ساکنان کیف در پناهگاه های مترو با روال یکنواخت سازگار می شوند

کیو (رویترز) – با آژیرهای حمله هوایی و صدای انفجارها که اکنون صدایی آشنا در شب برای ساکنان کیف است، تعداد فزاینده‌ای در ایستگاه‌های متروی عمیق زیرزمینی شهر پناه گرفته‌اند و در انتظار آنچه بعداً می‌آیند، با کسالت مبارزه می‌کنند.

اگرچه کیف تا کنون از بمباران شدیدی که در شهرهایی مانند خارکف یا ماریوپل دیده می شود در امان مانده است، مقامات می گویند که از زمان آغاز حمله روسیه به اوکراین در 24 فوریه حداقل 60 غیرنظامی در پایتخت کشته شده اند.

انفجارهای قبل از سپیده دم که در سراسر شهر شنیده می شود، به بخشی از زندگی عادی تبدیل شده است، با آوارهای ناشی از حملات موشکی ده ها ساختمان مسکونی را ویران کرده و زندگی عادی را غیرممکن می کند.

معمار ناتالیا نوچوچوک که از روز اول جنگ در ایستگاه متروی سیرتس شهر پناه گرفته است، گفت که بیش از سه هفته زمان خود را بین خانه خود و زیرزمین تقسیم کرده است.

گاهی اوقات برای دوش گرفتن و پختن غذا به آپارتمانم سر می زنم، اما برای یک شب، لزوماً به پناهگاه باز می گردم زیرا مطمئناً یکی از امن ترین مکان ها برای خوابیدن است.

کرملین بارها هدف قرار دادن غیرنظامیان را در جریان آنچه “عملیات نظامی ویژه” می خواند، رد کرده است، در حالی که اوکراین نیروهای روسیه را به ارتکاب جنایات جنگی با گلوله باران عمدی مناطق مسکونی متهم کرده است.

با تجمع نیروهای روسی در خارج از کیف، صف‌های طولانی خودروها در هفته‌های اخیر از شهر خارج شده‌اند و خیابان‌ها را در سکوت وحشتناکی رها کرده‌اند، زیرا هزاران نفر به مهاجرتی پیوسته‌اند که حداقل 3 میلیون اوکراینی از کشور خود فرار کرده‌اند.

برای کسانی که به آن توجه نکرده اند، مترو حداقل تضمینی از خواب شبانه ایمن ارائه می دهد.

در ایستگاه Syrets، خدمات زیرزمینی کاهش‌یافته همچنان از ایستگاه عبور می‌کند، اما سکوی آن با چادرها و رختخواب‌های بداهه تغییر کرده است و خانواده‌هایی که شب به شب در آن مستقر می‌شوند، گاهی اوقات حیوانات خانگی خود را همراهی می‌کنند.

از آنجایی که روزها می گذرند و دعوا هیچ نشانی از پایان ندارد، چگونگی پرکردن زمان، به ویژه برای خانواده های دارای فرزند یک مشکل همیشگی است.

الکساندر ایوچنکو، نگهبان امنیتی که به همراه همسرش کاتارینا و فرزندان کوچکش دانیلا و کیرا پناه گرفته است، گفت: «زندگی اینجا یکنواخت است. ما در اینجا کاری نداریم جز اینکه از بچه ها مراقبت کنیم و سعی کنیم بهداشت شخصی خود را در حد توان حفظ کنیم.»

(گزارش توسط آنتونی پائون و تام پیتر؛ نوشته جیمز مکنزی؛ ویرایش توسط دایان کرافت)