کمر ورزش ایران در حال شکسته شدن است

عرفان حاج‌بابایی: کرونا باعث نابودی بسیاری از مشاغل شد و کسب و کارهای زیادی را به تعطیلی کشاند و شاغلین را دچار بیکاری کرد. در این میان، مجموعه های ورزشی کشور که همواره مورد توجه اقشار جوان و ورزشکار جامعه هم قرار داشته، در لبه پرتگاه ورشکستگی قرار دارد و اگر فکر عاجلی برای آن نشود، مشخص نیست که چه سرنوشتی در انتظار باشگاه های ورزشی خواهد بود.

در این خصوص گفت و گویی داشته ایم با کاوه صدقی از اعضای هیات موسس انجمن صنفی باشگاه داران ورزشی استان تهران که این روزها به شدت نگران آینده اماکن ورزشی است و سعی می کند صدای باشگاه داران رو به گوش همه برساند:

*در ابتدا اگر ممکن است برای ما بگویید که ما در کشور چند باشگاه ورزشی داریم و این باشگاه ها در چه رشته هایی فعالیت می کنند؟

-ما آمار مدونی در این خصوص نداریم. صحبت های وزیر ورزش در این خصوص به ما نشان می دهد که ما 61هزار باشگاه ورزشی در کشور داریم که این شامل تمام مجموعه های دولتی و خصوصی در رشته های فوتسال، استخر، پیست دوچرخه سواری، اسکیت، مجموعه های روباز و تقریبا همه رشته های ورزشی می شود. در تهران ما 5200 باشگاه مجوزدار داریم و از آن جایی که نظارت خاصی بر باشگاه های مجوزدار انجام می شود، با پدیده ای به نام باشگاه های زیرزمینی مواجه هستیم که آماری از آن ها در دست نیست. البته ما هم آماری داریم بالغ بر 25 هزار باشگاه ورزشی که به صورت خصوصی فعالیت می کنند و 650هزار نفر هم در آن ها مشغول به کار هستند.

*در این بیش از یک سالی که از آغاز بیماری کرونا می گذرد، روند کاری و فعالیت باشگاه های ورزشی به چه صورت بوده؟ آیا در معدود زمان هایی که فعالیت باشگاه ها مجاز بوده، مردم استقبال می کردند؟

-میزان باز بودن یا بسته بودن اماکن ورزشی به رشته های آن ها مرتبط است. به عنوان مثال استخرها از اسفند 1398 تا همین امروز کاملا بسته بوده اند.شاید در این میان فقط 10 روز توانستند فعالیت کنند و الان بیشترین آسیب را هم آن ها دارند می بینند چرا که هزینه تاسیسات بر دوششان است. بعد از استخر، رشته هایی نظیر کشتی،کاراته و تکواندو به دلیل پربرخورد بودن، خطرناک تشخیص داده شدند و مجبور به تعطیلی گشتند. در آن روزهای اندک بازگشایی هم باشگاه ها فقط تا ساعت 6 عصر باید فعالیت می کردند و جمعیت کمتری را پذیرش می کردند.

این هم از آن تصمیمات عجیب بود چرا که وقتی ساعت محدود می شود، طبعا فشردگی افراد هم بیشتر می شود.

*می دانیم که باشگاه های ورزشی در سطح 3 مشاغل کرونایی دسته بندی شده اند و همین مسئله یکی از عوامل عمده تعطیلی طولانی مدت آن ها بوده. آیا در این خصوص تلاش کرده اید تا باشگاه ها به سطح 2 منتقل شوند تا حداقل در بعضی جاها امکان بازگشایی ایجاد شود؟

-اساسا باشگاه های ورزشی در اولویت 2 بودند اما به ناگهان ستاد ملی کرونا ما را به سطح 3 برد و هنوز هم دلیلش را نمی دانیم. ما از ستاد ملی کرونا، فدراسیون پزشکی ورزشی و مجلس پیگیری کردیم و برای آن ها دلیل آوردیم که به استناد تحقیقات خارجی ها، امکان انتقال در اماکن ورزشی بسیار ناچیز است. ما حتی بیان داشته ایم که با رعایت پروتکل ها می توانیم به سطح 1 مشاغل برویم و فعالیت کنیم که در این خصوص هنوز جوابی نگرفته ایم.

*اگر ممکن است درباره نامه انجمن باشگاه داران ورزشی به وزیر ورزش هم توضیحی بدهید که در آن به چه نکاتی اشاره شده و این که آیا قبول دارید بر فرض همان میزان نه چندان زیاد خطر، بازهم دلایل قانع کنده ای برای تعطیل بودن باشگاه ها وجود داشته است؟

-بر خلاف بسیاری از اصناف دیگر، انجمن صنفی باشگاه داران ورزشی تشکیلات نوپایی است به تازگی تشکیل شده. با این حال ما مطالبات خود را همه جا فریاد زده ایم از اداره کل تربیت بدنی که مدیرکل آن با ما همراه است گرفته تا وزیر ورزش. اما این ها هم همه مجبور به تبعیت از دستورات بالادستی هستند. حالا هم به دنبال نگارش نامه ای خطاب به ریاست محترم جمهور هستیم که تاکنون حدود 20هزار نفر آن را امضا کرده اند و امیدوارم که پاسخی دریافت کنیم. راهکارهای عملی هم برای حل مشکلات ارائه داده ایم و خواهان این هستیم تا دستورات الزام آوری در خصوص بخشودگی مالیاتی و اجاره ای و همچنین تاخیر در بازپرداخت وام های اماکن ورزشی صادر شود. ما مشکلی با بسته بودن باشگاه ها نداریم کما اینکه وقتی دستور تعطیلی صادر شد، خیلی سریع این کار را انجام دادیم. با این حال حرف ما این است که دستوراتی که صادر می شود، نباید منجر به نابودی آن نهاد دستورگیرنده بشود. مثلا ما تعداد زیادی از کارگران را داریم که هیچ فرقی با کارگران کارخانه ها و یا دیگر اماکن ندارند و الان بیکار شده اند اما بیمه بیکاری آن ها پرداخت نمی شود. یا از طرف دیگر بحث اجاره اماکن ورزشی مطرح است. در سایر کشورهای برای این که زیر ساخت ورزش آن کشور از بین نرود، دولت می آید و به موجرهای خصوصی، اجاره را پرداخت می کند تا باشگاه ها سرپا بمانند. اما در شرکت توسعه اماکن ورزشی ما شاهد این هستیم که موجر دولتی، دارد اجاره اش را از مستاجران خصوصی می گیرد.تمام حرف ما این است کمر ورزش کشور دارد شکسته می شود. یک باشگاه ورزشی مثل جسم است و روح آن، ورزشکاران و پرسنل هستند. اگر از این جسمی که روح از آن رفته به طور مصنوعی مواظبت نکنیم، این جسم قطعا خواهد مرد و پس از کرونا، وضعیت ما به مراتب وخیم تر از قبل کرونا خواهد شد.

*بر فرض بازگشایی باشگاه های ورزشی، آیا تضمینی بر رعایت پروتکل های بهداشتی در باشگاه ها وجود دارد؟ آیا برنامه آماده ای در این خصوص دارید؟

-در این خصوص علاوه بر این که خود اداره کل تربیت بدنی بر عملکرد باشگاه ها نظارت می کند، ناظرین وزارت بهداشت هم مراجعه می کنند و پروتکل ها را چک می کنند. پیشنهاد ما این است که پروتکل ها در ورودی باشگاه ها نصب شوند و مردم هرجا که دیدند این موارد رعایت نشده، در قالب گزارش مردمی آن را به اطلاع مسئولان برسانند تا با فرد متخلف برخورد شود اما نه این که به طور کلی صورت مسئله پاک بشود.

*آیا این صدای اعتراض شما توسط دولت یا ستاد ملی مقابله با کرونا شنیده شده و پاسخی به آن داده شده؟ به عنوان مثال آقای هاشمی طبا، رییس اسبق سازمان تربیت بدنی و آقای مقتدایی،نماینده اصفهان در مجلس مکاتباتی با دولت در زمینه دفاع از حقوق باشگاه های ورزشی داشته اند. فکر می کنید که این قبیل حمایت ها به نفع شما باشد یا خیر؟

-این کارزار که ما به راه انداخته ایم مورد توجه برخی مسئولین هم قرار گرفته و ما جلساتی با شهرداری داشته ایم تا بتوانیم همچنان سرانه ورزشی در برخی اماکن مسکونی را حفظ کنیم و جلوی آن گرفته نشود. همچنین وامی در وزارت ورزش به تصویب رسیده که آن قدر پیچیده بود که کسی در مرحله اول آن را نتوانست بگیرد و در مرحله دوم فقط 5 درصد باشگاه ها توانستند آن را دریافت کنند.جالب این است که قرار بوده 6 ماه فرصت برای بازپرداخت بدهند اما وقتی در اسفندماه آن را پرداخت کردند، از فروردین ماه با 12 درصد بهره به دنبال بازپس گیری اصل و فرع پول هستند و اگر یکی از اقساط باشگاه ها عقب بیفتد، 12 درصد به 24 درصد افزایش پیدا می کند. حرف این است که اگر این وام پرداخت شده، یک فرصتی هم به این باشگاه های ورشکسته داده شود نه این که این ها حالا به بانک هم بدهکار بشوند. من فکر می کنم آن حمایتی که باید از نیروی کار حاضر در این بنگاه های اقتصادی صورت می گرفت، اتفاق نیفتاد و اگر دولت پولی را که می خواهد برای بازگرداندن این نیروها به کار در آینده هزینه کند، در این مقطع هزینه می کرد، اتفاق بهتری می افتاد. در کل باید بگویم که هیچ حمایتی از باشگاه داران،پرسنل و ورزشکاران اتفاق نیفتاده است.

*در پایان اگر هر نکته ای هست، بفرمایید.

-به طور کلی در پایان باید بگویم که امیدوارم در بازپرداخت وام های اهدایی به باشگاه ها یک تنفسی داده شود و دولت به این نکته توجه کند که اگر زیرساخت های ورزشی از بین رفت، حالاحالاها برگشتنی نیست. نکته بعدی این است که باید به سلامت جامعه توجه شود و با ورزش، ایمنی جامعه بالا می رود. امیدوارم در بحث اجاره ها هم به مستاجرها در مقابل موجرهای خصوصی و دولتی کمک شود.

254 251