ماریوپل، تحت بمباران شدید، کشته شدگان خود را در کنار جاده دفن می کند

آندری در حالی که با بیل خود مکث می کرد، گفت همسایه هایی که او دفن می کرد توسط گلوله ها یا نارنجک های روسی کشته نشدند، بلکه به دلیل بیماری هایی که به دلیل استرس شدید چند هفته گذشته تشدید شده بود، پس از ناتوانی در دریافت کمک پزشکی جان خود را از دست دادند.

او گفت: “بمب ها آنها را نکشته، اما همه اینها… وضعیت – زیرزمین ها، کمبود فعالیت بدنی، استرس، سرما نیز.”

در همان نزدیکی چندین جسد پوشیده از پتوهای کثیف افتاده بودند. برخی از مردم در حالی که وسایل خود را در کیسه‌های پلاستیکی یا جعبه‌های مقوایی حمل می‌کردند، از کنار آنها عبور کردند. پسری یک چرخ دستی سوپرمارکت را از مقابل یک ماشین بمب گذاری شده هل داد.

آندری گفت که ارتش اوکراین به او و دوستانش توصیه کرده بود که اجساد مرده را در زیرزمین‌های سرد نگهداری کنند، اما این مکان‌ها از قبل مملو از افرادی است که در برابر حملات توپخانه‌ای و موشکی روسیه پناه گرفته‌اند.

او با اشاره به سوراخ در زمین افزود: “امیدوارم نوعی دفن مجدد انجام شود و این فقط موقتی است.”

“همه چیز ویران شده است”

مقامات محلی می گویند که حدود 400,000 نفر بیش از دو هفته است که در شهر بندری استراتژیک در دریای آزوف گرفتار شده اند و دسترسی اندکی به آب، غذا، گرمایش یا برق دارند.

ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین روز شنبه گفت که محاصره ماریوپل توسط روسیه “تروریست که برای قرن‌های آینده به یادگار خواهد ماند”.

وزارت دفاع روسیه روز یکشنبه «ناسیونالیست‌های اوکراینی» را مسئول آنچه «فاجعه انسانی» در ماریوپل خواند، تا ساعات اولیه روز دوشنبه مهلت داد تا شهر را تسلیم کند. خبرگزاری تاس گزارش داد که در سه روز گذشته 59000 نفر از ماریوپل تخلیه شده اند.

ایرینا چرننکو، کتابدار دانشگاه، که در زیرزمینی نشسته بود که اکنون به مدت 11 روز خانه او بوده است، گفت که نمی‌داند تا کی می‌توانند اینطور زنده بمانند.

ما به بهترین ها امیدواریم – به عنوان یک انسان زندگی کنیم. بلوک آپارتمان ویران شده است، همه چیز ویران شده است. از زیرزمین کجا برویم؟» او گفت.

ما در حال پختن روی آتش هستیم. در حال حاضر مقداری غذا و مقداری هیزم داریم. یک هفته دیگر هیچ غذایی نخواهیم داشت.»

برخی از بخش‌های شهر تحت کنترل نیروهای روسی است و برخی از آن‌ها در کنترل اوکراین باقی مانده است، بنابراین ساکنان از سرنوشت اقوام ساکن در مناطق دیگر اطلاعی ندارند.

ناتالیا، کارگر مهدکودک، گفت که پیش فرزندانش می ماند و نمی توانست به آپارتمان خود در آن سوی شهر بازگردد.

«هیچ خبری نیست، هیچ اطلاعاتی نیست. همه چیز خراب شده است… نمی دانیم اکنون چگونه زندگی خواهیم کرد.»

(نوشته گرت جونز؛ ویرایش توسط هیو لاوسون)