجا هم با هم گره می‌خورد، فقط از بخت بد تام نگون بخت است!

نمی‌دانم با من موافق هستید یا نه ولی جری در خیلی مواقع بر سر تام کرم می‌ریزد و نمی‌گذارد که او مثل آدم (ببخشید، مثل گربه) زندگی‌اش را بکند. جری عذابی است که بر سر تام نازل شده و در بسیاری مواقع این اوست که بازی را شروع می‌کند و به زندگی تام آتش می‌زند. مقابله تام با جری در لایو اکشن جدیدشان نیز با یک شوخی قدیمی همیشگی آغاز می‌شود تا طعم نوستالژی را در همان ابتدای راه به تماشاگرانش اعطا کند. این شوخی تکراری (نگاه کردن به مشتان بسته جری و بعد هم ضربتی نوش جان کردن از این موش لعنتی!) آغازگر راه جدید تام و جری و ورود آنها به یک هتل شکیل است. جری وارد این هتل می‌شود تا زندگی کند و تام توسط دختری که به دروغ خودش را کارمند هتل جا زده استخدام می‌شود تا شر هتل را از این موش راحت کند چرا که یک عروسی ویژه قرار است به زودی در این مکان برگزار شود.

آردمن که سازنده عناوینی چون «شان گوسفند» است تا به امروز به کاراکترهای شان و دوستانش دست نزده و سعی کرده کمترین دیالوگ را برای کاراکترهای اطراف آنها خلق کند. حتی آخرین اثر سینمایی شان گوسفند، کمتر از ده خط دیالوگ داشت و آردمن به سکوت و جنس کمدی‌اش اعتماد کامل دارد. تام و جری با وجود پتانسیل بسیار بیشتری که نسبت به شان گوسفند و هر انیمیشن صامت دیگری در خلق ماجراجویی دارند، در لایو اکشن جدیدشان کمتر فرصتی را دارند تا این پتانسیل را به رخ بکشند. در واقع به نظر می‌رسد سازندگان فیلم Tom And Jerry به قدرت کاراکترهای خود ایمان نداشتند و از ترس اینکه نتوانند بیشتر مدت زمان نود تا صد دقیقه‌ای فیلم را با آنها سپری کنند، کاراکترهای مقوایی زیادی را در اطراف تام و جری گذاشته‌اند و به آنها بهای بیش از حدی می‌دهند.

فکر نمی‌کنم کسی تام و جری را به خاطر شخصیت‌های دیگری به جز خود این دو کاراکتر ببیند. اما فیلم Tom And Jerry شخصیت‌های انسانی زیادی دارد و داستانش را بیشتر درگیر مشکلات آنها می‌کند تا ماجراجویی تام و جری. دیالوگ‌های لوس و بی‌مزه و موقعیت‌های بی‌مزه‌تری که برای این کاراکترهای آدمیزادی! خلق می‌شود؛ انگشت کوچک یک رویارویی سی ثانیه‌ای تام و جری هم نمی‌شود.

در این فیلم سکانسی وجود دارد که در آن تام می‌خواهد هر طور شده از یک ساختمان به سمت هتل برود و جری را که لب پنجره نشسته به چنگ بیاورد، این سکانس چند دقیقه‌ای گل سر سبد این انیمیشن سینمایی است و سازندگان در آن از نهایت پتانسیل تام و جری استفاده می‌کنند. یک سکانس کوتاه و بی‌کلام که تداعی کننده تام و جری همیشگی است با این تفاوت که در اینجا کمی از دست انداختن آثار مشهوری چون بتمن را شاهد هستیم. این سکانس نشان می‌دهد که اگر سازندگان به چنین فضاسازی بیشتر توجه می‌کردند و بیخیال آن انسان‌های مقوایی‌شان می‌شدند، ما می‌توانستیم یک اثر به مراتب بهتر را ببینیم.

بازیگران از بازی و نقش آفرینی خاصی بهره نمی‌برند، هرچند به خوبی با کاراکترهای انیمیشنی همراهی می‌کنند (تمامی حیوانات در دنیای فیلم Tom And Jerry به شکل انیمیشن سنتی دو بعدی قدیمی رندر شده‌اند) اما طبیعتا به خاطر تک بعدی بودنشان و اینکه در اصل یک سری حاشیه هستند تا غذای اصلی، راهی برای درخشیدن ندارند.

این فیلم اما نه به آنها اجازه درخشش می‌دهد و نه به تام و جری و این عدم بالانسی که به وجود می‌آورد، بدجوری به فیلم ضربه می‌زند. در واقع تام و جری تا زمانی که این دو نفر روی پرده نیستند و به جان هم نمی‌افتند، هیچ حرفی برای گفتن ندارد و زمانی که حضور آنها را حس می‌کنیم، فیلم تازه جان می‌گیرد و متاسفانه خیلی زود هم این جان را از دست می‌دهد. کم رمق بودن فیلم در ساخت صحنه‌هایی که از یک اثر تام و جری محور انتظار می‌رود، ناراحت کننده‌ترین کاری است که تیم سازنده نسبت به این برند هشتاد ساله انجام داده است.

هیچکس از تام و جری و لایو اکشن جدید آن انتظار یک شاهکار سینمایی ماندگار را نداشت. همه طرفداران می‌دانستند که دیدن مجدد تام و جری در یک لایو اکشن سینمایی احتمالا به یک فیلم اسکاری و یا شاهکار در تاریخ سینما ختم نمی‌شود. اما پرداخت بیش از حد به موضوع‌های فرعی باعث شده که تام و جری در همان حد و اندازه‌ای که لیاقتش را هم دارد نتواند ظاهر بشود.

ایستراگ‌های زیادی در فیلم Tom And Jerry وجود دارد که برخی از آنها اشاره به دیگر آثار استودیو برادران وارنر مانند جوکر و بتمن دارد و بسیاری از آنها نیز به تاریخ هشتاد ساله تام و جری سرک می‌کشد. کاراکترهای فرعی مانند گربه‌های خیابانی و دوروپی در این اثر حضور کوتاهی دارند و احتمالا اگر دنباله‌ای در راه باشد، حضورشان بیشتر هم بشود. هرچند به خاطر همان مشکلی که تا به اینجا چندین بار از آن دم زدم یعنی عدم توجه به کاراکترهای انیمیشنی، متاسفانه این کاراکترها در حد همین ایستراگ باقی می‌مانند در صورتی که می‌توانستند آنها کاراکترهای دور و بر تام و جری باشند و داستان اصلی را شکل بدهند.

با این وجود و با ذکر این مشکلاتی که گفته شد، باید بگویم حضور چند دقیقه‌ای و کوتاه تام و جری در این اثر سینمایی می‌تواند تمامی مشکلات چند ده دقیقه دیگر فیلم را بشورد و ببرد. بخصوص اگر با این کاراکترها حس نوستالژی قدرتمندی داشته باشید؛ در واقع شاید بتوان گفت که فیلم Tom And Jerry در پیدا کردن هواداران جدید که نسبت به این دو کاراکتر غریبه هستند، نمی‌تواند چندان موفق عمل کند اما در همان مدت زمان‌های کوتاهی هم که حضور دارند بدجوری هواداران قدیمی را راضی نگه می‌دارند.

شاید بتوان فیلم را از نظر فنی یک شاهکار تمام عیار دانست، ترکیب صحنه‌های انیمیشن با لایو اکشن به زیبایی از آب در آمده و از آنجایی که مدتهای مدیدی از ترکیب یک انیمیشن دو بعدی با اثری سینمایی می‌گذرد، تماشای مجدد چنین صحنه‌هایی بسیار هیجان انگیز است و هایپ آدمی را برای لایو اکشن Space Jam (قسمت دوم) بیشتر می‌کند.

برای اثبات ادعایی که در پاراگراف بالا مطرح شد، کافیست به درگیری تام و جری در اتاق هتل و تخریبی که از خود برجای می‌گذارند نگاه کنید تا ببینید چقدر همه چیز دقیق و جذاب از آب در آمده و تیم جلوه‌های ویژه برخلاف تیم فیلمنامه‌نویسان، کم کاری نداشته‌اند. نمایش خود تام و جری به شکل دو بعدی و عدم به تصویر کشیدن آنها به صورت سه بعدی نیز بهترین انتخابی بوده که تیم سازنده انجام داده و شانس آوردیم که این بلا را سر دو رفیق دوست داشتنی‌مان در نیاوردند.

فیلم Tom And Jerry می‌توانست خیلی بهتر از چیزی که الان هست باشد و این موضوع را احتمالا هر کس که فیلم را ببیند می‌فهمد. تام و جری جدید سینما بازگشتی شکوهمندانه برای این دو کاراکتر نیست اما اثری حوصله‌سربر هم نیست و می‌تواند در حد و اندازه خودش سرگرم کننده ظاهر شود. به هر حال کوبیده شدن یک اتو روی صورت تام و شکل گرفتن اعضای بدنش به این وسایلی که به سر و صورتش می‌خورند و یا کل کل او با دو فرشته چپ و راست شانه‌اش، هیچ وقت قدیمی نمی‌شود!

بیشتر بخوانید:

• با تاریخچه استودیوی انیمیشن سازی هانا باربرا آشنا شوید
• ده کارتون برتر استودیوی هانا-باربرا – اسکوبی دو و عصر حجر تنها نیستند!
• بچه‌ها باید یاد بگیرند خود واقعی‌شان باشند مصاحبه با کلویی گریس مورتز
• معرفی بازی Tom and Jerry Chase؛ تعقیب و گریز
• ۵ هیولای ترسناکی که در نسل هشتم با آن‌ها آشنا شدیم
• ده فیلم برتر ژانر وحشت در سینمای آسیا
• معرفی بهترین فیلم‌های ترسناک سال ۲۰۲۰