گاهی گوش، پیش از «دیدنِ دوست» عاشقش می‌شود

ایشان به دلیل ارائهٔ تصویری اخلاق‌محورانه از دین، داشتن بیانی شیوا و گیرا، آهنگی پدرانه در پند و اندرز، مستند سخن‌گفتن و شیفتگی به کتاب و رواداری در دین، محبوب عام و خاص بود. اصرار وی به استناد به منابع سخن خود، بدین معنا بود که دیگر خطیبان و سخنوران نیز بدون مطالعه و بدون ذکر منبع و مأخذ، سخنی بر زبان جاری نسازند.

از این رو هیچ‌گاه روایتی ضعیف که با عقل و منطق ناساز باشد، بر زبان جاری نساختند و کسی سراغ ندارد که در فضای مجازی سخنی از ایشان پخش شود که موجب وهن دین و عقلانیت دینی باشد. ایشان به دلیل ژرف‌اندیشی در دین، به درجه اجتهاد در معرفت دین اخلاقی و عقلانی رسیده بودند. اخلاق در رفتار و گفتار وی موج می‌زد….

اما به موضوع مرتبط با کار بنده که تحقیق و انتشار متون کهن است، به خاطره‌ای هم اشاره کنم. دوستان و دوستداران ایشان می‌دانند که مرحوم فاطمی‌نیا اهل تحقیق و تصحیح متون دینی هم بودند. سال ها تصحیح ارشاد شیخ‌مفید در تاریخ کربلا و زندگانی امام حسین علیه‌السلام را در دست داشتند.

روزی در مجلسی اشاره به این تصحیح کردند و این‌که هفت نسخه کهن در تصحیح این اثر استفاده کرده‌اند و اظهار امیدواری فرمودند روزی توفیق چاپ آن را پیدا کنند. صاحب مجلس آن محفل ذکر مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین که خود از شیفتگان فرهنگ کشور است، بی‌درنگ گفت: فلانی مدیر میراث مکتوب در جمع حاضرند. ایشان با اظهار لطف به بنده و اشتیاق به دیدار، این شعر معروف از بشّار بن بُرد استناد کردند که:

یا قومِ، اُذنی لبعضِ الحیّ عاشقه / و الأذن تعشَق قبل العین احیانا

گاه گوش پیش از دیدن دوست، از شنیدن وصف او عاشقش می‌شود.

با خواندن این شعر بنده را دوچندان مرهون مهر و مرحمت خویش فرمودند.

روحش شاد و با اولیاءالله و نیاکان طاهرینش محشور باد.

* مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب