عبدلرضا نصاری؛ از خدمت در ارتش بعث صدام تا همکاری با سایت‌های شرط‌بندی!

عبدالرضا نصاری بازیگری که به تازگی با یکی از نقش‌های اصلی سریال «سرجوخه» به تلویزیون آمده، سال‌ها خاک صحنه خورده و دانش‌آموخته رشته کارگردانی تئاتر است. او به واسطه تجارب تئاتری‌اش اکنون داوری جشنواره تئاتر اروند را نیز بر عهده دارد. نصاری علاوه بر بازی در نمایش‌های مختلف در زادگاهش آبادان، تجربه اجرا و گویندگی هم دارد. وی که اکنون مشغول بازی در سریال «نجلا ۲» است، بازی در آثار نمایشی همچون فصل اول «نجلا»، «دلدادگان»، «تک تیرانداز» و «آفتاب نیمه شب» را در کارنامه هنری‌اش دارد. بازی در سریال «سرجوخه» در نقش «شهروز» که از همکاران سایت شرط ‌بندی کاراکتر اصلی سریال است، سبب شد تا با این بازیگر گفت و گو کنیم.

با فیلم «تک ‌تیرانداز» مهمان سینماهای کشور هستید. این تجربه همکاری چگونه اتفاق افتاد و بازتاب مخاطب را چگونه دیدید؟

تابستان سال ۹۸ که مشغول بازی در سریال «نجلا» بودم، از دفتر آقای اصغری به من زنگ زدند و ابتدا پاسخم منفی بود، چون از این که بعد از «به وقت شام» و «نجلا» دوباره نقشی را بر عهده بگیرم که عربی صحبت می کرد، هراس داشتم. دوستان لطف داشتند و چند بار تماس گرفتند و بعد از نشست با علی غفاری کارگردان «تک تیرانداز»، تصمیم گرفتم فیلم نامه را بخوانم و روز بعد سریع گفتم که در خدمت شما هستم، چون این نقش با تمام افسران عراقی که در فیلم های سینمایی یا سریال ها دیده بودیم، متفاوت و خوب شخصیت‌پردازی شده بود.

چرا «تک تیرانداز» زیاد فروش نداشت؟

شاید اولین دلیل آن نبود تبلیغات مناسب باشد. همه می دانیم تبلیغات و شکل آن چقدر در ترویج و دیده شدن یک اثر یا کالا مهم است و چه بسیار کارهای متوسط یا ضعیفی که با تبلیغات قوی به فروش بالایی دست پیدا کردند. مسئله دوم پخش فیلم در دو  نوبت از تلویزیون در نوروز بود. شبکه‌های ماهواره ای و سایت های داخلی هم به شکل غیر قانونی اقدام به عرضه فیلم کردند. واقعیت موجود دیگر نگاه مردم به تولیداتی است که در زمینه دفاع مقدس عرضه می شود و انتظار می رود قوی تر و با جذابیت بیشتری کار شود تا توان رقابت با دیگر تولیدات را داشته باشد.

چگونه با نقش شهروز «سرجوخه» گره خوردید؟

«شهروز» پیچیدگی های زیادی دارد. او از هوش بالایی برخوردار است، مدیریت زمان و مکان را می داند و برای پیشبرد اهدافش با آرامش و هوشمندی کار می کند. جایگاه «شهروز» در فیلم‌نامه مشخص است؛ شخصیتی جذاب با شعاع رابطه ای فراوان و مصمم برای رسیدن به هدفی که می خواهد.

یکی از ویژگی های بازیگران تئاتر این است که قبل از رفتن سراغ یک نقش، برایش پیش شخصیت تعریف می کنند. درباره نقش «شهروز» چنین تجربه ای داشتید؟

هر بازیگر شیوه ای برای رسیدن به نقش دارد. یکی از اتفاق های مهمی که در پروژه «سرجوخه» رخ داد، پیش تولید و تمرین شخصیت ها در کنار بازیگردان و کارگردان بود. حدود دو ماه تمرین و دورخوانی به شیوه تمرین های تئاتر برای رسیدن به نقش کمک زیادی کرد.

چیزی که ما روی آنتن می بینیم، چقدر از توانایی تان است؟

سعی من و هر بازیگری ارائه بهترین بازی برای هر نقشی است. تلاش کردم هر آن چه را که باید «شهروز» داشته باشد، به نمایش بگذارم. چالش در بازیگری را دوست دارم و می پذیرم چون چه از نظر جسمی و چه فکری، هر نقشی تجربه ای برای بهتر شدن و حرکت به سمت آینده بهتر است.

کار در شرایط کرونا برای تان سخت بود؟

برای همه دشوار و بسیار سخت بود، به خصوص برای بازیگری که باید بدون ماسک باشد و همه عوامل با او در ارتباط هستند. وقتی خبری درباره کرونا می شنیدم، یا یکی از همکاران ما درگیر کرونا می شد، استرس من بیشتر می شد و بعد تصمیم گرفتم اخبار کرونا را دنبال نکنم و فقط سعی کردم رعایت کنم.

«شهروز» چه جایگاهی در کارنامه تان دارد؟

هر نقشی که بازیگر بازی می کند، برای او خاص و ویژه است. «شهروز» هم برای من ویژه و از آن نقش‌هایی است که بسیار دوست داشتم، با آن زندگی کردم و در زمان تولید پروژه، همه جا با من بود. در حقیقت «شهروز» به عبدالرضا نصاری کمک کرد که دیده شود.

چقدر به بازی در فیلم و سریال های امنیتی علاقه مندید؟

کارهای امنیتی و جاسوسی جذابیت های خاص خود را دارند. در این نوع کارها هم فکر و هم جسم شما به چالش کشیده می شوند. نقش های این گونه آثار جذاب هستند و در ذهن تماشاگر ماندگار می شوند.

به گذشته سفر کنیم. زمانی که فعالیت تان را از زادگاه تان آبادان در عرصه کارگردانی، نویسندگی، بازیگری و اجرا آغاز کردید.

زادگاه من آبادان است اما به اقتضای جنگ تحمیلی، ناچار به مهاجرت از آبادان شدیم. از دوران مدرسه و در استان بوشهر بازیگری را شروع کردم و بعد از گذراندن دوره کارشناسی در شیراز به آبادان برگشتم و در رادیو و تلویزیون به عنوان مجری، نویسنده و بازیگر مشغول کار شدم. به فعالیت در تئاتر هم می پرداختم و در جشنواره های مختلف با دوستان و همکاران تئاتری همراه بودم. بعد تصمیم گرفتم ادامه تحصیل دهم و دوره کارشناسی ارشد را در دانشگاه هنر تهران ادامه دادم.

خیلی از علاقه مندان شهرستانی، امیدی به ورود حرفه ای به این عرصه ندارند. به عنوان یک جوان موفق از تجربه های کاری تان در این حرفه برای مان بگویید.

عشق به کار، خواسته و تلاش باعث موفقیت هر شخصی می شود. نباید ناامید شد و اگر چیزی را می خواهیم، باید برای آن تلاش کنیم. اگر تلاش نکنیم، یعنی برای مان اهمیت ندارد. باید تجربه و علم کسب کنیم و به آینده امیدوار باشیم. قرار نیست همه تجربیات ما موفق باشد و شکست باعث می شود یک پله به سمت خواسته مان حرکت کنیم.

اگر در نقش های منفی جا بیفتید، خطر به تکرار افتادن وجود دارد. نگران این نیستید که اغلب پیشنهادهای تان به این سمت برود؟

برای بازیگر خیلی فرقی نمی کند و این موضوع برای نقش مثبت هم وجود دارد. باید ببینم در چه ظرفی قرار می گیرم و آیا آن ظرف تکراری است یا خیر؟ اگر نقش خوب پردازش شود حتی نقش منفی هم می تواند شخصیت اول یا قهرمان باشد.

۵۷۲۵۹