کمر کوه کم است اینجا

این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز نهم « ماه » خواندن «او».

| فیض کاشانی:
ز دریای غفران و ابر کرم
مرا رحمت بی حسابی فرست

«ماه» رحمت فراوان است. نفس کشیدن و خوابیدن حتی در این ماه رحمت است. مساله این است که ما رحمت را در چه ببینیم و چه بدانیم. او بساط رحمت پهن کرده. آیا ما درخواست رحمت از او داریم؟
«او» حتی تمام راه های ناامیدی از رحمت را برای گنهکاران بسته است. اگر خطاها و خرابکاری هایت به اندازه کمر کوه هم بزرگ شده باشد، باز جای ناامیدی نیست.

رحمت حق، همیشه به سوی بندگان جاری است. امّا گاهی لحظه های نورانی و شفاف و سراسر برکت و رحمت، وجود دارد. فرصت هایی گرانبها پیش می آید که از «لحظات اللّه » است، روزهایی مغتنم، که از «ایّام اللّه » است. هشیاری و بیداری لازم است تا از آنها بهره جست.

رمضان، یکی از این فرصت هاست.
در حدیث قدسی است: «آگاه باشید که در ایّام روزگارتان، خدا را نفحه ها و لحظه هایی مبارک است، آگاه باشید، در کمین و متعرّض آن لحظه ها باشید…» (بحارالانوار، ج ۷۴ ص ۱۶۶.)
مبادا که رمضان بگذرد و انسان از رحمت گسترده خدایی بهره ای به دست نیاورد. فیض، از مبدأ فیّاض الهی می جوشد. قابلیّت و آمادگی باید تا در ما هم تجلّی یابد.  برکت ها و رحمت ها، از سوی پروردگار به سوی مردم و به طرف زمین «نازل» می گردد. این ماییم که باید ظرف وجودی و ظرفیّت معنوی خویش را زیر آبشار ریزان فیض قرار دهیم.

| بهجتی شفق:
هست حق را نفحاتی دلجوی
که کند سوی بشر، گه گه روی

بوَد از نفحه حق در ایّام
ماه مهمانی حق، ماه صیام

رمضان ماه خداوند بود
ماه آزادی و پیوند بود

ماه عشق است و خلوص و ایمان
ماه وحی است و نزول قرآن

موسم ناله و نجوا باشد
ماه بیداری دلها باشد

هرکه بیناتر و هشیارتر است
گوهر وقت، نگهدارتر است

فرصت از دست، گریزان باشد
راه، چون برق، شتابان باشد

سایه ابر بود فرصت ها
سایه باقی نبود، در یک جا

لحظات این ماه، همه نورانی است. همه لحظه ها، لحظه قدر است و ارزش آفرینی. حیات بشر، نیز باید با الهام از خرد و اندیشه، در سایه «آیات» و «بیّنات» و با الهام از «براهین ساطعه» و استدلالات روشن و تابنده، نورانی گردد.

زیستن بدون برهان عبث است و حیات غیر متّکی به منطق، پوچ است.

جهان، جهان منطق و برهان و نشانه است. عالم، سراسر آیه است، راهنماست. نظم شگفت حاکم بر جـهان، عجایب خلقت الهی، ابعاد پیچیده وجود انسان، اختلاف زبان ها، رنگها، قیافه ها، سرانگشتان، شب و روز و نور و ظلمت، مرگ و میر و پدیده حیات و مرگ، دریا و باران و موج و رویش گیاه و آمد و شد فصلها، همه نشانه قدرت الهی است.

قرآن همه این ها را «آیه» می داند. نشانه و برهان بر وجود خدا و راهنمای ایمان است.

دیده، باید کور باشد تا نبیند. گوش، باید کر باشد تا نغمه جانبخش حیات را از ذرّه ذرّه عالم نشنود.

چه می توان کرد؟ گاهی انسانها، چشم و گوش بسته می شوند و دیده بصیرت را به روی این جهان می بندند، آنگاه، حتی خورشید را هم دیدن نمی توانند و از دیدن آفتاب، کور می شوند.

از خدا خواسته ایم تا ما را به سوی این برهان های روشن و تابناک، رهنمون گردد تا راه زندگی را با چراغ روشن برهان طی کنیم و مقصد را گم نکنیم.

شرح دعای روز هشتم ماه مبارک رمضان به قلم استاد جواد محدثی

/6262